Χαῖρε δάσκαλε σοφέ, τῆς διανοίας λάτρη!
Σήμερα, τέσσαρα έτη μετά την έκδοση του βιβλίου, ενδεχομένως οι θέσεις μας να έχουν διαφοροποιηθεί σε 1-2 σημεία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το ακόλουθο μακροσκελές κείμενο εγείρει πηγαίους προβληματισμούς για θέματα "ταμπού", συνθλίβοντας τα χοντροκομμένα καλούπια της τυποποιημένης σκέψεως που προπαγανδίζουν τα Μ.Μ.Ε. κι εν γένει το σύστημα. Είναι ένα κείμενο που αντιδρά στην σήψη των καιρών μας, είναι ένα κείμενο επαναστατικό και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Επιπλέον ενδιαφέρον παρουσιάζει στο τέλος η πολιτειακή αντιπρόταση με βάση την αξιοκρατία του πνεύματος.
Από το βιβλίο "Η Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος και
ο άνωθεν παρεμβατισμός: μία αντισυμβατική προσέγγιση" του Ι.Σαρρή,
εκδόσεις Ρήσος, Αθήνα 2016, σελ. 257-273
Κατ’ εμέ, το κάθε πολιτικό σύστημα και πολίτευμα οφείλει να περιστρέφεται πέριξ δύο θεμελιωδών αξόνων, της έλλογης ελευθερίας και της ειλικρινείας. Θεωρώ σημαντικότερο τον δεύτερο, καθώς υπό την επίγνωση της αληθείας δύνασαι να φθάσεις στην αυθυπέρβαση, στην κατάκτηση της πνευματικής και ουσιαστικής ελευθερίας, αλλά το αντίστροφο δεν είναι πάντα εφικτό. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8,32) Επιπλέον, η χρήση του πρώτου όρου καθίσταται συχνά επικίνδυνη και παρανοούμενη, γεγονός που ανέκαθεν εξεμεταλλεύοντο διάφοροι επιτήδειοι. Ετούτοι, εις το όνομα της άλογης και άναρχης ελευθερίας, επέβαλλαν τις πιο απάνθρωπες τυραννίες. Δεν έχει νόημα να ψηφίζεις αυτοβούλως την εκάστοτε μαριονέτα, καθ’ όσον δεν σου επιτρέπεται η ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Μήπως, λοιπόν, αρκετές μορφές του συγχρόνου δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού αποτελούν μία τέτοια παρεκτροπή;
Από το βιβλίο "Η Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος και ο άνωθεν παρεμβατισμός: μία αντισυμβατική προσέγγιση" του Ι.Σαρρή, εκδόσεις Ρήσος, Αθήνα 2016, σελ. 252-257
Η έννοια της Αληθείας
{....} Πιστεύω ότι η έννοια της απολύτου Αληθείας ενέχει ένα άπειρο εύρος γνώσεων και συσχετισμών, το οποίο για πολλούς λόγους δεν μπορεί να γίνει προσιτό στον άνθρωπο. Ως εκ τούτου, η άπειρη Αλήθεια παραμένει αδάμαστη, κατέχεται μοναχά από το θείο και δεν εγκλωβίζεται σε ανθρωπίνως κατασκευασθείσες θεωρίες. Έτσι, ένα αυτούσιο κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικό σύστημα δεν δύναται να διατηρήσει ες αεί την όποια ορθότητά του. Ένας άνθρωπος δύσκολα συλλαμβάνει με τις περιορισμένες λογικές του δυνατότητες μεγάλο μέρος της Αληθείας των πραγμάτων. Και αν ακόμη το πετύχει, οφείλει να τροποποιεί συνεχώς το ιδεολόγημά του, με τα όποια περιθώρια λάθους, διότι οι προαναφερθέντες συσχετισμοί συνεχώς μεταβάλλονται και εξελίσσονται. Επομένως, ένα παρωχημένο σύστημα με τόσο συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, όπως π.χ. ο Μαρξισμός, δεν δύναται να εφαρμοσθεί αυτό καθεαυτό στην σύγχρονη κοινωνία, διότι δεν θα ανταποκριθεί επαρκώς στις νέες ανάγκες της. Εφόσον όμως συνέβαινε η μεσοπρόθεσμη τροποποίηση, το σύστημα ίσως να αποδεικνυόταν αποδοτικότερο, ίσως και όχι.
