Βυζάντιο και Ρώμη: Οι πολιτικές περιπέτειες των ονομάτων

Τοῦ Ἰωάννη Σαρρῆ, ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ τεῦχος KE΄ τοῦ περιοδικοῦ "Τὸ Ἔνζυμο", Άνοιξη 2025, σελ.12-23. 

«Μία μεγάλη μορφὴ τοῦ νεώτερου ἑλληνισμοῦ, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ἐπέχαιρε γιὰ τὴν «ἐμμονὴ» τῶν δυτικῶν νὰ ἀποκαλοῦν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία τὴν τῶν «Ρωμαίων Ἀρχή», διότι ἔτσι ὑπενθυμίζεται ἡ πανάρχαια ἀποικία τοῦ Βύζαντος καὶ ἄρα ἀποθεώνεται ἡ ἑλληνικότητά της. Βυζάντιο τὴν ἀποκαλοῦσε καὶ ὁ, στυλοβάτης τῆς ρωμαίικης παράδοσης, Φώτης Κόντογλου. Εἶναι λοιπὸν ὁ ὅρος «Βυζάντιο» ἐπινοημένος ἀπὸ μεταγενέστερους ἱστορικούς; Ὄχι ἀκριβῶς. Ὡστόσο, ἡ χρήση καὶ τὸ πεδίο ἐφαρμογῆς του σίγουρα ἐπηρεάσθηκαν ἀπὸ τὴν ἱστοριογραφία τῶν νεώτερων χρόνων. [...] Ὁ καθένας (πρέπει νὰ) εἶναι ἐλεύθερος νὰ χρησιμοποιεῖ τὶς λέξεις ποὺ θεωρεῖ ὀρθότερες. Τὸ ζητούμενο εἶναι μία κοινὴ πρόσβαση στὴν οὐσία τοῦ νοήματος. Σημασία δὲν ἔχει ἂν ἀποκαλοῦμε Ρωμανία, Βυζάντιο ἢ ὁπωσδήποτε ἀλλιῶς τὴν ἀνατολικὴ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῶν μέσων χρόνων, ἀλλὰ πῶς εἰσπράττουμε τὸν πολιτισμὸ τῶν ἀνθρώπων της, τί φανερώνει γιὰ ἐμᾶς καὶ πῶς ἐπιδρᾶ στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας. Σὲ κάθε περίπτωση, πρόκειται γιὰ μία ἀποστολὴ ἐθνικῆς καὶ πολιτισμικῆς εἰς βάθος αὐτογνωσίας, ποὺ ὑπερβαίνει τὶς ἐτυμολογίες. [...]»

Χρυσὸ ἰστάμενον, Βασίλειος Β΄ (976-1025), πηγή: moneymuseum.com.

Η πρόσληψη του Νίτσε από τα φασιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Σαρρῆ "Στὴν Αὐγὴ τῶν Εἰδώλων: ὁ Φρειδερῖκος Νίτσε ὡς προφήτης τοῦ μηδενός", Ἐκδόσεις Ἔξοδος 2025, σελ.101-120. 

[...] Ἡ σχετικὴ μὲ τὸν Νίτσε βιβλιογραφία βρίθει -ἀπὸ τὴν μία πλευρά- ἀναλύσεων ποὺ τὸν χαρακτηρίζουν ὡς πρόδρομο τοῦ φασισμοῦ καί, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, φωνῶν ποὺ τὸν ὑπερασπίζονται διαχωρίζοντάς τον ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ καπηλεία τοῦ ἔργου του. Αὐτὴ ἡ κατηγορία «ὑπερασπιστῶν» τοῦ Νίτσε, ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποτελοῦν ἐνθέρμους θαυμαστές του, παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ ἐνεχείρισε στὸν Μουσσολίνι ὡς δῶρο γενεθλίων τὰ ἅπαντα τοῦ Νίτσε τὸ 1943 [163] καὶ μερίμνησε, ὥστε νὰ διανεμηθοῦν 150.000 ἀντίτυπα τοῦ «Τάδε ἔφη Ζαρατούστρα» σὲ Γερμανοὺς στρατιῶτες κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο [164]. Ἀμφότεροι οἱ δικτάτορες ἐκτιμοῦσαν ἰδιαίτερα τὸν Νίτσε -δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία περὶ αὐτοῦ [165]. Ὡστόσο, οἱ «ὑπερασπιστές» τοῦ Νίτσε ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ φασιστὲς καὶ οἱ ἐθνικοσοσιαλιστὲς παραποίησαν τὶς ἰδέες τοῦ Νίτσε, γιὰ νὰ τὶς ἐκμεταλλευθοῦν πολιτικά. Κατὰ τὴν γνώμη τοῦ γράφοντος, πάντως, αὐτοὶ οἱ καλοπροαίρετοι ὑπερασπιστὲς ἀφορμῶνται ἀπὸ ἕνα ἠθικὸ ἐφαλτήριο, καθὼς στὴν πλειονότητά τους ἔχουν ἀναγνωρίσει τὸν φασισμὸ σὰν τό «κακό» στρατόπεδο τῆς ἱστορίας καὶ τὴν δημοκρατία σὰν τό «καλό». Ὑπ’ αὐτῆς τῆς θεωρήσεως «ἀγχώνονται» νὰ ἀποκαταστήσουν ἠθικὰ τὸν «ἀνηθικιστή» Νίτσε. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, βέβαια, ἀψηφοῦν ἀθέλητα τήν, ἀορίστου κυριολεξίας, νιτσεϊκὴ ἐπιταγὴ περὶ ὑπερβάσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. 

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ: Ο Φρειδερίκος Νίτσε ως προφήτης του μηδενός

Τον Απρίλιο του 2025 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Έξοδος το βιβλίο του Ιωάννη Σαρρή "ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ: Ο Φρειδερίκος Νίτσε ως προφήτης του μηδενός".

«Στὶς ἀλκυονίδες ἡμέρες ἑνὸς ἀναπότρεπτου Μηδενισμοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ῥοκανίσει τὰ πνευματικὰ θεμέλια τῆς Δύσεως, ὁ Νίτσε, σαλπίζοντας παράταιρα σὰν πρώιμο χελιδόνι, προέβη σὲ ὁρισμένες σκληρὲς διαπιστώσεις. Ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ὁμολόγησαν ἀνυποκρίτως ὅτι, σὲ μία κοινωνία χωρὶς Θεὸ καὶ ἀντικειμενικὰ μέτρα τῆς ἀλήθειας, οἱ μεταφυσικὲς βεβαιότητες διαλύονται, ἐνῶ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ ἀποχαιρετοῦν τὰ σημαινόμενά τους. Σ’ ἕναν κόσμο ὅπου ἀγνοοῦνται οἱ λόγοι τῶν ὄντων καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ γίγνεσθαι, οἱ ἀξίες ἀποθνήσκουν καὶ τὰ πάντα ἐπιτρέπονται. Οἱ διαγνώσεις αὐτοῦ τοῦ ὀξυδερκοῦς «φυσιολόγου» στάθηκαν ὑποδειγματικές, ἀλλὰ οἱ θεραπεῖες ποὺ πρότεινε, ἂν πρότεινε ποτὲ τέτοιες, δὲν εἶχαν αἴσια ἔκβαση, καθόσον ἡ «δύναμη» ἀπὸ μόνη της ἀπέτυχε νὰ μεταξιώσει τὸν ἀποτελματωμένο μας πολιτισμό.

Ὁ Νίτσε φλέρταρε ἐπικίνδυνα μὲ τὸ μηδέν· κοιτοῦσε ἐπίμονα τὴν ἄβυσσο, γνωρίζοντας πὼς τὸν κοιτὰ κι αὐτή. Καὶ στὸ τραγικὸ λυκόφως τῆς ζωῆς του, τὸν κατάπιε. Φαίνεται πὼς δὲν ἐκλείπουν οἱ τραγικοὶ ἥρωες ποὺ προτίθενται νὰ ἐπαναλάβουν τὸ προσωπικό του πείραμα, ὡσὰν εἰδωλοκλάστες κι εἰδωλοποιοί. Ὁ σύγχρονος κόσμος ἐμπεριέχει στοιχεῖα ἀπὸ τὰ λαμπρότερα ὄνειρα καὶ τοὺς χειρότερους ἐφιάλτες του. Δὲν ἀποκλείεται αὐτὸ νὰ ὀφείλεται ἐν μέρει καὶ στὴν διδασκαλία του ἢ τουλάχιστον στὸ πνεῦμα τῶν ἐποχῶν ποὺ ἐξέφρασε καὶ προοικονόμησε.

Ἡ παροῦσα συλλογὴ μελετημάτων ἀποσκοπεῖ στὴν παρουσίαση καὶ τὴν ἀξιολόγηση τῶν πιὸ ῥηξικέλευθων νιτσεϊκῶν ἰδεῶν καὶ τῶν προσλήψεών τους, φωταγωγώντας παράλληλα κάποιες ἀπὸ τὶς ἱστορικές τους συνέπειες. Ἐμφορεῖται ἀπὸ μία σαφῆ κριτικὴ διάθεση, ἡ ὁποία ὅμως δὲν γίνεται μηδενιστική.» (Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι μεταδομιστικές αναγνώσεις του Φρειδερίκου Νίτσε

Ὁ Φρειδερῖκος Νίτσε θεωρεῖται πολέμιος καὶ ἐμπνευστὴς διαφόρων ἰδεολογιῶν, ἀτομικῶν καὶ μαζικῶν. Τὸ παρὸν κεφάλαιο, ποὺ ἀποτελεῖ προδημοσίευση ἀπὸ τὸ βιβλίο «Στὴν Αὐγὴ τῶν Εἰδώλων» (Ἐκδόσεις Ἔξοδος, 2025), ἑστιάζει στὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἄσκησε τὸ ἔργο του στοὺς μεταδομιστὲς καὶ τοὺς πρώτους μεταμοντέρνους. Στὸν χῶρο τῶν ἰδεῶν, ἡ δεκαετία τοῦ 1960 ἀποκλήθηκε «νιτσεϊκὴ ἀναγέννηση», καθὼς ἐπιφανεῖς διανοητὲς τῆς μεταδομιστικῆς–μεταμαρξιστικῆς ἀριστερᾶς στὴν Γαλλία προσπάθησαν νὰ ἐπανερμηνεύσουν τὸν Νίτσε μὲ κριτήρια ὑπαρξιστικά, σχετικιστικὰ καὶ πολιτικῶς ἀναρχίζοντα. Χάρη σ’ αὐτὴν τὴν οἰκειοποίηση, τὸ «ναζιστικὸ» στίγμα τοῦ Νίτσε προοδευτικὰ ἐξασθένισε κι ὁ ἴδιος κατέστη ἐκ νέου προσβάσιμος στὸ εὐρὺ κοινὸ καὶ ἰδιαίτερα στοὺς ῥιζοσπάστες τῆς μετανεωτερικότητας.

Η αναμέτρηση του Νίτσε με τους αρχαίους Έλληνες

Προδημοσίευση ἀπὸ τὸ βιβλίο "Στὴν Αὐγὴ τῶν Εἰδώλων: Ὁ Φρειδερῖκος Νίτσε ὡς προφήτης τοῦ μηδενός" τοῦ Ἰωάννη Σαρρῆ (Ἐκδόσεις Ἔξοδος, 2025).

Α. Διόνυσος ἐναντίον Ἀπόλλωνος

Στὸ παρθενικό του βιβλίο, μὲ τίτλο «Ἡ γέννηση τῆς τραγωδίας μέσα ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς μουσικῆς» (Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik, 1872), ὁ Φρειδερῖκος Νίτσε ἀνέπτυξε τὴν θεωρία του σχετικὰ μὲ τὸ πῶς οἱ δελφικοὶ θεοὶ Ἀπόλλων καὶ Διόνυσος, ὡς δύο ἀντικρουόμενα πλὴν ὅμως ἀλληλεξαρτώμενα ἀρχέτυπα, ὡς σύμβολα τοῦ ὀνείρου καὶ τῆς μέθης ἀντιστοίχως, σήμαναν δύο στάσεις ζωῆς ποὺ ἐπηρέασαν ἀνταγωνιστικὰ κι ἐν τέλει συμπληρωματικὰ τὴν ἱστορικὴ ἐξέλιξη τῆς τραγωδίας καὶ γενικότερα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς τέχνης[i]. Καθ’ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ ἔργου ἡ ξεδιπλούμενη σκέψη του συνδιαλέγεται ἄμεσα μὲ τὴν ὑπερ-ὀρθολογικὴ βουλησιοκεντρικὴ φιλοσοφία τοῦ Ἄρτουρ Σοπενχάουερ καὶ μὲ τὴν ῥομαντικὴ μουσικὴ τοῦ Ῥίχαρντ Βάγκνερ, στοῦ ὁποίου τὶς ἐμπνεύσεις ὁ νεαρὸς Νίτσε διέβλεπε τὴν δυνατότητα ἀναγεννήσεως τῆς τραγωδίας.

Η «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» και η εναντίωσή της στις οικουμενικές αξίες

Στὸν 21ο αἰῶνα, ὁ Ἀλέξανδρος Ντούγκιν, ἀνήκοντας σὲ μία ἰσχνὴ μειονότητα στοχαστῶν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, ἐπιμένει νὰ ἀρθρώνει πρωτότυπο θεωρητικὸ λόγο. Ἡ "Τέταρτη Πολιτικὴ Θεωρία" συγκροτεῖ μία ἰδεολογία ποὺ ὁ ἴδιος συνέθεσε ὡς ἀπάντηση στὴν φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, συνδυάζοντας κριτικῶς στοιχεῖα ἀπὸ τὶς τρεῖς ἰδεολογίες τῆς νεωτερικότητας (φιλελευθερισμό, κομμουνισμό, φασισμὸ) καὶ συνάμα ὑπερβαίνοντάς τες. Προασπίζοντας, ὡστόσο, ἐνάντια στὶς "οἰκουμενικὲς ἀξίες" τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τὸ δικαίωμα κάθε πολιτισμοῦ στὴν διατήρηση τῆς παραδοσιακῆς του ἰδιοσυστασίας, φλερτάρει μὲ τὴν ἀξιολογικὴ οὐδετερότητα ἂν ὄχι καὶ μὲ μία μορφὴ ὀντολογικοῦ σχετικισμοῦ. Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ σκόπιμη ἀνάμειξη γεωπολιτικῆς καὶ μεταφυσικῆς στὸν λόγο του ἐνέχει τὸν κίνδυνο παραλείψεων καὶ ἀντιφάσεων.

Η κατάρρευση του πολιτισμού

"Οι σπουδαίοι πολιτισμοί δεν δολοφονούνται. Θέτουν τέρμα στη ζωή τους με τα ίδια τους τα χέρια."

-Άρνολντ Τόινμπι, A Study of History (1934)

Thomas Cole, The Course of Empire Desolation (1836)

    Τον Οκτώβριο του 2024 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νησίδες το νέο βιβλίο του Αθανασίου Γεωργιλά με τίτλο "Η κατάρρευση του πολιτισμού: Η παρακμή και η πτώση των ανακτορικών κοινωνιών στο Αιγαίο της εποχής του Χαλκού". Πρόκειται για ένα τολμηρό και πρωτότυπο πόνημα που έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της σχολαστικού τύπου αρχαιολογίας στην Ελλάδα, ακολουθώντας τον κοινωνιολογικό - ανθρωπολογικό προσανατολισμό των αρχαιολόγων στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Όπως υποδηλώνει εύγλωττα ο τίτλος, το πόνημα πραγματεύεται τις συνθήκες που οδήγησαν στην κατάρρευση των ελλαδικών πολιτισμών της εποχής του Χαλκού, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον Μυκηναϊκό.  Αναλύοντας και συγκρίνοντας τα νεώτερα συμπεράσματα της Αρχαιολογίας, της Ανθρωπολογίας, της Γλωσσολογίας, της Ιστορικοσυγκριτικής μυθολογίας, της Αρχαιογενετικής, της Παλαιοβοτανικής, της Παλαιοκλιματολογίας και άλλων επιστημονικών πεδίων, οι προβληματισμοί του συγγραφέα αφορμώνται από την ιστορία και απολήγουν σε επίκαιρες ανθρωπολογικές υποθέσεις και διαπιστώσεις. 

    Στην επιστημολογική θεμελίωση του βιβλίου σημαντικό ρόλο διαδραματίζει  η θεωρία του ανθρωπολόγου Joseph A. Tainter περί κατάρρευσης των σύνθετων κοινωνιών (The Collapse of complex societies, 1988). Σύμφωνα με τον Tainter, οι επιλογές που οδηγούν έναν πολιτισμό στην άνθησή του ευθύνονται εν τέλει και για την αποδρομή του. Αρχικά, καθώς η αναπτυσσόμενη κοινωνία γίνεται ολοένα και πιο σύνθετη, οι κοινωνικοί ρόλοι που μπορεί να έχει ένα μέλος της αυξάνονται εκθετικά. Το πολιτισμικό σύστημα περιπλέκεται και για την συντήρηση των αυξανόμενων λειτουργιών του απαιτείται εντατικοποίηση της ενεργειακής επένδυσης, της δαπάνης φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Πέραν ενός σημείου, όμως, οι διαθέσιμοι πόροι και τα μέσα αξιοποίησής τους δεν μπορούν να υποστηρίξουν αυτήν την εντατικοποίηση, με αποτέλεσμα οι καταβαλλόμενες προσπάθειες να γίνονται δυσανάλογα επίπονες σε σχέση με το αποκομιζόμενο όφελος. Κατά συνέπεια, το κόστος διαβίωσης αυξάνεται και το οικοσύστημα υποβαθμίζεται από την υπερεκμετάλλευση σε συνδυασμό με ενδεχόμενες περιβαλλοντικές μεταβολές. Σε αντίθεση με την έννοια της παρακμής που έχει ηθικό και αξιολογικό υπόβαθρο, η συστημική κατάρρευση μπορεί να υπολογιστεί και να εκφραστεί με τεχνικούς όρους, καθώς αποτελεί μία αντίστροφη της ανάπτυξης διαδικασία που, αρχικά τουλάχιστον, οδηγεί στη συρρίκνωση του πολιτισμού. Στο πλαίσιό της, ατονούν η κοινωνική διαστρωμάτωση, η κοινωνική κινητικότητα και οι επαγγελματικές εξειδικεύσεις. Επιπλέον, μειώνονται οι οικονομικές συναλλαγές και η ροή πληροφοριών και εμπορευμάτων από και προς μακρινές περιοχές. Αναπόδραστα, εξασθενίζει ο ιδεολογικός και διοικητικός έλεγχος της κεντρικής εξουσίας πάνω στις μάζες και εμφανίζονται τάσεις αυτονόμησης στην περιφέρεια, που ενδέχεται να προκαλέσουν εμφύλιες συγκρούσεις και κοινωνικές ανατροπές. Παρά την τελική εξάρθρωση του διοικητικού συστήματος, βέβαια, ο υφιστάμενος πολιτισμός μπορεί να αναβιώσει από εσωστρεφείς κοινότητες μικρότερης κλίμακας, που παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευελιξία προσαρμογής στις νέες συνθήκες σε σχέση με το δύσκαμπτο σύστημα που κατέρρευσε και άρα ανθεκτικότητα. 

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η ΘΥΣΙΑ» του Νικόλα Γκιμπιρίτη (εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, 2023)

     Του Αθανασίου Γεωργιλά

    Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε όταν παρουσιάζουμε ένα νέο βιβλίο είναι να το κατατάξουμε στο συγγραφικό είδος που ανήκει. Ασφαλώς, η πιο αυτονόητη επιλογή για το βιβλίο του Νικόλα Γκιμπιρίτη «Η ΘΥΣΙΑ» θα ήταν να το κατατάξουμε στο συγγραφικό είδος του μυθιστορήματος. Αλλά με τον όρο μυθιστόρημα μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε σχεδόν για τα πάντα αφού το μυθιστόρημα έχει πάψει πλέον να συνδέεται αποκλειστικά με τη συγγραφική δραστηριότητα και χρησιμοποιείται εκτενώς για να περιγράψει κάθε γλυκανάλατη απόπειρα βιωματικής εκτροπής: από τις πιο σαχλές διαφημίσεις που υπόσχονται ανεπανάληπτες καταναλωτικές εμπειρίες μέχρι τα ευτελή αναγνώσματα «τσέπης» τύπου «Άρλεκιν». Συχνά μάλιστα ακούμε να λένε για κάποιον ότι ζει στον μυθιστορηματικό κόσμο του, εννοώντας ότι ονειροπολεί μια ζωή πέρα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Συνεπώς, ο όρος «μυθιστόρημα» έχει πάψει να προσδιορίζει το ειδικό συγγραφικό είδος που γνωρίζουμε και σχετίζεται με οτιδήποτε εκτρέπεται από τα αναμενόμενα όρια της συνηθισμένης εμπειρίας. Μυθιστορηματικό είναι το εξαιρετικό, το σπάνιο, το επιτηδευμένο, το μη συνηθισμένο. Είναι ο γαλαζοαίματος πρίγκιπας που αρνείται το στέμμα του, η διάσημη ηθοποιός που αποχαιρετά την καριέρα της για να παντρευτεί έναν Σαουδάραβα Σεΐχη, ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος που τρομοκρατεί την κοινωνία. Κάθε εξαιρετική ζωή είναι «μυθιστορηματική» γιατί ξεφεύγει από τα τετριμμένα όρια της πραγματικής ζωής. 

Η σαγήνη του λυκόφωτος - Ποιητική συλλογή

 Τον Σεπτέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πηγή η ποιητική συλλογή των Γιάννη Σαρρή και Φανής Παπαϊωάννου με τίτλο "Η σαγήνη του λυκόφωτος".

«Μια διαδρομή από τη χαρά και την οίηση στη συντριβή και τελικά ξανά στην ελπίδα. Η μέρα φωταγωγεί ισότιμα όλων των ανθρώπων τις πράξεις χωρίς να σέβεται κανένα μυστικό. Αναπολούμε τη διαύγειά της μόνο όταν ο ήλιος μάς αποχαιρετά, σε μια καταληκτική παράσταση πορφυρής μεγαλοπρέπειας. Παραδινόμαστε έκπτωτοι στη σαγήνη του λυκόφωτος, προσδοκώντας την αφύπνιση νυχτερινών αισθητηρίων. Καθώς ο πάγος της καθημερινής έγνοιας λιώνει σ’ έναν μονήρη χορό αισθαντικού αναστοχασμού, ο κόσμος φαίνεται ολότελα διαφορετικός, σχεδόν γυμνός, όπως άλλωστε κι ο ταλαίπωρος εαυτός μας.»,  από το οπισθόφυλλο της έκδοσης. 

Ακολουθούν πέντε ενδεικτικά ποιήματα: 

Το Βυζάντιο και η Ρωμιοσύνη πέρα από τα ονόματα

Του Μάριου Νοβακόπουλου*, Άρδην τεύχος 130-131, Ιούνιος – Αύγουστος 2024, σελ. 42-46 (εμπλουτισμένο). Αναδημοσίευση από το Cognosco Team. 

Στη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης, τα ονόματα έχουν πάντα μεγάλη σημασία. Γίνονται ισχυρά σύμβολα συσπείρωσης των οικείων και διάκρισης των «άλλων». Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε αγκύρωση με μόνιμα νοήματα και αλλάζουν σημασία από ημέρα σε ημέρα, το όνομα αποτελεί το κόσμημα της συλλογικότητας, η οποία κάνει κάθε τι για να το κατοχυρώσει. Η ονοματολογική διαμάχη μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να μένει αμετάφραστο το όνομα Turkiye, αντί Turkey, σε διεθνή χρήση, οι αντίστοιχες σκέψεις της Ινδίας να υιοθετήσει ως διεθνή ονομασία το ιθαγενές Bharat, δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα στην διεθνή πολιτική.

Από την άλλη, αυτή η ευκολία με την οποία μπορεί να αναδιαμορφωθεί το περιεχόμενό των ονομάτων, φανερώνει και τα όριά τους. Η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών επιστημών, οι οποίες έχουν ανεξαρτητοποιήσει απόλυτα τις κατηγορίες με όρους απολυτότητας του αυτοπροσδιορισμού (στο έθνος, την φυλή, το φύλο κλπ.), ευνοούν ιδιαίτερα αυτό το άδειασμα των συλλογικοτήτων από κάθε σταθερό, παρατηρήσιμο περιεχόμενο. Απομένουν μόνον οι ταυτότητες ως ρητορικές διακηρύξεις, ενώ η σύνδεσή τους με τα εσωτερικά τους στοιχεία θεωρείται πολιτικά αντιδραστική και κοινωνιολογικά ουσιοκρατική. Τούτο δημιουργεί βέβαια το πρόβλημα της μόνιμης ασάφειας και ρευστότητας, πρόσφορο σε κάθε λογής εκμετάλλευση.