 |
| Ένας από τους πολύ μυστηριώδεις και συμβολικούς πίνακες που φιλοξενεί το μυστηριώδες αεροδρόμιο του Denver στις ΗΠΑ. Όλοι τους αναβλύζουν έναν αλλόκοτο εσχατολογικό χαρακτήρα, ίσως προσδοκίες (ή ανησυχίες) για το μέλλον. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο δημιουργός τους Leo Tanguma (ή όποιος του έδωσε τις παραγγελίες) συμμερίζεται το χιλιαστικό όραμα μιας νέας, παγκοσμιοποιημένης εποχής. |
Οι τυποποιημένες ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις των ακαδημαϊκών δεν έχουν ακόμη απαγκιστρωθεί από τις μηχανικιστικές αγκυλώσεις της νεωτερικότητος. Πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός αναζητείται απεγνωσμένα κάποια ορθολογική αιτία, κατά κανόνα οικονομιστική. Εν τούτοις, καθ' όλην την διάρκεια της νεωτερικότητος, δεν εξέλιπαν οι διανοητές που διέβλεπαν θρησκευτικά ή ψυχογενή κίνητρα στην βούληση προσώπων καθορισάντων τον ρου της ιστορίας. Στον δυτικό κόσμο, ήδη από τον 19ο αιώνα, ο ιουδαϊκής καταγωγής Friedrich J. Stahl και η Δεξιά αντιδιαφωτιστική αντίδραση των de Maistre και Donoso Cortes είχαν θέσει τα θεμέλια μίας "πολιτικής θεολογίας". Στον 20ο αιώνα, την σκυτάλη τους παρέλαβε ο Carl Schmitt, ενώ παράλληλα o Max Weber στοιχειοθετούσε την προτεσταντική καταβολή του καπιταλιστικού πνεύματος. Στην παρούσα μελέτη δεν προτιθέμεθα να καταδείξουμε την ανόητη μονομέρεια της αναγωγής κάθε κοινωνικού φαινομένου σε σχέσεις παραγωγής, αλλά το πώς μία μυστικιστική δοξασία έχει συνδιαμορφώσει το χιλιαστικό όραμα μερικών εκ των ισχυροτέρων ανθρώπων του πλανήτου.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες θεωρήσεις πολιτικής θεολογίας του περασμένου αιώνος, περιέχεται στα συγγράμματα του Eric Voegelin [1]. Σύμφωνα με τον Voegelin, οι αρχαίες αντιλήψεις του Γνωστικισμού [2] έχουν επιβιώσει υπό εκκοσμικευμένη μορφή σε νεωτερικά ιδεολογήματα, όπως ο κομμουνισμός, ο ναζισμός και ο προοδευτικός (και παγκοσμιοποιητικός στις μέρες μας) φιλελευθερισμός. Περί της γνωστικής θρησκείας, η οποία αντιστρέφοντας την Παλαιά Διαθήκη πίστευε εν ολίγοις ότι ο υλικός κόσμος μας δημιουργήθηκε από τον διάβολο, έχουμε ομιλήσει σε προγενέστερη δημοσίευση στην Φιλαλήθεια. Τι σχέση όμως θα μπορούσαν να έχουν οι προαναφερθείσες, φαινομενικά αλληλοαποκλειόμενες ιδεολογίες, τόσο μεταξύ τους όσο και με μια αρχαία αίρεση; Ο Voegelin επισημαίνει ότι όλες τους αντιλαμβάνονται τον κόσμο μας ως προβληματικό ή -στην καλλίτερη περίπτωση- ατελή. Πρέπει να τον αλλάξουν, οικοδομούντες μία καθολική ουτοπία, έναν παράδεισο επί γης. Σε αυτήν την αλλαγή, στην ανθρώπινη "πρόκληση του Εσχάτου" πρέπει να πρωτοστατήσει η ομάδα των ολίγων εκλεκτών φορέων της "Γνώσεως του καλού και του κακού", οι οποίοι μπορεί να αποκαλούνται κομισάριοι, υπεράνθρωποι ή φιλελεύθεροι ακτιβιστές. Και ένας άλλος σύγχρονός του Γερμανός φιλόσοφος, ο Hans Blumenberg, υπεστήριξε πως η Νεωτερικότητα συνέστησε ένα "δεύτερο κύμα Γνωστικισμού", διότι οι αντιλήψεις της περί εκπορεύσεως του κακού στον κόσμο (βλ. την έννοια της "θεοδικίας" στον Leibniz) εμπνέονται από τo γνωστικό σύστημα του Μαρκίωνος (2ος αιών μ.Χ.) [3].
Ολίγες δεκαετίες πρωτύτερα, ο φιλόσοφος της ιστορίας Oswald Spengler είχε επίσης διαγνώσει στον σοσιαλισμό το απεγνωσμένο κυνήγι του "Εσχάτου", ενός παραδείσου επί γης που δεν θα γνώριζε χρονικούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς. Εκείνος, ωστόσο, το απέδωσε στην ευρύτερη φιλοσοφία του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος επιδιώκει εις άπασες τις εκφάνσεις του διαρκή κίνηση προς το άπειρο και την υπέρβαση των ορίων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, δικαιολογείται η ομοειδής εσχατολογική μεγαλομανία που διαπνέει και τις υπόλοιπες δυτικές ιδεοληψίες (*ας θυμηθούμε εν προκειμένω τον Francis Fukuyama, ο οποίος την δεκαετία του 1990 ισχυρίσθηκε ότι η επικράτηση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιήσεως θα φέρει το "τέλος της ιστορίας") [4]. Βασικά, το κοινό αυτό γνώρισμα των νεωτερικών ιδεολογιών ερείδεται στην γραμμική αντίληψη της ιστορίας, δηλαδή στην πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα εξελίσσεται συνεχώς προς το καλύτερο, πλησιάζοντας μία τέλεια κατάσταση. Για τον υλιστή Marx αυτή η πρόοδος βασιζόταν στον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, ενώ, σύμφωνα με τον ιδεαλιστή πρόδρομό του Hegel, αυτή βασιζόταν στην διαρκή προσέγγιση της γνωσιακής αλήθειας, μέσα από την επανάληψη του διαλεκτικού σχήματος θέση-αντίθεση-σύνθεση. Η γραμμική αντίληψη φθάνει ακόμη πιο πίσω στην δυτική ιστορία, έως τον χιλιασμό του Joachim της Fiore (1135-1202), ο οποίος χώριζε την ιστορία του ανθρώπου σε τρεις εποχές και πίστευε ότι στην τελευταία, την "εποχή του Πνεύματος", η κοινωνία θα καταστεί ουτοπία αγάπης και ελευθερίας, με τις πρότερες ιεραρχικές δομές της (όπως η Εκκλησία) να εξαλείφονται ως αχρείαστες [5].
 |
| Ο Joachim της Fiore ή Flora ως βενεδεκτίνος μοναχός. Ξυλογραφία 15ου αιώνος. |
Μολονότι ο Joachim της Fiore είχε καταδικασθεί από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η γραμμική του αντίληψη της ιστορίας φαίνεται να εμπνέεται από τον Χριστιανισμό, στου οποίου τα πλαίσια η ανθρώπινη ιστορία εκλαμβάνεται σαν ένα ευθύγραμμο τμήμα μεταξύ των χρονικών σημείων της Γενέσεως και της Αποκαλύψεως. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο πατερικός Χριστιανισμός διίσταται από τον χιλιασμό, καθότι η Αποκάλυψις θα είναι έργο Κυρίου και την χρονική της στιγμή δεν την γνωρίζουν ούτε καν οι άγγελοί Του (Ματθ. 24: 36). Στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός παροτρύνει τους ανθρώπους να είναι ανά πάσα στιγμή πνευματικώς έτοιμοι για την Δευτέρα Παρουσία Του, διότι θα έλθει σε ώρα που δεν φαντάζονται [6]. Συνεπώς, η προσπάθεια του ανθρώπου για την επίσπευση του εσχάτου δεν έχει κανένα νόημα στον Χριστιανισμό. Απεναντίας, αυτή η προσπάθεια -και μάλιστα ως αποστολή των ολίγων "εκλεκτών"- αρύεται το νόημά της από την γνωστικιστική παράδοση, στην οποία ο Δημιουργός Θεός δεν ταυτίζεται με τον Αγαθό Πατέρα αλλά με έναν εχθρό-δυνάστη. Η αρχαία γνωστική αίρεση του Βαλεντινιανισμού, όπως και τα περισσότερα παρακλάδια του Γνωστικισμού, είχε αποπειραθεί ανεπιτυχώς να διαβρώσει την πρωτοχριστιανική κοινότητα. Οι Βαλεντινιανιστές απέρριπταν την ατομική σωτηρία της ανθρωπίνης ψυχής και πίστευαν ότι ο κόσμος θα αποκαθαρεί ως όλον, αφού τα ψήγματα του "θείου φωτός" εγκαταλείψουν την "Ύλη" και συντριβεί αυτή η "διαβολική Ύλη" [7]. Τουτέστιν, πίστευαν ότι η ανθρωπότητα θα σωθεί μόλις καταστραφεί ο υλικός κόσμος όπως τον γνωρίζουμε. Γενικές παραλλαγές αυτού του μύθου επεβίωσαν στις περισσότερες σέκτες της γνωστικιστικής αλυσίδος που φθάνει έως τον ύστερο μεσαίωνα (>Παυλικιανισμός> Βογομιλισμός> Καθαροί> Ερμητισμός, Νεοαδαμίτες κ.τ.λ.). O Joachim της Fiore, αν και δεν υπήρξε ακόλουθος του Γνωστικισμού, σύμφωνα με τον Voegelin είχε μια εσχατολογική σκέψη επηρεασμένη εξ αυτού [8]. Ο δε μεγάλος Ιουδαίος φιλόσοφος Gershom Scholem διετύπωσε, επίσης, το ενδεχόμενο μιας εβραϊκής επιδράσεως στην σκέψη του [9].
Και τώρα ας προσπαθήσουμε, επιτέλους, να εξηγήσουμε την διασύνδεση του Ιουδαϊσμού με όλα αυτά. Δεν χρειάζεται ούτε να απαριθμήσουμε ούτε να αναλύσουμε τις δεκάδες συνωμοσιολογικών και αντισημιτικών θεωριών περί του Ιουδαϊσμού. Το επιχείρημα μίας κοινωνικώς αποκλεισμένης μειονότητος με ανεξίτηλη παράδοση και αντιδημοφιλή μεταπρατική δραστηριότητα δεν δύναται να πείσει από μόνο του όλους όσους έχουν προβληματισθεί για την ιστορική ιδιαιτερότητα και τον ρόλο των Εβραίων στις δυτικές κοινωνίες. Πώς γίνεται αφενός να έχουν τόσο σπουδαία τραπεζική παράδοση και ιστορική συνεισφορά στην εξέλιξη του καπιταλισμού και αφετέρου να πρωταγωνιστούν στα μεγαλύτερα επαναστατικά κινήματα (Οκτωβριανή επανάσταση, Σχολή Φρανκφούρτης); Το "εβραϊκό ζήτημα" έχει απασχολήσει για αιώνες πολλούς ανθρώπους διαφορετικής φιλοσοφικής καταβολής, από τον Βολταίρο έως τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος. Κάποιοι θεώρησαν τούτη την ιδιαιτερότητα θρησκευτική, κάποιοι φυλετική, κάποιοι οικονομική και κάποιοι διανοητική. Στην παρούσα μελέτη, θα εξετάσουμε την θρησκευτική-οντολογική ιδιαιτερότητα και συγκεκριμένα την μυστικιστική παράδοση της Kabbalah.
Όταν θίγεται η εβραϊκή θρησκεία, οι περισσότεροι φαντάζονται την βουκολική ευσέβεια της εποχής του Μωυσέως, μία ευσέβεια που δυνήθηκε να προλειάνει το έδαφος και για την κατίσχυση του Χριστιανισμού. Ας μην λησμονούμε, βέβαια, ότι εδώ και δυόμισι χιλιετίες έχουν εμφανισθεί αρκετά και ενίοτε αντικρουόμενα φιλοσοφικά και ιδεολογικά ρεύματα στις ιουδαϊκές κοινότητες. Ένα εξ αυτών ήταν και ο αντιστρέψας την Παλαιά Διαθήκη Γνωστικισμός. Εξέχουσα θέση στην εξέλιξη της εβραιογενούς οντολογίας κατέχει ο καβαλιστικός μυστικισμός.
Kabbalah (εβραϊκά: קַבָּלָה, κυριολεκτικά «παραλαβή/παράδοση») ονομάζεται ένα απόκρυφο-μαγικό σύστημα των Εβραίων, το οποίο χωρίζει την γη σε πολλές παράλληλες γαίες και τον ουρανό, όπου κατοικούν ο Θεός και οι άγγελοι, σε επτά ουρανούς. Στην Ευρώπη διαδόθηκε τον 15ο αιώνα, από τον ουμανιστή Giovanni Pico della Mirandola. Στην εποχή μας, διασημότητες όπως η pop τραγουδίστρια "Madonna" [10] έχουν δημοσίως ασπασθεί την Kabbalah. Πότε και πώς, όμως, ξεκίνησε η Kabbalah; Ως αποκρυφιστικό σύστημα διεμορφώθηκε τον μεσαίωνα (μάλλον από Ιουδαίους της αραβοκρατούμενης Ισπανίας), δηλαδή αιώνες μετά την εμφάνιση του Γνωστικισμού. Μολοντούτο, οι οπαδοί της πιστεύουν ότι είναι κοινωνοί της "προφορικής Torah" που είχε δοθεί μυστικά από τον Θεό στον Μωυσή στο όρος Σινά, με σκοπό να παραδίδεται ως απόκρυφη προφορική διδασκαλία από γενιά σε γενιά, σε έναν κύκλο εκλεκτών ραβίνων [11]. Η απόκρυψη της αλήθειας από την ανθρωπότητα και η εκμετάλλευσή της από ένα ιερατείο είναι ένα ακραιφνώς αντιχριστιανικό και Γνωστικό χαρακτηριστικό, που βρίσκει ανάλογό του στις (επίσης επηρεασμένες από τον Γνωστικισμό) μασονικές στοές. Πράγματι, το καβαλιστικό σύστημα έχει στηριχθεί στον Γνωστικισμό. Αυτή η σχέση επισημαίνεται στα πλείστα λήμματα των εγκυκλοπαιδειών και έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Gershom Scholem [12].
 |
| Το καβαλιστικό σύμβολο του δένδρου της ζωής (Sephiroth), το οποίο συμβολίζει τις 10 εκπορεύσεις, εκ των οποίων το Ein Sof (το Άπειρο) αποκαλύπτει τον εαυτό του και δημιουργεί συνεχώς το φυσικό βασίλειο και την αλυσίδα των υψηλοτέρων μεταφυσικών σφαιρών. |
Ποια όμως είναι η σχέση της Kabbalah με το εσχατολογικό όραμα των παγκοσμιοποιητών; Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτήν την σχέση, οφείλουμε πρώτα να διαλευκάνουμε δύο καβαλιστικές έννοιες. Στο καβαλιστικό βιβλίο του Zohar, απαντάται ο όρος Hidouch που σημαίνει την διαρκή ανανέωση όσον αφορά την ερμηνεία των κειμένων αλλά και του κόσμου γενικότερα [13]. Όποιος έχει αυτήν την αρχή εσωτερικευμένη ως αναγκαιότητα είναι φυσικό να διάκειται εχθρικά έναντι οιαςδήποτε καθεστηκυίας καταστάσεως, αγωνιζόμενος για την ανατροπή της. Η μαζική συμμετοχή Εβραίων στα κινήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, από τα πρώτα σοβιέτ [14] έως την μεταμοντέρνα εκδοχή της, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία ενεργητική πραγμάτωση Hidouch για την κατάργηση των παραδοσιακών κοινωνικών δομών. Ο Ιουδαϊσμός είναι εξ ορισμού μία προοδευτική θρησκεία, πιστεύοντας στην εξέλιξη του κόσμου μέχρι την έλευση του Μεσσία.
Η δεύτερη καβαλιστική έννοια που θα εξετάσουμε, το Tikkun Olam (תיקון עולם), σημαίνει κυριολεκτικά "επιδιόρθωση του κόσμου" [15] και προσδίδει στην προαναφερθείσα μεσσιανική πρόοδο μία νέα και ολοκληρωτική διάσταση. Σύμφωνα με κάποιες σιωνιστικές αλλά και ορθόδοξες ερμηνείες του Tikkun, δια της τηρήσεως του Mitzvot εκ μέρους των Ιουδαίων [16], πριν την έλευση του Μεσσία θα έχει ξεπερασθεί το προπατορικό αμάρτημα με την δόμηση μίας τέλειας ιουδαϊκής κοινωνίας επί της γης, η οποία θα είναι ηγέτιδα της ανθρωπότητος. Κατά το Tikkun, αφότου η δύναμη του κακού συντριβεί εκείνες τις έσχατες ημέρες, ο κόσμος θα επανέλθει στην πρωταρχική του κατάσταση (Εδέμ) και η ιστορία του θα αποπερατωθεί προ της μεσσιανικής λυτρώσεως. Σύμφωνα με τον Αθανάσιο Γεωργιλά [17], η διάθεση που εκδηλώνει ο Ιουδαίος φιλόσοφος της Σχολής της Φρανκφούρτης Walter Benjamin στην περί ζωής φιλοσοφία του για διαλεκτική υπέρβαση και καθυπόταξη της φύσεως από τον άνθρωπο, εμφορείται από την φιλοσοφία του Tikkun. Ο δε "επαναστατικός μεσσιανισμός" που ξεδίπλωνε ο στοχασμός του Benjamin εμπνεόταν και από την ιουδαϊκή παράδοση dochakei ha-ketz περί ενεργητικής "επιταχύνσεως του εσχάτου", δηλαδή από την πεποίθηση ότι η ουτοπική λύτρωση πρέπει να επισπευσθεί μέσα από την αξιοποίηση των επαναστατικών ευκαιριών που προσφέρει η κάθε στιγμή [18]. Το εσχατολογικό μοτίβο του Tikkun συναντάται στις εκκοσμικευμένες προσδοκίες και άλλων σημαινόντων προσώπων ιουδαϊκής καταβολής. Όπως έχει επισημάνει ο κοινωνιολόγος Lucien Cerise [19], το Tikkun ως αναγκαιότητα διορθώσεως του κόσμου προς θεμελίωση μιας ουτοπίας διαπνέει και την σκέψη του Γαλλο-εβραίου Jacques Attali.
O Attali δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, βρίσκεται στην καρδιά της παγκοσμιοποίησης. Υπήρξε πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης (EBRD) και επικεφαλής αρκετών διεθνών Μ.Κ.Ο., ενώ έχει διατελέσει σύμβουλος των προέδρων της Γαλλίας Mitterrand και Sarkozy και έχει ασκήσει σημαντική επιρροή στους Hollande και Macron. Το 2009, το περιοδικό Foreign Policy τον κατέταξε στους 100 κορυφαίους διανοητές του κόσμου. Στις 16/02/2010, στο πρόγραμμα "Conversation d' Avenirs" του γαλλικού καναλιού Public Senat [20], ο Attali ανέφερε ότι, κατά την ιουδαϊκή παράδοση, ο Μεσσίας θα έλθει μόλις η ειρήνη πρυτανεύσει στην Ιερουσαλήμ, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει την "πρωτεύουσα του πλανήτη", καθώς θα ήταν "ωραίο μέρος για έδρα παγκοσμίου κυβερνήσεως". Αυτό μας θυμίζει μία συνέντευξη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ben Gurion στο περιοδικό LOOK (16/01/1962), όπου είχε δηλώσει ότι μελλοντικά ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών θα οικοδομήσει στην Ιερουσαλήμ έναν "ναό των προφητών", που θα είναι η "έδρα του Υπάτου Συμβουλίου της Ανθρωπότητος" (the seat of the Supreme Counsil of Mankind) και "θα επιλύει τις διαφορές μεταξύ των Ομοσπόνδων Ηπείρων, όπως είχε προφητεύσει ο Ησαΐας".
 |
| Η δήλωση του Ben Gurion στο LOOK. |
Μας θυμίζει, επιπλέον, το περιβόητο βιβλίο "Praktischer Idealismus" (1925) του εβραιοφίλου Richard von Coudenhove-Kalergi, ιδρυτού της οργανώσεως Paneuropa και εμπνευστού της Ε.Ε., στο οποίο οραματιζόταν μία ενωμένη Ευρώπη κατοικούμενη υπό μιας ενιαίας φυλής μιγάδων (ομοιαζόντων με τους αρχαίους Αιγυπτίους) και αρχόμενη υπό μιας "πνευματικής αριστοκρατίας Εβραίων" (sic) [21] ["Was die Juden von den Durchschnitts-Städtern hauptsächlich scheidet, ist, daß sie Inzuchtmenschen sind. Charakterstärke verbunden mit Geistesschärfe prädestiniert den Juden in seinen hervorragendsten Exemplaren zum Führer urbaner Menschheit, zum falschen wie zum echten Geistesaristokraten zum Protagonisten des Kapitalismus wie der Revolution.", μτφρ: "Το κύριο πράγμα που διαχωρίζει τους Εβραίους από τους μέσους αστούς είναι η ενηλικότητά τους. Η δύναμη του χαρακτήρα σε συνδυασμό με την οξύτητα του νου τους, προκαθορίζουν τους Εβραίους στα πιο εξαιρετικά δείγματά τους να είναι ηγέτες της αστικής ανθρωπότητος, να είναι ψευδείς καθώς και γνήσιοι αριστοκράτες, πρωταγωνιστές του καπιταλισμού και της επαναστάσεως."]. Παραδόξως, το όραμα του Kalergi εγείρει ακόμη πιο επίκαιρους συνειρμούς, σχετικά με την μαζική μετανάστευση και την προοδευτική δημογραφική αντικατάσταση των λευκών στην Ευρώπη.
Ο Jacques Attali έχει συγγράψει περισσότερα από 50 βιβλία, στα οποία εκθειάζει την "πρόοδο", την κατάργηση των παραδοσιακών ηθών, την παγκοσμιοποίηση, τον τρανσουμανισμό [22] και τον μετανθρωπισμό [23]. Το 2006, ο Attali εξέδωσε το "A Brief History of the Future: A Brave and Controversial Look at the Twenty-First Century", ένα συνταρακτικό βιβλίο υποτιθέμενα επιστημονικής φαντασίας, που στην πραγματικότητα μάλλον αποτυπώνει τους πόθους της παγκοσμιοποιητικής ελίτ για το μέλλον ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου.
 |
| Ο Jacques Attali |
Σύμφωνα με τις εικοτολογίες του βιβλίου, έως το 2035, λίγο πριν την εδραίωση της "9ης βιομηχανικής επαναστάσεως", οι Η.Π.Α. θα απολέσουν το κύρος της απολύτου υπερδυνάμεως και ο κόσμος θα γνωρίσει γεωπολιτική αστάθεια, υπερπληθυσμό και μαζική μετανάστευση ανθρώπων του τρίτου κόσμου προς τον δυτικό κόσμο, οι οποίοι θα συντηρήσουν τα ασφαλιστικά συστήματά εκείνου. Προσέξατε ότι αυτή η πρόβλεψη έγινε περί την μία δεκαετία προ της αποκαλυπτικής υστερίας Μ.Μ.Ε., Ε.Ε. και των Μ.Κ.Ο. του επίσης Εβραίου παγκοσμιοποιητή George Soros για την υποδοχή πρωτοφανών μεταναστευτικών ροών στην Ευρώπη! Εντός τέτοιων συνθηκών, θα αναδυθεί ο ανθρωπολογικός τύπος του ελευθεριακού νομάδα, για τον οποίον η πατρίδα και η ταυτότητα θα είναι αντικείμενα καταναλώσεως. Οι άνθρωποι θα νιώθουν "πολίτες του κόσμου", τα σύνορα θα ξεθωριάσουν και τα έθνη-κράτη θα αποδυναμωθούν, παραδίδοντα την εξουσία τους στην παγκοσμιοποιημένη αγορά. Έτσι θα ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση υπό την μορφή της Υπεραυτοκρατορίας (Hyperempire) ως ενός δικτύου πολυεθνικών εταιρειών. Ο Attali αποκαλεί την ελίτ αυτού του κόσμου "υπερνομάδες" (hypernomads). Αυτή η ελίτ θα παραχωρήσει μέρος της εξουσίας της σε μια μεσαία τάξη "ψηφιακών νομάδων" (virtual nomads), που θα εργάζονται για αυτές τις εταιρείες, ενώ στον πάτο της υπερκοινωνίας θα βρίσκονται οι πτωχοί υπονομάδες (infranomads). Αυτή η νέα κοινωνία θα είναι πρωτόγνωρη, καθόσον με την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης θα υπάρχει αυστηρή ηλεκτρονική επιτήρηση των πάντων και όλα τα χρηστικά αντικείμενα θα επικοινωνούν μεταξύ τους (σε αυτό το σημείο προοικονομείται το "internet of things"). Πολλοί ψηφιακοί νομάδες θα πνίγουν την ανασφάλεια της καθημερινότητος με χρήση ναρκωτικών και έκλυτες σεξουαλικές συνήθειες. Παρά ταύτα, κάποια στιγμή η Υπεραυτοκρατορία θα καταρρεύσει περιερχόμενη σε μία χαώδη κατάσταση, κατά την οποίαν οι εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες θα αφυπνισθούν ανά την υφήλιο και θα επιδοθούν σε ολοκληρωτικούς πολέμους αλληλοεξοντώσεως. Αυτό το χάος θα διαλυθεί περί το 2060, οπόταν διαπιστωθεί η ματαιότητα των συγκρούσεων και αναδυθεί μία παγκοσμιοποιημένη κολλεκτιβιστική "Υπερδημοκρατία" (Hyperdemocracy), η οποία θα βασίζεται σε συμμετοχική δημοκρατία, "δίκτυα αλληλεγγύης", "υπεύθυνες εταιρείες", Μ.Κ.Ο. και μορφές "συλλογικής νοημοσύνης" (Collective intelligence, CI). Σε αυτό το στάδιο, μία "αλτρουιστική ελίτ τρανσουμανιστών" θα δημιουργήσει την επίγεια ουτοπία. Γνωστικό δίδαγμα: ο άνθρωπος πρέπει να ξεπεράσει την φύση του, πρέπει να αυτοκαταργηθεί!
Η ανάδυση της ουτοπίας μέσα από το χάος, ως ιδέα, μας ενθυμίζει το μασονικό ρητό "ordo ab chao" (τάξη εκ του χάους) αλλά και την λογική του "δόγματος του σοκ" της Naomi Klein. Εν έτει 2021, είναι πασιφανές ότι η πρώτη φάση της φαντασιώσεως του Attali έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Βεβαίως, οι μεταμοντέρνοι ακτιβιστές που αγωνίζονται υπέρ της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιήσεως δεν έχουν κατ' ανάγκη σχέση με τον Γνωστικισμό ή την Kabbalah και δεν ασπάζονται άπαντες οι Εβραίοι αυτό το ιδεοληπτικό πακέτο. Μάλιστα, ορισμένα συμφέροντα της συντηρητικής πτέρυγος του Σιωνισμού ενδεχομένως να έχουν υποστηρίξει και κάποια ακροδεξιά κινήματα της Ευρώπης, αλλά αυτό είναι θέμα για διαφορετική μελέτη. Εν κατακλείδι, τούτοι οι νεοχιλιαστές έχουν διαμορφώσει μία θρησκεία με διακηρυγμένη εσχατολογία, δόγματα (μίσος για την παράδοση, οικολογισμός, ρευστές ταυτότητες κ.τ.λ.), ιεραποστολή (χιλιομασημένη προπαγάνδα από Μ.Μ.Ε. και σχολεία) αλλά και "Ιερά εξέταση" (πολιτική ορθότητα, διαδικτυακή λογοκρισία).
Ι.Σαρρής
1) Eric Voegelin. "The New Science of Politics" (1952), "Order and History" (1956), "Science, Politics and Gnosticism" (1959).
2) Ο Γνωστικισμός ήταν ένα σύστημα αποκρυφιστικών δοξασιών που εμφανίσθηκε τους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν και, σε αδρά πλαίσια, υπεστήριζε ότι ο κτιστός κόσμος πλάσθηκε από έναν κακό θεό. Η "Γνώση" αυτής της "αλήθειας" καθώς και η μέθοδος διαφυγής από τον ελαττωματικό κόσμο φυλάσσονταν από "λίγους εκλεκτούς".
3) Willem Styfhals, "No Spiritual Investment in the World: Gnosticism and Postwar German Philosophy", Cornell Univ Press 2019, σελ.198.
4) Francis Fukuyama, "The End of History and the Last Man" (1992).
5) Marjorie Reeves, "The Originality and Influence of Joachim of Fiore", Traditio (Cambridge University Press) Vol. 36 (1980), σελ.269-316.
6) "διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται." (Ματθ. 24:44). "Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν." (Μαρκ. 13:33). "Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιοτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ᾿ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη·" (Λουκ. 21:34).
7) Charles G. Herbermann, The Catholic Encyclopedia, vol.15. R. Appleton Comp. 1913, σελ.595.
8) Eric Voegelin, "The New Science of Politics: An Introduction", Univ of Chicago Press 1952, σελ.110.
9) Gershom Scholem, "Major Trends in Jewish Mysticism", Schocken Books 1946, 178-80.
10) Boaz Huss, "All You Need Is LAV: Madonna and Postmodern Kabbalah", The Jewish Quarterly Review Vol. 95, No. 4 (Fall, 2005), σελ.611-624.
11) Moshe Hallamish, "An Introduction to the Kabbalah". SUNY Press 1999, σελ.28.
12) Stephan A. Hoeller, "Jung, Kabbalah, and Gnosis", Psychological Perspectives: A Quarterly Journal of Jungian Thought Volume 55, 2012 - Issue 2, σελ.163-181.
13) Jean-Eudes Renault, "La Loi et la Croix: L'écriture de la Croix dans l'écriture de la Loi", Kinor 2009, σελ.51.
14) Σύμφωνα με παρατήρηση του Theodore Herzl από επίσκεψή του στην Ρωσία το 1903, ενώ οι Εβραίοι αποτελούσαν μόλις 7 εκατομμύρια από τα 136 του γενικού πληθυσμού, το 50% των μελών επαναστατικών οργανώσεων ήσαν Εβραίοι. Βλ. Leonard Schapiro, "The Rôle of the Jews in the Russian Revolutionary Movement", The Slavonic and East European Review Vol. 40, No. 94 (Dec. 1961), σελ.148.
15) Seymour Epstein, "From Couscous to Kasha: Reporting from the Field of Jewish Community Work", Urim 2009, σελ.17
16) MyJewishLearning.com: "Mitzvah: A Commandment". https://www.myjewishlearning.com/article/mitzvot-a-mitzvah-is-a-commandment/.
17) Αθανάσιος Γεωργιλάς, "Το Μετα-νεωτερικό προσωπείο του Ιανού: Μία εισαγωγή στη γενεαλογία της επαναστατικής μεταφυσικής", Τὸ Ἔνζυμο τόμ.Η΄ (Φθιν 2020), σελ.47
18) Michael Löwy, "Redención y Utopía" (κεφ: El mesianismo histórico), Ariadna Ediciones 2018, σελ.217-224
19) Lucien Cerise (μτφρ. Ελένη Δημοπούλου), "Ο κορωνοϊός, η κοινωνική μηχανική και η χειραγώγηση των μαζών", Τὸ Ἔνζυμο τόμ.Η΄ (Φθιν 2020), σελ.74-75
20) YouTube: ""Jerusalem ... It's a nice spot for a World Government," says Jacques Attali", https://youtu.be/NUXAKSUMg8A. Επίσης: Dailymotion.com: "J. Attali - Jerusalem, Capitale d'un gouvernement mondial", https://www.dailymotion.com/video/xwl77a.
21) Richard von Coudenhove-Kalergi, "PRAKTISCHER IDEALISMUS: ADEL - TECHNIK - PAZIFISMUS", PANEUROPA - VERLAG, Βιέννη-Λειψία 1925, σελ.20-23, 50
22) Ως τρανσουμανισμός (transhumanism) ορίζεται το φιλοσοφικό ρεύμα που οραματίζεται την μεταμόρφωση του ανθρώπου σε ένα βιοτεχνολογικό ον, μέσω της ενσωματώσεως στο σώμα του νέων τεχνολογικών εξαρτημάτων που θα βελτιώνουν την νοημοσύνη και την φυσιολογία του.
23) Ως μετανθρωπισμός (posthumanism) ορίζεται το φιλοσοφικό ρεύμα που οραματίζεται την κατάργηση της ανθρωπίνης φύσεως, δια της αναβαθμίσεως του ανθρώπου σε ένα ανώτερο εξελικτικό στάδιο. Αυτή η αναβάθμιση θα επιχειρηθεί μέσω της γενετικής μηχανικής και της ρομποτικής και επομένως θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρανσουμανισμό. Το κατά βάθος μισάνθρωπο αίτημα περί καταργήσεως της κατά τον Χριστιανισμό "εικόνος του Θεού" αποτελεί ένα συγκλονιστικό σημείο των μεταμοντέρνων καιρών μας.
Καταπληκτικό άρθρο. Μπράβο!! Τέτοια άρθρα θέλουμε τα οποία αποδεικνύουν την απόκρυφη αιρετική φύση των σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό θα ήταν να προσθέσετε ένα αντίστοιχο κείμενο στο βιβλίο σας για το Βυζάντιο, ως προσάρτημα ας πούμε. Διότι πάρα πολύς κόσμος και ιδιαίτερα της Εκκλησιάς απορρίπτει την πολιτική φιλοσοφία και δεν τη διαβάζει με την διαδεδομένη αντίληψη ότι «στη Ρωμανία δεν υπήρχε αριστερά και δεξιά» και ότι «οι όροι αυτοί είναι ξενόφερτοι, από τη Δύση, και δεν έχουν καμία σχέση με την Ορθοδοξία, και την Καθ ημάς Ανατολή» .
Αυτό όμως έχει φοβερές επιπτώσεις!! Διότι οι πολιτικοί που στήριξαν το Έθνος και την Ορθοδοξία, όπως ο Μεταξάς και άλλοι, απορρίπτονται ως δεξιοί, επηρεασμένοι από ξένες ιδεολογίες (= εθνικισμός, «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη»). Ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται μόνον ο Καποδίστριας ως «ο τελευταίος ορθόδοξος ηγέτης των Ελλήνων» διότι δεν ήταν «δεξιός» και όπως λένε «δεν ανήκει στο ίδιο τσουβάλι με τον εθνικιστή Μεταξά, το Δραγούμη και το Γρίβα». Διότι εκείνοι ως δεξιοί και εθνικιστές «δεν είχαν τη χριστιανικότητα του Καποδίστρια» και επίσης «τοποθετούσαν το Έθνος ψηλότερα από την Εκκλησία», άρα δεν ήταν καλοί χριστιανοί αλλά εργαλειοποιούσαν και καπηλεύονταν την πίστη μέσω του (ανύπαρκτου για εκείνους) «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» και των άλλων γνωστών συνθημάτων της επταετίας
Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ότι ναι μεν οι όροι Αριστερά-Δεξιά δε χρησιμοποιούνταν στο Βυζάντιο ως πολιτικοί όροι, αλλά το περιεχόμενο τους δεν είναι καινούριο αλλά αιώνες παλαιό, ίσως και προχριστιανικό. Στο Μεσαίωνα το περιεχόμενο των όρων αυτών ήταν θρησκευτικό. Εκείνο που εμείς σήμερα στην πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνιολογία αποκαλούμε «αριστερό» οι βυζαντινοί θα το αποκαλούσαν «αίρεση», εννοώντας κυρίως τις Γνωστικές αιρέσεις.
Γενικά, πρέπει να δείξουμε, με μία σύντομη επισκόπηση, ότι η θρησκευτική διαμάχη στο Μεσαίωνα Γνωστικισμού-Ορθοδοξίας, πέρασε στην Αναγέννηση ως διαμάχη Προτεσταντισμού(όλων των τάσεων και κυρίως του πουριτανισμού) και Ορθοδοξίας και στην σύγχρονη ζωή με εκκοσμικευμένους πολιτικούς όρους ως διαμάχη Αριστεράς(=φιλελευθερισμός, μαρξισμός, αναρχισμός, φεμινισμός, ρομαντισμός, χριστιανοσοσιαλισμός, «προοδευτισμός», ηδονισμός, νεοπαγανισμός) εναντίον Δεξιάς(=ελληνοχριστιανικός πολιτισμός, για τα ελληνικά δεδομένα κυρίως).
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλες αυτές οι αντιχριστιανικές πολιτικές ιδεολογίες και τα αντίστοιχα κινήματα δημιουργήθηκαν στον προτεσταντικό χώρο.
Σήμερα για παράδειγμα, οι όροι αριστερά-δεξιά έχουν αλλάξει όνομα στην πολιτική σκηνή: «προοδευτισμός» και «οπισθοδρόμηση,συντηρητισμός». Οι όροι αλλάζουν ονόματα, αλλά το περιεχόμενο και οι επιδιώξεις παραμένουν πάντα οι ίδιες. Αυτό θα πρέπει να δείξουμε. Διότι όποιος αγνοεί αυτήν την αλήθεια καθίσταται παντελώς ανίκανος να κατανοήσει όλα όσα συμβαίνουν
Δεξιός
Χαίρομαι που το βρήκατε ενδιαφέρον.
ΔιαγραφήΕάν ο υποθετικός αχυράνθρωπος του σχολίου σας μπορούσε να κατανοήσει και να παράξει πολιτικά αποτελέσματα, θα το είχε κάνει. Κατ' εμέ, το μείζον πρόβλημα δεν έγκειται στην ένδεια πολιτικών γνώσεων τέτοιων ανθρώπων (ίσως να ήταν χειρότερα εάν ησχολούντο μετά της πολιτικής). Από την προσωπική μου εμπειρία, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μεγαλύτερο ποσοστό εκκλησιαζομένων -ιδίως δεσποτάδων- είναι πλέον ευεπίφοροι στην επιρροή της υποκριτικής νουδούλας. Γενικώς δεν μου αρέσουν τέτοιες επιρροές, αλλά το "δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, μόνο της πατρίδος τα χώματα τα ιερά" είναι σύνθημα συνήθως καρπαζοεισπακτόρων πατριωτών, μελών της "λαϊκής δεξιάς" βάσεως της αλλοτινής νδ (των οποίων την αφέλεια οι αριστεροί έχουν εκμεταλλευθεί κατά το δοκούν). Πιστεύω ότι εάν κατισχύσει ένα ηχηρό πλατωνικώς Δεξιό κίνημα στον πολιτικό στίβο, στο τέλος θα το ακολουθήσουν και οι Ρωμηοί, θέλοντας και μη, τουλάχιστον όσοι έχουν διατηρήσει λίγα ένστικτα επιβιώσεως. Αυτήν θεωρώ ως μείζονα στόχευση, ένα κίνημα που θα διατρανώνει τις θέσεις του τόσο σε φιλοσοφικό επίπεδο εναργώς, όσο και δια εφηρμοσμένης γκραμσιανής προπαγάνδας σε λαϊκές ομάδες.
Η αντιπαραβολή της απολλώνιας δεξιάς και της διονυσιακής αριστεράς, η αντιπαραβολή συνέσεως και ασωτίας, είναι ένα σχεδόν λογοτεχνικό σχήμα που συναντάται πάντα και παντού. Ωστόσο, προβληματίζομαι ως προς τον χαρακτηρισμό συλλήβδην ιστορικών καταστάσεων, διότι αφενός απορρίπτω την μανιχαϊκή διάκριση άσπρου-μαύρου και αφετέρου κάθε συγκυρία έχει τα δικά της μοναδικά γνωρίσματα. Π.χ. μεταξύ άλλων αναφερθήκατε στον ρομαντισμό. Ας δεχθούμε ότι ο ρομαντικός Βύρων ήταν "αριστερός" (νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε σε αυτό). Όμως ο εξίσου ρομαντικός Γιοχαν Χέρντερ, εις εκ των προδρόμων της Συντηρητικής Επαναστάσεως, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αριστερός. Όσον αφορά τον νεοπαγανισμό, και ο Έβολα είχε παγανιστικές και λοιπές περίεργες πνευματικές (ακόμη και γνωστικές) αναζητήσεις, αλλά σήμερα θεωρείται κολοσσός της παραδοσιακής δεξιάς διανοήσεως, ανεξαρτήτως των ενδεχομένων διαφωνιών μας μαζί του. Η ιστορία των ιδεών είναι πολύπλοκη και γι' αυτό μου αρέσει. Πάντως, η προαναφερθείσα αντιπαραβολή γενικά βρίσκει πολλές εφαρμογές.
Ευπρόσδεκτη κάποια ανάλυσή σας αναφορικά με τέτοια φιλοσοφικά φαινόμενα. Επίσης, νομίζω ότι η συρραφή μιας πρότερης σειράς σχολίων σας για τα λάθη της δεξιάς στην Ελλάδα, μαζί με έναν σύντομο ορισμό της παραδοσιαρχικής δεξιάς εν αρχή, θα συνιστούσε πολύ καλό δοκίμιο.
Εννοείται ότι κάθε εποχή έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και δεν γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Ο Φιλελευθερισμός αντικειμενικά είναι μια αριστερή φιλοσοφία. Όμως αν πάω στη ΕΣΣΔ και τον εφαρμόσω τότε αυτό θα είναι μια δεξιά στροφή, διότι θα φέρω την ελευθερία, την θρησκευτική ελευθερία, την ατομική ιδιοκτησία κλπ. Αν όμως εφαρμόσω το φιλελευθερισμό στο ελληνορθόδοξο κράτος του Καποδίστρια και του Μεταξά τότε αυτό θα είναι μια αριστερότατη στροφή, διότι θα χαθεί η πίστη στις υπερβατικές Αλήθειες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και η «ελευθερία» αυτή θα οδηγεί στην ηθική παρακμή. Ο Ρομαντισμός για την εποχή εκείνη ήταν μια πνευματική αντίδραση στην παρακμή. Επίσης είναι ιδιαίτερα πολυδιάστατος για να τον κρίνουμε με απλές επιφανειακές αναλύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως για να κρίνουμε εάν ένα φιλοσοφικό ρεύμα είναι καλό ή κακό, δεξιό ή αριστερό θα πρέπει να εξετάσουμε όχι μόνο τι θέλει να κάνει, αλλά και τι αρνείται ως προϋπόθεση ώστε να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του. Επίσης για να κρίνουμε μια ιδεολογία ως αριστερή ή δεξιά δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτά που δέχεται ή απορρίπτει, αλλά να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα αντιλαμβάνεται. Εάν μια ιδεολογία δέχεται δεξιά στοιχεία (έθνος, παράδοση θρησκεία, ηθική κλπ) αλλά αυτά τα αντιλαμβάνεται με έναν λανθασμένο και αιρετικό τρόπο τότε αυτή η ιδεολογία είναι αριστερή.
Ο λόγος που τοποθέτησα το ρομαντισμό στην αριστερά είναι ο εξής:
Η Αριστερά περιλαμβάνει μια σειρά από ιδιότητες μερικές από τις οποίες εξέθεσα σε ένα παλαιότερο σχόλιο μου. Η Αριστερά λοιπόν αντί να έχει ως πρωταρχικό σκοπό την Αλήθεια και να την τοποθετεί στην κορυφή των αξιών της, την αγνοεί (ή την πολεμά)και τοποθετεί στη θέση της κάτι «άλλο». Αναλόγως του τι είναι αυτό το «άλλο» προκύπτει μια ποικιλία αριστερών φιλοσοφικών ρευμάτων και συστημάτων. Έτσι
Στο Φιλελευθερισμό το «άλλο» είναι: ο ορθολογισμός και ο ατομικός ωφελιμισμός
Στο Μαρξισμό το «άλλο» είναι η ύλη
Στο Ρομαντισμό το «άλλο» είναι το ατομικό συναίσθημα
Επιπλέον η Αριστερά χαρακτηρίζεται από διαχωρισμούς και εναντιώσεις. Έτσι, έχουμε αντιπαράθεση μεταξύ πνεύματος και ύλης, μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, μεταξύ κοσμικού και υπερβατικού και μεταξύ γνώσεως και πίστεως. Ενώ έχουμε διαχωρισμό της Ελευθερίας από την Αλήθεια.
Στις αντιπαραθέσεις αυτές η Αριστερά παίρνει το μέρος και των δύο πλευρών στρέφοντας μονομερώς τη μία ενάντια στην άλλη. Το αποτέλεσμα είναι η Αριστερά να είναι κάθε φορά δίμορφη πχ μόνο με τη πίστη (=σκοταδισμός, θρησκοληψία) και μόνο με την γνώση (=άθεος επιστημονισμός). Ακόμη ένα στοιχείο της είναι ο εγωμονισμός (ατομικός ή συλλογικός) και η «ενδογένεια»(=όλα να προέρχονται από εμένα ή/και να εξυπηρετούν μόνον εμένα)
Ο Ρομαντισμό είναι αντίδραση στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού, οπότε αν κάνουμε τη σύγκριση με το Φιλελευθερισμό έχουμε
Η αντιπαράθεση Γνώσης και Πίστης γίνεται αντιπαράθεση του νου με το συναίσθημα καθώς επίσης ορθολογισμού και ανορθολογισμού(ή ακόμη και παραλογισμού)
Στη διαμάχη του κοσμικού με το υπερβατικό ο φιλελευθερισμό υποστηρίζει μόνο το πρώτο και ο ρομαντισμός αν δεν κάνω λάθος υποστηρίζει μόνο το δεύτερο
Στη διαμάχη πνεύματος και ύλης συμβαίνει το ίδιο με πριν
Το «Εγώ» και η «Ελευθερία» και ο Υποκειμενισμός στον Φιλελευθερισμό και στο Ρομαντισμό παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ελευθερία:
Στο φιλελευθερισμό «απελευθερώνει» το άτομο από τους καταναγκασμούς της παράδοσης, της θρησκείας, του πολιτιστικού υποβάθρου και της Αλήθειας. Αυτή η «απελευθέρωση» τροφοδοτεί το «Εγώ» του, την ατομική του δράση και τον ωφελιμισμό του. Στο Ρομαντισμό και το ρομαντικό εθνικισμό το άτομο είναι ελεύθερο όταν έχει παράδοση, η θρησκεία, το πολιτιστικό υπόβαθρο, Ιστορία και γενικά κάποια ταυτότητα από ηρωικούς προγόνους. Αυτή η ένδοξη ταυτότητα που αντλείται από το ηρωικό παρελθόν τροφοδοτεί του «Εγώ» του.
Υποκειμενισμός: είναι κοινός και στα δυο, διότι τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται το «Εγώ» μου
Δεξιός
Συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Φιλελευθερισμός λατρεύει το παρόν, το εξιδανικεύει, και φροντίζει για το μέλλον επιδιώκοντας την «πρόοδο», τον εκσυγχρονισμό, διότι αυτό που ενδιαφέρει το φιλελευθερισμό είναι φυγή από το «αναχρονιστικό» παρελθόν. Ο Ρομαντισμός λατρεύει το παρελθόν, το νοσταλγεί και το εξιδανικεύει, διότι αυτό θέλει είναι η φυγή προς τις ένδοξες παραδεισένιες παλιές εποχές. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο έχουμε και εδώ το γνωστικό φαινόμενο του κοσμικού παραδείσου, το οποίο όμως διαφέρει χρονολογικά. Για το φιλελευθερισμό είναι το παρόν (με την προϋπόθεση ότι εφαρμόζεται ο φιλελευθερισμός) για το μαρξισμό είναι ο μελλοντικός σοσιαλιστικός παράδεισος αλλά και ο παρελθοντικός πρωτόγονος κομμουνισμός της προϊστορικής εποχής, για το ρομαντικό εθνικισμό το ηρωικό παρελθόν της παράδοσης, των μύθων και των θρύλων, αλλά και των μυστηρίων. Στη χώρα μας η στροφή σε κάποιο ένδοξο εξιδανικευμένο παρελθόν οδήγησε σε δύο εχθρικές μεταξύ τους τάσεις, την αρχαιολατρεία και τη βυζαντινολατρεία. Η πρώτη συνήθως δίνει έμφαση στο φυλετικό στοιχείο και λατρεύει ο,τιδήποτε προέρχεται από την ελληνική φυλή και μόνο αυτό (=ενδογένεια), με παρεκτροπή τον νεοπαργανισμό. Ενώ η δεύτερη βασίζεται στη θρησκεία, δεν συμπαθεί τη κοσμική γνώση και προτιμά την άνωθεν φώτιση, τα μυστήρια και την έκσταση κλπ, ενώ λατρεύει ό,τιδήποτε προέρχεται από το βυζάντιο και την Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτό (=ενδογένεια), η φυσική κατάληξη είναι ο εκκλησιαστικός εθνικισμός ο οποίος εκπροσωπείται από τους αριστερούς ρωμηοσυνιστές. Εάν διαβάζεται την «Οικουμενική Ρωμανία» του Νεονάκη θα διακρίνεται τη ρομαντική εξιδανίκευση του βυζαντινού παρελθόντως.
Ενδογένεια
Ο συνδυασμός του ρομαντικού «Εγώ» με την ρομαντική στροφή στο ηρωικό παρελθόν και την ταυτότητα οδήγησε στο «εθνοφυλετικό υπερεγώ». Έτσι, τα στοιχεία που συνθέτουν το έθνος (φυλή, παράδοση, κληρονομικότητα, πολιτισμός, πρόγονοι κλπ) απέκτησαν μυστηριακό χαρακτήρα και εξυψώθηκαν τόσο πολύ που «λατρεύτηκαν», είναι γνωστή άλλωστε η φράση «θρησκεία σου είναι το συμφέρον της φυλή σου» Δηλαδή ο ρομαντικός εθνικισμός θεοποίησε τα στοιχεία που συνθέτουν το «εθνικό Εγώ». Όλα ακόμα και η θρησκεία θα πρέπει να προέρχονται και να εξυπηρετούν το «εθνικό Εγώ», κάτι που παραπέμπει σε Ιουδαϊσμό. Γενικά, η θρησκεία δύσκολα αντιμετωπίζεται σαν κάτι εξωγενές στο ρομαντικό εθνικισμό. Επομένως εξαιτίας της ενδογένειας ο ρομαντικός εθνικισμός χάνει τη έννοια της υπερβατικής Αλήθειας η οποία είναι κεντρικό στοιχείο στο δεξιό εθνικισμό. Επίσης ο ατομικός ωφελιμισμός του φιλελευθερισμού γίνεται εθνικός ωφελιμισμός στο ρομαντικό εθνικισμό. Φράσεις που ανήκουν στο ρομαντικό εθνικισμό θα μπορούσαν να είναι:
«Δεν πιστεύω το Χριστό διότι δεν ήταν Έλληνας, αλλά στην θρησκεία των ηρωικών προγόνων μου»
«Εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τα συμφέροντα μας τόσο το χειρότερο για εκείνη» (= εθνικός ωφελιμισμός)
Με λίγα λόγια στο ρομαντικό εθνικισμό η θρησκεία και στην περίπτωση μας ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται όχι ως η υπέρτατη Αλήθεια η οποία θα μας σώσει, αλλά σαν μια «ιδεαλιστική μεταβλητή» που απλώς μας εξευγενίζει και μας ενώνει.
Δηλαδή η θρησκεία βρίσκεται σε συναρτησιακή σχέση με τα υπόλοιπα κοσμικά στοιχεία του έθνους. Εξαιτίας της ενδογένειας οι ναζί προσπάθησαν να «διορθώσουν» το Χριστιανισμό. Και εξαιτίας του (ρομαντικού) εθνικού ωφελιμισμού υποβάθμιζαν φυλετικά του λευκούς αλλά εθνικούς τους εχθρούς, τους Σλαύους.
Εάν έχω λάθη στα παραπάνω παρακαλώ διορθώστε με
Δεξιός
Συνέχεια και τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τη συντηρητική επανάσταση και τη σχέση της με τη Δεξιά έχω να πω το εξής. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να αντλούμε ιδεολογία για τη Δεξιά από φιλοσοφικά ρεύματα (ρομαντισμός, φασισμός κλπ) που αντέδρασαν και κάποια εποχική παρακμή. Διότι έτσι μετατρέπουμε τη Δεξιά σε αντίδραση –αντίθεση. Ενώ πρέπει να δείχνουμε ότι η Δεξιά είναι Θέση, ότι είναι ανεξάρτητη και αντλεί τις φιλοσοφικές της βάσεις από την αρχαιότητα και όχι από κάποιο αντιδραστικό ρεύμα της νεοτερικότητας. Ο Φιλελευθερισμός πέτυχε να παρουσιάζεται ως Θέση και ο συντηρητισμός ως αντίδραση. Γι αυτό άλλωστε χρησιμοποιούν τη λέξη «πρόοδος» για να δηλώσουν ότι οι αριστερές θέσεις τους εκφράζουν μια κανονικότητα αλλά και μία Νομοτέλεια την οποία είναι μάταιο να πολεμάμε διότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτήν. Δηλαδή εάν το δούμε σαν συνάρτηση, τότε η Δεξιά μετατρέπεται σε αντίστροφα εξαρτημένη μεταβλητή στην συνάρτηση ενώ η Αριστερά είναι η ανεξάρτητη μεταβλητή, η οποία λαμβάνει ό,τι τιμές θέλει και η Δεξιά απλώς την ακολουθεί αντιδραστικά
Η Δεξιά λοιπόν δεν είναι ούτε απολύτως κατά του Διαφωτισμού, αλλά ούτε και υπέρ αυτού, ούτε κατά του Ρομαντισμού ούτε υπέρ του. Το καλύτερο θα ήταν να πούμε ότι η Δεξιά είναι έξω από το Διαφωτισμό και έξω από το Ρομαντισμό. Αυτό θα πει πως ο,τιδήποτε καλό υπάρχει σε αυτά θα το υιοθετήσει, τοποθετώντας το όμως σε ένα δικό της πλαίσιο βάσει των δικών της φιλοσοφικών αρχών. Διότι στη Δεξιά τα πάντα τοποθετούνται ιεραρχικά στη θέση που τους αναλογεί και συνδυάζονται αρμονικά. Δεν έχουμε ούτε αντιστροφή της ιεραρχίας ούτε διαχωρισμούς ούτε μονισμούς και αντιπαραθέσεις. Έτσι η Δεξιά διανύει μία ανεξάρτητη πορεία στην Ιστορία των Ιδεών.
Δεξιός
Τι είμαι εγώ να σας διορθώσω; Συζήτηση κάνουμε και θεωρώ ότι εναργείς αναλύσεις σας όπως η παραπάνω κοσμούν το παρόν ιστολόγιο.
ΔιαγραφήΣυμμερίζομαι την αποστασιοποίησή σας από την υποκειμενική κοσμοθέαση του ρομαντικού εθνικισμού, μολονότι θεωρώ για ακραιφνώς πολιτικούς-πρακτικούς λόγους τους φορείς του ως φυσικούς συμμάχους (*στον πόλεμο ο σύμμαχος δεν χρειάζεται να είναι ομογάλακτος φίλος). Ο χώρος του, μάλιστα, είναι εις εκ των ελαχίστων που θα μπορούσε να χαλκεύσει ή να καταλάβει η φιλαλήθης Δεξιά. Με έχει καλύψει η επεξήγηση σας περί ρομαντισμού και με βρίσκει ιδεολογικά σύμφωνο ο ορισμός σας περί της φιλαλήθους Δεξιάς. Δυστυχώς όμως διαισθάνομαι ότι σήμερα απειροελάχιστοι άνθρωποι τον αποδέχονται ή τον έχουν διανοηθεί. Ένα σύγχρονο φιλοσοφικό μανιφέστο αναφορικά με αυτόν θα μπορούσε δυνητικά να συνεισφέρει στην ιστορία των ιδεών.
Ήθελα, επιπλέον, να σας ρωτήσω εάν σε αυτήν την ιστορία ξεχωρίζετε μορφές-πρότυπα αυτής της Δεξιάς, είτε πρόσωπα είτε κινήματα, είτε ημεδαπά είτε αλλοδαπά.
Δεν είμαι πολύ μεγάλος ηλικιακά ώστε να έχω σαφή εικόνα για κάποιο κίνημα, ειδικά ευρωπαϊκό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τη γνώμη μου οι διανοητές που αποτελούν τον κορμό της Δεξιάς σκέψης στην Ελλάδα είναι - αναλόγως την εποχη τους - οι Ιων Δραγούμης, Δημήτριος Βεζανής και Γεώργιος Γεωργαλας. Οι δυο πρώτοι μας άφησαν νωρίς. Ο πολυγαφότατος και δραστήριος Γεωργαλάς μας προσέφερε ένα αξιόλογο συγγραφικό έργο. Ο Γεωργαλάς μου αρέσει διότι οι αναλϋσεις του επικεντρωνονται στην αναζήτηση της Αλήθειας και οχι στον στείρο εθνοκεντρισμό. Δεν ειναι προσκολλημένος σε συγκεκριμένες εποχές όπως ο Μεσοπόλεμος και δεν αντλει τίποτα από τον φασισμό ή άλλο ξενόφερτο αιρετικό φιλοσοφικό ρεύμα. Η σκέψη του ήταν πάντα πολυδιάστατη, επιστημονική και προοδευτική και σύγχρονη, χωρίς αγκυλώσεις, δόγματα και εξιδανικεύσεις (αρχαιότητα , βυζάντιο). Το σπουδαιότερο είναι ότι μας προσέφερε "εργαλεία σκέψης" και ειχε μια μοναδικη ικανότητα να σχηματοποιεί την προπαγάνδα και την λογικη του αντιπάλου.Έτσι, μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα την τη μέθοδο με την οποϊα μας επιτιθεται η Αριστερά καθώς και τι επιδιώκει κάθε φορά. Δυστυχώς όμως ο Γεωργαλάς δεν έχει διαβασθεί και αξιολογηθεί σωστά από τους ανθρώπους τοιυ χώρου μας, και αυτό ειναι μεγάλο προβλημα.
Απο την άλλα έχουμς τον Πλεύρη που είναι ο κύριος εκφραστής του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού. Οι αναλϋσεις του δεν μας παρέχουν εργαλεία σκέψης, η σκέψη του είναι υπερβολικά εθνοκεντρική και διακρίνεται από ρομαντισμό, ενδογένεια και εξιδανιτκευση του παρελθόντως. Το κριτήριο που έχει για να δεχθεί ή απορρίψει κάτι είναι όχι η Αλήθεια, αλλα εάν αυτό ωφελεί ή ζημειώνει το έθνος και τίποτε άλλο. Αντιλαμβάνεται,επίσης, υπερβατικά πραδγματα με κοσμικό τρόπο. Για παράδειγμα θέλει το Χριστό βιολογικά "Έλληνα", καθώς και τη διδασκαλία Του αντιγραφή της ελληνικης σκέψης, και το χειρότερο είναι ότι τα λέει στην τηλεόραση. Έτσι, ο Χριστός υποβιβάζεται και αποκτά " αξία" μόνο μέσω της "Ελληνικότητας" Του. Άλλο πράγμα είναι να δείξεις ότι υπαρχουν κοινα στοιχεία μεταξύ της διδασκαλίας του Χριστού και της ελληνικησς φιλοσοφίας καο άλλο να αντιλαμβάνεται το Χριστό σαν έναν ακόμη έλληνα φιλόσοφο. Έτσι ο Χριστος χάνει την υπερβατικότητα Του , κοσμικοποιείται, σχετικοποιειται γϊνεται μεταβλητή στην κοσμική συνάρτηση, ενώ "ελληνικό Εγώ" γίνεται αυτοσκοπός και παίρνει τη θέση του Δημιουργού. Στο βιβλιο του για το Σωκράτη έκανε μια ατυχή και απόλυτα κοσμική σύγκριση μεταξύ του Σωκράτη και των μαθητωνζ του μα το Χριστό και τους μαθητές Του. Όμως ο Χριστός είναι ο Θεός και δεν κρίνεται ούτε συγκρίνεται με θνητούς.
Γενικά ο Πλεύρης αποτελεί οπισθοδρτοςμησδη διότι πάντα συνέδεε τον εθνικισμό μας με το φασισμό και έκανε ζημιά στη Δεξιά. Ο ρόλος θα πρέπει να ειναι σδυμπληρωματικός και ποτέ κύριος,αλλα δυστυχώς οι εθνικιστές διαβάζουν τον ρομαντικό Πλεύρη αντί να διαβάζουν τον δεξιό Γεωργαλά
Δεξιός
Όσον αφορά τα κινήματα. Όπως έχετε πει καθε λαός αντιλαμάνεται τον εθνικισμό διαφορετικά. Στον προτεσταντικό χώρο δεν νομίζω ότι είναι δυνατό να δημιουργηθεί Δεξιά, αλλά μάλλον καποιου είδους ρομαντικός εθνικισμός που να αντλει τις ιδέες του από το ναζισμό. Αυτό είναι ιδιαιτερα δυσάρεστο διότι δίνει επιχειρήματα στο σύστημα. Στον προτεσταντικό χώρο δεν υπάρχει Δεξιά αλλα ένας συντηρητισμός πουριτανικού τύπου. Δεν έχω πληροφορηση για κατι καλύτερο. Βέβαια υπάρχει η Εναλλακτική Δεξιά αλλα δεν γνωρίζω πολλα για εκείνη και δεν ξέρω αν τα δεξιά στοιχεια που υποστηρίζει τα αντιλαμβάνεται σωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη νότια Ευρώπη αλλα και στο σλαυικό κόσμο ίσως τα πράγματα να είναι καλύτερα
Κατά τη γνώμη μού μία σωστή ευρωπαική Δεξια θα πρέπει να έχει έντονο το συναίσθημα οτι όλοι είμαστε Ευρωπαίοι και φορείς ενώς πολιτισμού που έχεί κάποιες κοινές βάσεις, παρα τις θρησκευτικές και πολιτισμικές διαφοποήσεις των εθνών της.
Επϊσης η Δεξιά σε πολιτικό επίπεδο πιστεύει στο Έθνος και την Ελευθερία. Όμως υπάρχουν κινήματα όπως η Νεα Δεξιά της Γαλλίας που συμπαθούν τον ολισμό, αν δεν κάνω λάθος. Ο ολισμός δεν έχει απήχηση σήμερα στον κόσμο και απορρίπτεται ως καταναγκασμός, ανελευθερία κλπ. Ο ολισμός οφείλεται στην αντίδραση στην αριστερή παρακμή. Μόνο μέσω της Αλήθειας, της προπαγάνδας και της παιδείας θα μπορέσουμε σε βάθος χρόνου να κάνουμε κατι. Αν η επταετία καταφερνε να μέσω τοιυ Γεωργαλά και κάποιων άλλων να διδαξουν τους Ελληνες πολιτική και οικονομική σκέψη καθώς επίσης και να ξεμπροστιάσουν την Αριστερα τότε τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Το λάθος τότε ήταν ότι δεν χτυπήσαμε την Αριστερά στη σκέψη, αλλα την αντιμετωπίσαμε σαν εγκληματική ιδεολογία και την ταυτισαμε με τον σοβιετισμό. Ενώ η Αριστερά είναι σαν τη Λερναία Ύδρα όπου κάθε κεφάλι αντιπροσωπεύει και μία ιδεολογια-φιλοσοφία (φιλελευθερισμος,μαρξισμος,ναζισμος,φεμινισμός κλπ). Δεν ενημερώσαμε τον κόσμο για το πρόβλημα αυτό και τελικα χάσαμε. Οι παλαιοί άνθρωποι δεν ενημέρωναν ουτε διαπαιδαγωγούσαν τα παιδιά τους, αλλά μόνο απαγόρευαν χωρίνα εξηγούν το λόγο και τον κίνδυνο. Αυτό ώθησε πολλούς νέους στην ελευθεριακή Αριστερά οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
Γενικά το ευαίσθητο σημείο της Δεξιάς ήταν πάντα η (παράλογη πολλές φορές)αυστηρότητα ώστε να υπάρχει Τάξη. Ενώ η Αριστερά χρησιμοποιούσε τον "ανθρωπισμό" και το ενδιαφέρον για τους αδύναμους για να δικαιολογήσει την αταξία και την παραβατικότητα της, με αποτέλεσμα να συγκινούν τις μάζες και τους νέους και να φαίνονται και περισσοτερο χριστιανοί από τους "πουριτανούς" συντηρητικούς.
Το δίδαγμα που πρέπει να πάτουμε είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικα αυστηροί με τους ανθρώπους, να γινόμαστε απάνθρωποι μόνο και μόνο ως σντίδραση στο μπάχαλο της Αριστεράς. Δεν γίνεται να χάνουμε τον Άνθρωπο για χάρη της ταξης και της οικονομικής αποτελεσματικότητας και να τον κερδίζει η Αριστερά για να δικαιολογήσει την παραβατικότητα της. Θα πρέπει να έχουμε τη δική μας δεξιά ανθρωπιστική και χριστιανική προσωπικότητα. Δεν πρέπει να είμαστε σε αντίστροφα συναρτησιακή σχέση με την Αριστερά και να υποστηρίζουμε αυστηρούς και απάνθρωπους πολλες φορές νόμους μόνο και μόνο από αντίδραση. Θα χάσουμε
Δεξιός
(Συγγνώμη για τα σχόλια πάνω αλλά έγραφα γρήγορα σε tablet)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που δύναται να διανοηθούν την αληθινή Δεξιά. Αυτό όμως οφείλεται και στα δικά μας λάθη
Καταρχάς ο χώρος μας δεν έχει διανοητές!! Ο μοναδικός δεξιός διανοητής μετά το 74 ήταν ο Γεωργαλάς ο οποίος δεν αξιοποιήθηκε σωστά ούτε και από την Επανάσταση. Αντί τα βιβλία του να πωλούνται από την τηλεόραση, πολλά από αυτά (ιδίως της πολιτικής σκέψης) είναι εξαντλημένα ή δυσεύρετα, με αποτέλεσμα ο απλός καθημερινός αναγνώστης να μην έχει πρόσβαση σε αυτά εάν δεν τα γνωρίζει από πριν. Αντι για αυτόν ο κόσμος διάβαζε τον Πλεύρη, του οποίου το έργο το αναγνωρίζω, άλλωστε και εγώ πρώτα αυτόν διάβαζα και με φανατισμό μάλιστα. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι δεν μου δίνει πολλά εργαλεία σκέψης και ότι οι αναλύσεις του δεν είναι τόσο εμπεριστατωμένες και πολυδιάστατες αλλά απλοϊκές και βασίζονται στα παλιά δεδομένα. Ο Πλεύρης δεν μπορεί να εξηγήσει το σήμερα. Τα βιβλία του είναι καλά μόνο για την εποχή του 60, του 70 και του 80, τότε που ο κόσμος δεν είχε μόρφωση και δεν καταλάβαινε πολύπλοκες αναλύσεις. Αντί λοιπόν σήμερα να ανανεώνει τα παλιά του βιβλία με βάση τα νέα δεδομένα, τα επανακυκλοφορεί όπως ήταν. Και τα καινούργια του βιβλία είναι πολύ απλοϊκά, ίσως επειδή θέλει να απευθύνεται σε νέους ώστε να του προβληματίσει με τις ιδέες τους. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι δεν έχει μνημειώδη βιβλία πολιτικής σκέψης, ενώ με τις γνώσεις που έχει θα μπορούσε να έκανε θαύματα. Δεν γράφει βιβλία που έπρεπε να γραφτούν. Προτιμά να γράφει πολλά και απλοϊκά βιβλία για όλα τα θέματα, παρά λίγα και μνημειώδη, για θέματα που σίγουρα γνωρίζει. Για παράδειγμα η «Κριτική Ιδεών» δεν με εντυπωσίασε σχεδόν καθόλου, δεν μπορώ να τη δώσω σε έναν μορφωμένο άνθρωπο να την διαβάσει. Επίσης κάνει και ένα προπαγανδιστικό σφάλμα: αντί να λέει «οι φιλελεύθεροι» ή «οι αριστεροί» λέει «οι δημοκράτες». Έτσι, διαχωρίζει το χώρο μας από την (ιδεατή έστω) έννοια της δημοκρατίας. Με αποτέλεσμα τα τροφοδοτεί την αντιδεξιά και αντιεθνικιστική ρητορική από το σύστημα, αλλά και να προστατεύει τον αντίπαλο διότι δεν εκθέτει την ιδεολογική του ταυτότητα. Διότι ο αντίπαλος μας δεν είναι «δημοκράτης» αλλά φιλελεύθερος και μαρξιστής, δηλαδή αριστερός, η «δημοκρατία» δεν είναι ιδεολογία, αλλά χρησιμοποιείται ως μέθοδος για να επιβληθεί.
Δεξιός
Αφού λοιπόν ο χώρος μας δεν έχει διανοητές πώς είναι δυνατό ο κόσμος να γνωρίζει για τη Δεξιά σκέψη;; Αφού μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε κανένα βιβλίο για τη Δεξιά πολιτική σκέψη. Δυστυχώς το ιδεολογικό κενό το κάλυψε η ρομαντική αρχαιολατρία και προγονολατρεία, ειδικά τις δεκαετίες του 90 και του 2000. Για 20 χρόνια η αρχαιολατρεία ήταν η «δεξιά» στην Ελλάδα. Και ποιους θεωρούσε αντιπάλους της αυτή τη «αρχαιολατρική δεξιά»;; Μα φυσικά τους εβραίους που με το ιουδαιοχριστιανισμό διέβρωσαν τον ελληνικό πολιτισμό και μας οδήγησαν στην βυζαντινή παρακμή, στην μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο και την ήττα στην Κύπρο. Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αρχαιολάτρες προέρχονταν από τον αριστερό χώρο, και στα πλαίσια του αριστερού αντιχριστιανισμού οδηγήθηκαν σε αυτήν την λανθάνουσα «ελληνοκετρνικότητα» η οποία είχε ως κατάληξη των παγανισμό. Με λίγα λόγια το παγανιστικό κίνημα είναι δημιούργημα ενός τμήματος της μαρξιστικής Αριστεράς που με αυτό τον τρόπο εξέφραζε πλέον τον αντιχριστιανισμό της, αντί για την παραδοσιακή παλαιά αθεΐα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτήν την «αρχαιολατρική δεξιά» την είδα κάποιοι άλλοι αριστεροί και στεγάστηκαν στην Ορθοδοξία. Είναι οι «υπερορθόδοξοι» αγωνιστές χριστιανοκομμουνιστές των οποίων η δράση ξεκίνησε το 80 με τους χριστιανομαρξιστικούς διαλόγους και με τους νεορθόδοξους θεολόγους όπως ο Γιανναράς. Αυτοί ως αριστεροί και ανθέλληνες, διαχώρισαν την Ορθοδοξία από τον Ελληνισμό όπως και οι παγανιστές, αλλά πήραν το μέρος της Ορθοδοξίας την οποία αντιπαραθέτουν στον Ελληνισμό, αρνούμενοι την ελληνική αρχαιότητα και το μεγαλείο του πολιτισμού μας.
Γι αυτό λέω ότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε μόνο τι πιστεύει ένα κίνημα, αλλά και τι αρνείται. Οι αριστερές προπαγάνδες μπορεί να έχουν διαμετρικά αντίθετες θέσεις αλλά πάντα έχουν κοινές αρνήσεις!!! Εδώ η κοινή άρνηση είναι η ενωτική πορεία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού.
Μάλιστα οι ανθέλληνες ρωμηοσυνιστές έδιναν επιχειρήματα στους αντίχριστους νεοπαγανιστές, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι η προπαγάνδα και των δυο είναι σωστή, αφού και οι δυο αρνούνταν τα ίδια πράγματα.
Αυτή η σύγχυση λοιπόν οφείλεται στο ότι δεν δείξαμε ποτέ τι κάνει η Αριστερά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Ο Γεωργαλάς έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο, την «πυρηνική ειρήνη» . Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να συνεχιστεί με δεύτερο μέρος που να εξηγεί την ιστορική πορεία της Αριστεράς, τις μεθόδους της και τα νέα ανεθνικά της πρόσωπα και πώς διαβρώνει υγιείς χώρους στην Ευρώπη και στην Ελλάδα μετά το 80
Ακόμη ένα λάθος είναι ότι γράφουμε βιβλία μόνο για προσωπικότητες της δεξιάς πχ για το Μεταξά, για τον Παπαδόπουλο (με τα εξαιρετικά βιβλία του Χατζηδάκη) κλπ. Έτσι, η Δεξιά αντί να αποτελείται από ιδέες, αποτελείται από προσωπικότητες και ταυτίζεται με την εποχή που έζησαν αυτές οι προσωπικότητες, δηλαδή δεν έχουμε τη διαχρονικότητα των ιδεών, αλλά μια (ρομαντική) εμμονή με το κοντινό παρελθόν πχ τα χρυσά χρόνια της επταετίας, η επταετία όμως πέρασε και δεν θα ξαναέρθει.
Εγώ έχω προτείνει να γραφεί ένα δίτομο ή τρίτομο έργο για την Ιστορία της Δεξιάς από την εποχή του Τρικούπη, το οποίο να αναφέρει και τις ιδέες και πολιτικές των φιλελευθέρων, ώστε να διαχωριστεί επιτέλους η Δεξιά από τον φιλελευθερισμό του Κέντρου και να μην φορτώνεται τα λάθη του.
Γι αυτό επιμένω ότι πρέπει να γραφεί βιβλίο για τη Δεξιά κοσμοθεώρηση και μάλιστα συλλογικό ώστε να είναι μνημειώδες και να μην φαίνεται στον κόσμο ως κομματικό εγχειρίδιο ή προσωπική άποψη. Πέρυσι είχα ζητήσει με ένα σχόλιο μου από την ομάδα του Θεόδοτου να το κάνει. Καθώς επίσης και να δείξουμε τι είναι η Αριστερά, διότι όπως είπα είναι σαν την Λερναία Ύδρα και αν δεν έχεις σε κοινή θέα όλα τα κεφάλια της(=ιδεολογίες, μέθοδοι) δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις, διότι κάποια κερκόπορτα θα βρει, δυο από αυτές τις κερκόπορτες είναι ο ρωμηοσυνισμός και ο χριστιανοσοσιαλισμός
Δεξιός
Μια και το άρθρο κάνει λόγο για κοσμικούς παραδείσους θα πω λίγα πράγματα που έχω καταλάβει για το ύπουλο γνωστικό φαινόμενο του χριστιανοσοσιαλισμό που εκπροσωπείται στην χώρα μας από τη Χριστιανική Δημοκρατία και το περιοδικό Σύναξη, επικαλούμενοι το "θρησκευόμενο σοσιαλισμό" του Μπερδιάγιεφ. Δυστυχώς ο χώρος μας τα αγνοεί παντελώς αυτά τα ιδεολογήματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΧΔ εργαλειοποιεί το Χριστιανισμό ώστε να προπαγανδίσει τον κομμουνισμό και τον ανεθνισμό. Η ΧΔ πιστεύει σε ένα χριστιανικό προλεταριάτο και σε έναν αρνητικό υλισμο. Δηλαδή ενώ στον προτεσταντισμό ο πλούτος είναι ένδειξη εύνοιας του Θεού, στον μαρξιστικό χριστιανισμό της ΧΔ το κριτήριο για τον καλό χριστιανό είναι η φτώχεια. Άρα η Ύλη προηγείται του Πνεύματος. Το αντίθετο από αυτό που είπε ο Χριστός. Η ΧΔ θέτει ως κύριος χριστιανικό χαρακτηριστικό την πτωχολατρεία όπως έκαναν και οι αιρετικοί Εβιωνίτες. Επίσης η ΧΔ χωρίζει τους πιστούς σε αληθινούς και ψεύτικους με το κριτήριο της ύλης. Αυτοί που αποδέχονται τον κομμουνισμό (όπου για τη ΧΔ είναι η κοινωνική διδασκαλία του χριστιανισμού και ο Χριστός είναι κομμουνιστής) είναι οι αληθινοί χριστιανοί (προλετάριοι χριστιανοί), ενώ εκείνοι που δεν τον αποδέχονται είναι οι υποκριτές χριστιανοί, οι «αστοχριστιανοί» όπως έλεγε και ο Μηλιαράκης. Άρα έχουμε διαχωρισμό των πιστών σε τάξεις με κριτήριο την ύλη. Η ύλη θα μας πει ποιος είναι καλός και ποιος κακός χριστιανός. Η ύλη θα κρίνει το πνεύμα. Επίσης ο Μηλιαράκης συμμετείχε στους χριστιανομαρξιστικούς διαλόγους του 80 με τους άλλους κομμουνιστές όπως τον Μοσκώφ. Γενικα η ΧΔ σαν μαρξιστικό κόμμα που είναι, πιστεύει σε κοσμικούς παραδείσους, όπως τον κομμουνιστικό παράδεισο. Για τη ΧΔ αμαρτία είναι η ατομική ιδιοκτησία, η οικονομική ανισότητα και η εθνική συνείδηση και όχι τόσο η ομοφυλοφιλία κλπ. Δηλαδή οι «αμαρτίες» που υπέδειξε ο Μαρξ είναι ανώτερες από εκείνες που υπέδειξε ο Χριστός
Ταυτίζουν τον εργάτη με τον Χριστό: «εργάτης Χριστός» που με τη σειρά του ταυτίζεται με τον προλετάριο. Θεωρούν, όπως και ο Μαρξισμός, ότι οι εργάτες είναι πάντα τα θύματα της ιστορίας. Χρησιμοποιούν δηλαδή ένα ταξικό – οικονομικό κριτήριο για να ορίσουν το θύμα και το ταυτίζουν με το Χριστό.
Προπαγάνδα με σκόπιμη ταύτιση της κοινοκτημοσύνης και της αταξικής κοινωνίας που θέλει να εφαρμόσει ο Μαρξ στην πραγματική κοινωνία με την εφαρμογή αυτών στα Μοναστήρια.
Χρησιμοποιούν ένα υλιστικό κριτήριο (ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, πλούτος) για να προσδιορίσουν πνευματικές έννοιες (αισθήματα, ηθικές αξίες, χριστιανική ηθική).
Το «καλό» και το «κακό» έχουν οικονομική – υλική βάση. Διορθώνοντας την κοινωνία από τις οικονομικές αρρώστιες – αμαρτίες που την ταλανίζουν, εξαλείφουμε και το κακό από τον κόσμο.
Η αμαρτία (πνευματική έννοια) προσδιορίζεται από κάποια υλική αιτία (π.χ πλούτος). Αντίστοιχα η καλοσύνη και η χριστιανική ηθική προσδιορίζονται από μια υλική αιτία (π.χ φτώχεια, ακτημοσύνη, μισθωτή εργασία κ.α). Η υλική ζωή προσδιορίζει αποκλειστικά την πνευματική ζωή. Ο πλούσιος (υλική ζωή) είναι πάντα κακός και εκμεταλλευτής (πνευματική ζωή) του φτωχού (υλική ζωή) που είναι πάντα καλός (πνευματική ζωή)
Δεξιός
Συνέχεια και τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφαρμόζουν ένα υλισμό στην πίστη. Σύμφωνα με αυτόν ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον κόσμο αλλάζοντας τους όρους της υλικής ζωής και να σταματήσει την οικονομική εκμετάλλευση. Όπως είπε και ο Μαρξ «οι άνθρωποι αποκτώντες νέες παραγωγικές δυνάμεις αλλάζουν τον τρόπο παραγωγής και αλλάζοντας τον τρόπο παραγωγής, αλλάζουν όλες τους τις κοινωνικές συνθήκες»
Επομένως έμμεσα ισχυρίζονται ότι ο Χριστός ήρθε για να αλλάξει τον τρόπο παραγωγής και με τι διδασκαλία του να φέρει τον κομμουνισμό (υλικό γεγονός) και μέσα από αυτή την αλλαγή θα προέλθουν πνευματικά γεγονότα: η ταπείνωση, η αγάπη για τον πλησίον, η μετάνοια, ηθικές αξίες, δίκαιοι νόμοι κ.α. Και από τη διαμόρφωση αυτής της πνευματικής ζωής θα επέλθει η σωτηρία.
Στον Μαρξιστικό Χριστιανισμό ο κόσμος είναι διεφθαρμένη πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από εκμεταλλευτές και θύματα ως αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου, με συνέπεια τον εγωισμό και την ατομική ιδιοκτησία (πηγή όλων των δεινών). Ο προλετάριος – μαρξιστής Χριστιανός είναι ο αληθινός Χριστιανός, ο οποίος κατέχει τη γνώση που μπορεί να σώσει. Η γνώση αυτή είναι ο «Χριστιανικός σοσιαλισμός» δηλαδή ένας υλιστικός μονισμός με τον οποίο μπορεί να κατανοήσει τις αλήθειες της πίστης. Αυτός αγωνίζεται να δημιουργήσει έναν (οικονομικό) παράδεισο επί της γης που είναι η θρησκευόμενη κομμουνιστική κοινωνία: «Με την κοινοκτημοσύνη, την ισότητα κτλ. μετατρέπεται η Γη σε Ουρανό».
Έτσι ο γνωστικισμός επιτίθεται (=εκκοσμικεύει)στο Χριστιανισμό με τον θετικό υλισμό του προτεσταντισμού και με τον αρνητικό υλισμό του μαρξιστικού χριστιανισμού (ο οποίος απευθύνεται στην κυρίως Ορθοδοξία, αλλά και στο Καθολικισμό)
Δεξιός
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σας. Ο Δραγούμης ήτο κατ' εμέ υπόδειγμα ρομαντικού, αλλά φυσικά πολλά ωφέλιμα στοιχεία μπορεί να βρει κανείς στον λόγο του. Ο προσφιλής Βεζανής υπόδειγμα δεξιού παλαιάς κοπής. Ο δε Γεωργαλάς αποτελεί έναν αδίκως υποτιμημένο στοχαστή και η αφάνειά του, σε συνδυασμό με την στομφώδη επιφάνεια του γραφικότατου Πλεύρη, αποτελούν αποδείξεις του πόσο λούμπεν έχει καταστεί ο "εθνικός χώρος", από την εποχή της επεν. Δεν γνωρίζω εάν αυτή η αθλία κατάσταση συνετελέσθη αυθορμήτως ή και υπό την συμβολή ψυχολογικών επιχειρήσεων κάποιας υπηρεσίας.
ΔιαγραφήΗ δικηγορίστικη φύση του ρήτορος Πλεύρη απορροφούσε ανέκαθεν την όποια πνευματικότητά του, αλλά οι λούμπεν νεοεθνικιστές προφανώς αναπαύονταν πλειότερον με τις δοκησισοφίες του. Το τελευταίο βιβλίο του Πλεύρη που είχα αναγνώσει ήταν η "Προαπαγάνδα" και ήταν μέχρι κεραίας αντιγραφή της μνημειώδους "Προπαγάνδας" του Γεωργαλά. Αυτό δείχνει αρκετά, χωρίς να χρειαστεί να αναφέρουμε τους "Έλληνες Χριστούς" και τα "διαστημικά υπερόπλα του μαντείου των Δελφών" (σαν τα παραμύθια των αρχαιολατρών που αναφέρατε και κάτι λιακόπουλων που έσπρωξαν τον "πατριωτικό χώρο" ακόμη βαθύτερα στον βάλτο). Ωστόσο, οι νεώτερες γενεές έχουν πρόσβαση σε πιο αναβαθμισμένα εργαλεία σκέψεως και γι' αυτό πιστεύω ότι οι προαναφερθείσες γραφικές καταστάσεις θα ξεπερασθούν.
Εις ό,τι αφορά τους νεορθοδόξους, να καταγγέλεται κάθε μαρξιστικό σχήμα που χρησιμοποιείται για την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού. Παρά ταύτα, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, τρέφοντας έναν σεβασμό για μερικούς. Η γνωριμία με την παράδοση μέσω της Ορθοδοξίας σίγουρα είναι για πολλούς η ευκαιρία να αποτινάξουν μαρξιστικά συμπλέγματα σκέψεως, εφόσον σε κάθε ιδεολογική ζύμωση η επιρροή είναι αμφίδρομη (δηλαδή είναι καλλίτερο για την ψυχή ενός ανθρώπου να είναι (νε)ορθόδοξος παρά μαρξιστής). Η δε απόκρουση της διεθνιστικής προπαγάνδας απ' όπου κι αν προέρχεται αποτελεί δικό μας καθήκον. Πριν από λίγους αιώνες δεν θα δεχόμουν ότι ανήκω ακριβώς στον ίδιο πολιτισμό με την δυτική Ευρώπη (κατ' εμέ, ο αρχαιοελληνικός, ο βυζαντινός και ο δυτικός μετά την γοτθική εποχή αποτελούν διακριτά πολιτιστικά φαινόμενα). Εν τούτοις, πλέον αποδέχομαι τον όρο "ελληνοδυτικός" του π.Νικολάου Λουδοβίκου.
Τέλος, βρίσκω σωστή την ιδέα σας περί συγγραφής μανιφέστου για την φιλαλήθη δεξιά ή την εντροπική αριστερά. Μπορείτε κι εσείς να ξεκινήσετε κάποια σχετική πραγματεία (δεν χρειάζεται εν αρχή ο πήχης να τοποθετείται στο επίπεδο εγκυκλοπαίδειας). Εγώ θα χαιρόμουν απλώς να συνδράμω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου.