Ο ιστορικός υλισμός του Karl Marx

Προδημοσίευση από το βιβλίο "Αναζητώντας το κλειδί της Ιστορίας: Μελετήματα για την Φιλοσοφία και την Μεταφυσική της Ιστορίας" του Ιωάννη Δ. Σαρρή (Εκδόσεις Ζήτρος, 2024). 

Μεταξύ των συγγραφέων που καταπιάστηκαν με την ερμηνεία της ιστορίας, ο Γερμανοεβραίος Karl Heinrich Marx (1818 - 1883) ήταν πανθομολογουμένως ο πιο αμφιλεγόμενος. Οι αφορισμοί φανατικών οπαδών και πολεμίων του και τα συμπαρομαρτούντα πολιτικά τους πάθη έχουν καταστήσει την αντικειμενική αξιολόγηση του έργου του υπόθεση ιδιαιτέρως δυσχερή. Την πόλωση γύρω από το όνομά του την είχε επιδιώξει εξαρχής ο ίδιος ο Marx. Κατά δική του παραδοχή, σε αντίθεση με τους πλείστους προγενέστερους φιλοσόφους, δεν επιδίωξε απλώς την ερμηνεία του κόσμου αλλά την ουσιαστική αλλαγή του. Ως εκ τούτου, το έργο του παρουσιάζει αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα. Η συγκρότηση μιας συστηματοποιημένης φιλοσοφίας ή ιστορικής αφηγήσεως δεν ήταν το κύριο μέλημά του. Υπήρξε γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού και η πίστη του σε μία απρόσκοπτη ιστορική πρόοδο που θα καταλήξει σε ένα ηθικά επιθυμητό τέλος (την αταξική «κομμουνιστική» κοινωνία) συμπίπτει στα βασικά της σημεία με την ιδεολογικά προκατειλημμένη αισιοδοξία των Εγκυκλοπαιδιστών του 18^ου αιώνος. Πέραν αυτής της επιρροής, ο φιλόσοφος που τον επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ήταν ο Hegel. 

Πισοδέρι, 17/6/2018

 Πισοδέρι, 17/6/2018

(ἔμμετρο δεκατετρασύλλαβο)

Ἐτρώγανε φιλέτα σὲ λιοπύρι θερινὸ 

οἱ Ἐφιάλταις καὶ ἀφήσανε γιὰ βραδινὸ 

τῆς θείας δίκης ταὶς ἀγχόναις. Μαύρη καταχνιὰ 

ξανὰ ἀποθεώνει ἱστορίας λησμονιά.

Ἀντίπερα ὡστόσο, οἱ γενναῖοι μαχηταὶς 

ἐτρώγανε κροτίδες μὰ καὶ μαχαιριαὶς διτταὶς. 

Γυναῖκες, ἄνδρες, γέροι καὶ παιδιὰ ἀγκομαγχοῦν. 

Στῶν πραιτοριανῶν τὸ κέλευσμα δὲν πειθαρχοῦν.

Σατανικὴ λοιπὸν τοῦ σύριζα ἡ ἐντολή, 

νὰ μὴν ἀφήσουν οὔτε νήπιο χωρὶς οὐλή. 

Ἀφότου ρίξαν αἷμα σ’ ἄοπλη κι εἰρηνικὴ 

πορεία, ἔλαβαν μιὰν «ἄδεια τιμητική».

Τὸ αἷμα τοῦτο πνίγει Ἐφιάλταις μιαρούς, 

ἑνῶ ποτίζει ἀφειδῶς ἀγῶνες ἱερούς. 

Ἑλλήνων γῆ, Μακεδονία, κάποιοι δὲν ξεχνοῦν. 

Διηνεκῶς τὴν λευτεριά σου θὰ διακονοῦν.

Η περίπτωση Floyd και η αριστερή προπαγάνδα

 Τις τελευταίες ημέρες οι τηλεοπτικές οθόνες μας βομβαρδίζουν με δραματική παραστατικότητα τις θλιβερές εικόνες που λαμβάνουν χώρα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπου το αντάρτικο πόλεων έχει φθάσει έως την πρόσοψη του Λευκού Οίκου.

 Αφορμή για τις ταραχές στάθηκε ο θάνατος του ατύχου αφροαμερικανού George Floyd κατά την σύλληψή του στις 25/5/2020 στην Μιννεάπολη της Μιννεσότα. Ο Floyd κατέληξε μάλλον από την ασφυξία που του προκάλεσε πατώντας του τον λαιμό ο αστυνομικός Derek Chauvin, στην αδικαιολόγητα βίαιη προσπάθειά του να τον ακινητοποιήσει (η αρχική ιατροδικαστική έκθεση της αστυνομίας είχε κάνει λόγο και για επήρεια ναρκωτικών)[1]. Αυτό ήταν. Εντός ολίγων ωρών, η Antifa, οργανώσεις Black Lives Matter, κινήματα διεκδικήσεως δικαιωμάτων υπέρ μειονοτήτων και κάθε τι που καλύπτει η ιδεοληπτική ομπρέλα της Νέας Αριστεράς πλημμύρισαν με άγριες διαθέσεις τους δρόμους των πλείστων Πολιτειών. Από κοντά και τα mainstream ειδησεογραφικά μέσα για να τους σιγοντάρουν. Ο άδικος χαμός μιας ανθρώπινης ζωής χαλκεύθηκε στο επικοινωνιακό αμόνι της αριστερής προπαγάνδας, η οποία επιζητούσε απλώς ένα εργαλείο κοινωνικής αποδομήσεως, έναν πολιορκητικό κριό κατά του εθνιστή προέδρου D.Trump. Εάν δεν έβρισκε αυτό, θα κατασκεύαζε ένα άλλο.