Τα πρόβατα

Χαρωπά επέστρεφαν τα πρόβατα στην στάνη...
Καθ’ οδόν, τον λύκο που βαρέσαν οι τσομπάνοι
είδανε αιμόφυρτο να σκούζει και δακρύσαν.
Δυστυχώς μεγαλωμένα στην αφέλεια ήσαν.

Απεφάσισαν λοιπόν στην στάνη να τον φέρουν
και το φαγητό μετά χαράς να του προσφέρουν.
Τούτος δεν τ’ ακούμπησε. Μα δεν νοούν τον λόγο.
Έπεσαν αμέριμνα για ύπνο δίχως ψόγο.

Όμως δεν μπορούσε να τα σώσει ο Μορφέας.
Χόρτασε ο λύκος με το τροφαντό τους κρέας.
Μην φθονείς την φύση του μα όσους δεν την είδαν
κι όσους μ’ αφελές σανό το ποίμνιο προδίδαν...

Αφιερούται στην ελλαδική και πανευρωπαϊκή πολυπολιτισμική λαγνεία των καιρών μας. 

Η πολιτειολογία του Δημητρίου Βεζανή

Γράφει ο Γιάννης Σαρρής

Ο καθηγητής Δημήτριος Βεζανής

 Ο Δημήτριος Βεζανής (1904-1968), ως διαπρεπής πολιτικός επιστήμων, στάθηκε αληθινός φάρος της ελληνικής διανοήσεως αλλά και κορυφαίος θεωρητικός αυτού που αποκαλούμε Ελληνικό Εθνικισμό. Διετέλεσε διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, καθηγητής Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο, νομάρχης Άρτας (1930-1) και διευθυντής του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1936-48).

Η αναγκαιότητα της Δικαιοσύνης στην Πολιτεία του Πλάτωνος

Η Πολιτεία του Πλάτωνος και ειδικότερα η περιεχόμενή της ηθική φιλοσοφία που αποδίδεται στον Σωκράτη (τον δάσκαλο του Πλάτωνος) αποτελούν μνημειώδη θεμέλια στο αέναο οικοδόμημα του ελληνοτρόπου δυτικού πνεύματος. Οι πλατωνικοί διάλογοι του Σωκράτους με μαθητές του στο Α΄ Βιβλίο της Πολιτείας πραγματεύονται την έννοια της Δικαιοσύνης. 

Μεταξύ των διαφόρων απόψεων που διατυπώνονται, ο σοφιστής Θρασύμαχος ισχυρίζεται ότι "Δίκαιο" σημαίνει το συμφέρον του ισχυρού που επιβάλλεται στους ασθενεστέρους. Επισημαίνει ότι στον κοινωνικό βίο όποιος  μεταχειρίζεται ανέντιμα μέσα (ψεύδη, κλοπές κ.τ.λ.) αποκτά προβάδισμα έναντι των εντίμων και βγαίνει ατομικά κερδισμένος. Δια της ανηθικιστικής και ωμής συμφεροντολογίας που ξεδιπλώνει ο Θρασύμαχος, αποκαλύπτεται η ιδεολογία των μεγίστων εχθρών του Σωκράτους, των "σοφιστών". Οι σοφιστές συνιστούσαν ένα είδος ρήτορος-δικηγόρου-πολιτικού. Ισχυρίζονταν πως δύνανται να σου διδάξουν τα πάντα έναντι χρημάτων κι ότι δεν υφίσταται αντικειμενική αλήθεια (άρα οι ίδιοι θεωρούσαν θεμιτή την παραπλάνηση του κόσμου προς ίδιον όφελος).

Οι Πολύχρυσες Μυκήνες

Τις τελευταίες ημέρες δεν υπάρχει Έλληνας με ίχνος ιστορικής ευαισθησίας, που να μην πικράθηκε αντικρίζοντας την περίφημη Πύλη των Λεόντων μαυρισμένη και να μην οργίστηκε με την ανευθυνότητα της κυβερνήσεως (που δια της αρχαιολογικής υπηρεσίας και της υπουργού Λ.Μενδώνη ισχυρίζεται ακόμη πως η ζημία είναι μηδαμινή). Εν προκειμένω, αξίζει να επιδοθούμε σε μία σύντομη ιστορική αναδρομή αποτυπούσα την άρρητη σπουδαιότητα του συγκεκριμένου μνημείου.

Η ιστορία των «πολυχρύσων Μυκηνών» παρουσιάζει μυθικές καταβολές. Σύμφωνα με την διασεσωσμένη και στον Παυσανία (2.16) αρχαία παράδοση, ιδρυτές της πόλεως ήσαν ο ημίθεος Περσεύς και η πριγκίπισσα του Άργους Δανάη. Οι απόγονοι του Περσέως βασίλευσαν επί τρεις γενεές, με τελευταίον ηγεμόνα τον Ερυσθέα. Ακολούθως οι κάτοικοι των Μυκηνών εξέλεξαν ως βασιλιά τον Ατρέα, τον πατέρα των γνωστών μας εξ Ιλιάδος Αγαμέμνονος και Μενελάου. Η σύγχρονη αρχαιολογική σκαπάνη μαρτυρά την ανθρώπινη δραστηριότητα στον χώρο ήδη από την 7η χιλιετία π.Χ. Τα σημαντικότερα και πλέον αποκαλυπτικά ευρήματα ενέκειντο στους θολωτούς τάφους (που ανεσκάφησαν υπό του Ερρίκου Σλήμαν το 1876) και σε άλλες δομές που είτε πριν είτε μετά ανεδείχθησαν υπό Ελλήνων αρχαιολόγων (ανάκτορα, Πύλη Λεόντων κ.α.). Η μέγιστη ακμή της πόλεως εντοπίζεται στην ύστερη Περίοδο του Χαλκού και συγκεκριμένα μετά τον 15ο αιώνα π.Χ.