Η σαγήνη του λυκόφωτος - Ποιητική συλλογή

 Τον Σεπτέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πηγή η ποιητική συλλογή των Γιάννη Σαρρή και Φανής Παπαϊωάννου με τίτλο "Η σαγήνη του λυκόφωτος".

«Μια διαδρομή από τη χαρά και την οίηση στη συντριβή και τελικά ξανά στην ελπίδα. Η μέρα φωταγωγεί ισότιμα όλων των ανθρώπων τις πράξεις χωρίς να σέβεται κανένα μυστικό. Αναπολούμε τη διαύγειά της μόνο όταν ο ήλιος μάς αποχαιρετά, σε μια καταληκτική παράσταση πορφυρής μεγαλοπρέπειας. Παραδινόμαστε έκπτωτοι στη σαγήνη του λυκόφωτος, προσδοκώντας την αφύπνιση νυχτερινών αισθητηρίων. Καθώς ο πάγος της καθημερινής έγνοιας λιώνει σ’ έναν μονήρη χορό αισθαντικού αναστοχασμού, ο κόσμος φαίνεται ολότελα διαφορετικός, σχεδόν γυμνός, όπως άλλωστε κι ο ταλαίπωρος εαυτός μας.»,  από το οπισθόφυλλο της έκδοσης. 

Ακολουθούν πέντε ενδεικτικά ποιήματα: 

Βουλητικό τρένο 

Η επιθυμία του ανθρώπου 
ωσάν τρένο δίχως φρένα 

εξοκέλλει αγχωμένα 

σε ρηγάτα του ατόπου. 

Σε ληγμένες ουτοπίες, 

που εκ του σύνεγγυς θυμίζουν 

πεθαμένες σατραπείες 

και το κώνειο κομίζουν. 

Στις στάσεις μάταιος συνωστισμός. 

Απομακρύνεται συνέχεια 

ο πολυπόθητος προορισμός. 

Υπάρχει ακόμη κάπου άραγε; 

Έξω απ’ τις ράγες της σοφίας, 

ο προορισμός ελησμονήθη. 

Μες στο έρεβος της αμορφίας, 

τον καταβαράθρωσε η λήθη.

Δάκρυα 

Όπου ενδημεί μελαγχολία, 
τα χαμόγελα θυμίζουν κλειδαριές 
που αμπαρώνουν εύθραυστες καρδιές, 
επαιτώντας κάποιαν ασυλία… 

Κι όταν κλαίει ο ουρανός, 
κρύβονται οι άνθρωποι 
κάτω απ’ την ομπρέλα. 
Τι μεγάλη συμφορά, 
εάν τα δάκρυά του 
ακουμπούσαν τα δικά τους… 
Πνιγμός, 
σε μια κουταλιά νερού. 

Μόνη ελπίδα, των συννέφων ο κατευνασμός 
Ένα διάλειμμα από την αιώνια πάλη 
Μία πρόσκαιρη ηλιαχτίδα

Το μαραμένο ρόδο 

Σε μιαν άνοιξη αλλιώτικη, σχεδόν απόκοσμη, 

οι πετούνιες και οι ζίννιες ξέχασαν ν’ ανθίσουν 

ή στασίασαν συνειδητά, για να μην αντικρίσουν 

τη δακρύβρεχτη του μαραμένου ρόδου επαιτεία. 

Με φύλλα μαδημένα, ματωμένα, 

απ’ του χρόνου το αδειανό οινοδοχείο ποτισμένα, 

το ρόδο αποτίει στον ήλιο τα στερνά του σέβη, 

σαν έτοιμο από καιρό στο χώμα να κατέβει. 

Κι απ’ του μικρού ανθού το κύκνειο άσμα, 

μιας εφήμερης υπάρξεως το δράμα, 

εκείνος συγκινήθηκε κι αποσύρθηκε 

πίσω από το ιδρωμένο πέπλο των συννέφων. 

Γι’ αυτό λοιπόν, αγαπητοί μου άνθρωποι, 

τρυφηλοί μνηστήρες της λιακάδας, 

μην αγανακτείτε όταν βρέχει. 

Πάντα να θυμάστε ότι 

και τα γέρικα λέλουδα έχουν ανάγκες.

Πνοή ελευθέρων

Όταν ήταν απτό, προσεγγίσιμο
Ελαφρά τη καρδία επιλήψιμο
Συνονθύλευμα οίκτου και χλεύης
Και η απόρριψη φιλανθρωπία

Όταν ήτανε στίγμα επάρατο
Νέμεσις
Του νου επινέμησις
Κατάρα της ακλόνητης πίστης
στου μυαλού τα ποιήματα
Αρρώστια ή δυστοπία
Τραγική ειρωνεία

Τεχνητή λογική
Εμβόλιμη
Υποβόλιμοι
Εκλιπούσα εναισθησία
Όταν η συνείδηση προδίδει
Στο μεταίχμιο αφυπνίσεως και ονείρου
Μακαριότης εν αγνοία ομήρου
Τότε είναι η αλήθεια μια ακόμη ψευδαίσθηση;

Ανάλγητος θιασώτης
Σκυφτός στη δίνη διψά για εμφύλιο
Όταν πνεύμα και σώμα παραλύει
Εαυτόν εκποιεί
Και ελευθέρων φθονεί την πνοή
Τη θρυαλλίδα της χίμαιρας

Υπνωτισμένοι υμνούνε τους Φένακες
Παραδομένοι στην αγκαλιά του Μορφέα
Εφιάλτης στο τέλος προσμένει
ή Λύτρωση
Στου Ταντάλου το αιώνιο μαρτύριο
Για αυτούς που ελευθερία γυρέψαν

Για μια Δροσοσταλίδα 

Η ζωή μου μία απέραντη αμμοθίνη, 

θέαμα γλυφό, χωρίς μεγαλοσύνη. 

Όμως, με παράπονο δεν με αφήνει, 

όταν με δροσίζει και την πλήξη σβήνει 

με το γάργαρο νερό από μια κρήνη, 

κάτω από δυο ελιές και μια μυρσίνη. 

Όαση ανάλαφρη, σεμνή κι ωραία, 

με βουβά πουλιά να μου κρατούν παρέα. 

Δεν με θλίβει ο τόπος τούτος, ο δικός μου, 

υπερήφανα τον νιώθω στην καρδιά μου 

κι ας με προσπερνούν πολλοί, σαν κόκκοι άμμου. 

Είμαι ο εκλεκτός, απόκληρος του κόσμου. 

Μακριά από του νέκταρος τη μέθη 

και των φαύλων τα ανούσια μεγέθη, 

περιμένω να γευθώ στην ερημιά μας 

μια δροσοσταλιά χαμένου παραδείσου.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος 

Εν αρχή ήμουν μονήρης 

Μην κοιτάς στην άβυσσο 

Σκοτεινοί δρόμοι 

Του Δάσους απομάγευσις 

Νοερό πεφταστέρι 

Νυχτερινός απόπλους 

Δύση 

Δάκρυα 

Στερνή απαίτηση 

Στην εσχατιά του ονείρου 

Ήθελα πολύ 

Ο Ήλιος βασιλεύει 

Ίκαρε, γιατί; 

Μέρες και νύχτες 

Εκεί ψηλά 

Πέρα από το κυανό βελούδο 

Νυχτερινή νοσταλγία 

Ποταμώ γαρ ούκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ και στην ίδια θάλασσα μπαίνεις μόνο μια φορά 

Εγωτικό ναυάγιο 

Βουλητικό τρένο 

Κόκκινο Μάλιστα, κύριε 

Στην ίδια σκηνή 

Πνοή ελευθέρων 

VERTIGO 

Ματαιότης 

Το μαραμένο ρόδο 

Ωδή στον θάνατο Ι 

Ωδή στον θάνατο ΙΙ 

Στην κλίνη του πόνου 

Για μια Δροσοσταλίδα 

Δώσ' μου το χέρι σου 

Μαζί σου 

Ωδή στη ζωή Ι 

Ωδή στη ζωή ΙΙ

Η ποιητική συλλογή διατίθεται σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.