Μια φορά κι έναν καιρό, το ιερατείο της άρχουσας θρησκείας έθετε ως ηθικο-κοινωνικό δίπολο τις οδούς του θεού και του διαβόλου. Η απομαγευμένη εποχή μας ωστόσο δεν έχει χώρο για θρησκευτικά ιερατεία, των οποίων το κενό φρόντισαν να αναπληρώσουν ιερατεία διεθνών θεσμών, του ΟΗΕ, τραπεζών, κολοσσών ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και διαδικτυακής επικοινωνίας και εν γένει πολυεθνικών εταιρειών. Όλοι αυτοί -ή τουλάχιστον οι κεφαλές τους- φαίνεται να διαπνέονται από μία ενιαία ιδεοληψία, η οποία θέτει στην θέση του θεού μία λεγόμενη «ανθρώπινη πρόοδο» και στην θέση του διαβόλου όποια αξία της αντιστέκεται. Σαν πρόοδο (και μάλιστα «αξιωματικά» αυξανόμενη με την πάροδο του χρόνου) φαντάζονται την απελευθέρωση του ανθρώπου από δεσμευτικά όρια, δηλαδή την κατάργηση εθνικών συνόρων μέσω παγκοσμιοποίησης, την άρση προσδιοριστικών διακρίσεων και σταθερών ταυτοτήτων σε ό,τιδήποτε. Η παράδοση, η έννοια της ηθικής, οι παλιές θρησκείες, η ιδέα του έθνους ακόμη και τα φύλα αποτελούν δαίμονες του παρελθόντος, που πρέπει να καούν στην προοδευτική πυρά μιας νέας Ιεράς Εξετάσεως.
Σήμερα δεν είναι δακτυλοδεικτούμενες οι παρεκκλίνουσες «μάγισσες», αλλά οι «στενόμυαλοι εθνικιστές», οι «φασίστες», οι «ρατσιστές», οι «γραφικοί χριστιανοταλιμπάν», οι «οπισθοδρομικοί». Αυτό μας λένε τα κανάλια. Και δεν αμφιβάλλω ότι με τις προηγούμενες λέξεις ενίοτε μπορούν να περιγραφούν όντως ημίτρελοι ή επικίνδυνοι άνθρωποι, όμως θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Γιατί αν η ιστορία καταγράφεται από τους νικητές και την υφιστάμενη εξουσία, τότε οι αφηρημένοι όροι ως καθαρότερη προπαγάνδα επινοούνται, μεταπλάθονται και διανθίζονται από αυτούς. Κάποιος είχε πει ότι όσο βλακίστερη είναι μια ιδέα, τόσο ευκολότερα επικρατεί. Κάποιος άλλος ότι ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται πολλές φορές γίνεται αλήθεια και πως όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο λιγότερες υποψίες εγείρει. Σοφές και εμπειρικά επαληθευμένες ρήσεις. Γι’ αυτούς τους λόγους, όταν χρησιμοποιούμε πομπώδεις λέξεις θα πρέπει πρώτα να ορίζουμε με σαφήνεια το εννοιολογικό περιεχόμενό τους. Και για τον ορισμό μίας ιδεολογίας αρμοδιότερος είναι ο φορέας της﮲ όχι ο πολέμιός της ή κάποιος προκατειλημμένος λεξικογράφος.
Στις μέρες μας, η σύμπραξη με τα εμπόδια της παγκοσμιοποίησης μαγνητίζει διάφορες δυσφημιστικές ταμπέλες. Εν τούτοις, στο χέρι σου είναι να αδράξεις τις ταμπέλες -με τις οποίες γίνεσαι γνωστός στον ευρύτερο κόσμο- και να τες προσδώσεις ένα θετικό νόημα. Ας μιλήσουμε τώρα για την ιδεολογία του «εθνικισμού», δίνοντας μερικούς ορισμούς που αποδέχεται η μεγάλη πλειοψηφία των εκφραστών του, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα, γιατί αλλιώς οδηγούμαστε σε παρεξηγήσεις.
Πατριωτισμός: ένα εγγενές συναίσθημα που συνδέει κάθε άνθρωπο με την γη των πατέρων, την πατρίδα (ή μητρίδα όπως θα προτιμούσαν οι αρχαίοι Μινωίτες).
Φυλετισμός: η αναγνώριση της ύπαρξης διαφορετικών ανθρωπίνων φυλών και η υπεράσπιση της δικής φυλής (στα αγγλικά πλέον μπορεί να αποδοθεί με τον όρο «nativism», καθώς ο όρος «racism» -που χρησιμοποιήθηκε από τον L.Trotsky για να ενοχοποιήσει την έννοια της φυλής- προκαλεί σύγχυση)1.
Εθνικισμός (σύμφωνα με τους δεδηλωμένους Έλληνες εθνικιστές του 21ου αιώνος): η ενεργητική πραγμάτωση πατριωτικών συναισθημάτων, η ως στάση ζωής έμπρακτη προσήλωση στην έννοια του έθνους. Παρακάτω θα εξετάσουμε τους δυνατούς ορισμούς του «έθνους». Η ηθική ή ανθρωπιστική έκβαση αυτής της στάσης εξαρτάται από τις αρχές και τις πρακτικές του δρώντος υποκειμένου﮲ όχι από τον ορισμό του εθνικισμού αυτόν καθαυτόν (άλλωστε κάθεμία ιδεολογία έχει τους εγκληματίες της, ακόμη και η "αστικοφιλελεύθερη").
Εθνισμός: ένας υστερόβουλος νεολογισμός που χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με σκοπό να δαιμονοποιήσει την λέξη «εθνικισμός» σαν ακραία και να ωθήσει εθνικιστές προς τον κυριαρχούμενο από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κεντροδεξιό χώρο. Σύμφωνα με τους θιασώτες του νεολογισμού, αυτός σημαίνει τον άδολο μετριοπαθή πατριωτισμό που σέβεται τα υπόλοιπα έθνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην χώρα μας μεγάλες προσωπικότητες του προηγούμενου και προπροηγούμενου αιώνα -μεταξύ των οι οραματιστές της «Μεγάλης Ιδέας»- αυτοπροσδιορίζονταν απλώς ως εθνικιστές. Επίσης, στο Google Translate οι λέξεις εθνισμός και εθνικισμός μεταφράζονται αμφότερες ως nationalism. Στην αγγλόσφαιρα, για τον πολιτικά ορθό «πολιτι(στι)κό εθνικισμό» χρησιμοποιείται ο όρος «Civic Nationalism», ενώ ο όρος «Ethnic Nationalism»2 για τον εθνικισμό που εμπεριέχει φυλετισμό.
Εις πείσμα των «προοδευτικών», δεν έχουν όλοι οι λαοί της γης τον ίδιο τρόπο σκέψης και τα ίδια βιώματα προκειμένου να αποδίδουν τις ίδιες ερμηνείες σε γλωσσολογικά «συνώνυμες» λέξεις. Επί παραδείγματι, ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται το «έθνος» διαφορετικά από έναν Έλληνα ή έναν Ινδό και μάλιστα η αντίληψή του μπορεί να είναι δυναμική στον χρόνο. Κατά την περίοδο μεταξύ Γαλλικής Επανάστασης (1789) και Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914), ο «εθνικισμός» (nationalism) στην Δύση ήταν συνδεδεμένος με το ρομαντικό κίνημα αλλά και την νεωτερική αστική φιλελεύθερη ιδεολογία του Διαφωτισμού, διότι η υποστήριξη ανεξαρτήτων εθνών-κρατών αντέκειτο στις «ελέω Θεού» παραδοσιακές αυτοκρατορίες3, δηλαδή στην πρότερη τάξη πραγμάτων. Εκείνη η αντίληψη ταύτιζε το έθνος με τον λαό υπό την οργάνωση ενός κοινοβουλευτικού κράτους. Για τον Κλασικό Φιλελεύθερο εκείνης (ίσως και της σημερινής) εποχής είναι ακατανόητη η ύπαρξη ενός «έθνους» χωρίς Σύνταγμα, εκλογές, νομικό πολιτισμό και ορθολογιστική κουλτούρα. Όταν ο D.Trump και η M.LePen μιλούν για εθνικισμό μάλλον κάτι τέτοιο εννοούν (Civic Nationalism), χωρίς αυτό να τους εκπαραθυρώνει από το στρατόπεδο της αντι-παγκοσμιοποίησης. Σε έναν τέτοιο «εθνικισμό» η καταγωγή, το συλλογικό ασυνείδητο, η θρησκεία και οι μύθοι καθίστανται αχρείαστα στοιχεία αν όχι και ανεπιθύμητα. Παρά ταύτα, τέτοια στοιχεία επιβιώνουν ακόμη στην σχέση άλλων -μη δυτικών- λαών με το έθνος τους.
Μία πολύ ιδιαίτερη και υβριδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα της περί έθνους αντιλήψεως στην Δύση απετέλεσε η σύντομη παρένθεση των «φασιστικών κινημάτων» του Μεσοπολέμου (αρκετά καταχρηστικός όρος, διότι ο φασισμός τότε ήταν κάτι πάρα πολύ συγκεκριμένο). Και αναφέρομαι στις αυταρχικές φωνές που προσέδιδαν μια ρομαντική ή και ιμπεριαλιστική διάσταση στην έννοια του έθνους, εναντιούμενες στις ακραιφνώς υλιστικές τάσεις του Φιλελευθερισμού και του Κομμουνισμού. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο απέπνεε η συνισταμένη των ρητορικών τους, διότι αυτές οι φωνές ήσαν πολλές και πολυποίκιλες (*εκτός εάν δεχθούμε ότι ο καθολικός συντηρητισμός του F.Franco4, o παγανιστικο-δαρβινιστικός Εθνικοσοσιαλισμός του A.Hitler, o συντεχνιακός φασισμός του B.Mussolini, o ορθόδοξος εθνικισμός του Z.Codreanu5, ο «Γ΄ Ελληνικός Πολιτισμός»6 του Ι.Μεταξά και λοιπά υβρίδια ήσαν ένα και το αυτό). Στα πλαίσια τοιαύτης αντινεωτερικής αντιδράσεως, παρουσιάστηκαν και ορισμένες νεωτερικές επιρροές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο καλλιτεχνικός φουτουρισμός (Futurismo)7 του φασιστικού καθεστώτος και ο δαρβινιστικο-νιτσεϊκός βιολογισμός του χιτλερικού καθεστώτος. Ο επεκτατισμός και τα εγκλήματα των επιφανέστερων εκ των προαναφερθέντων -και ειδικότερα της Γερμανίας- παραχώρησαν στους νεωτερικούς εχθρούς του εθνικισμού το πάτημα για να τον δαιμονοποιήσουν συλλήβδην. Λόγω της δαιμονοποίησης και των διαφορετικών τεχνολογικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων, το αυταρχικό μεσοπολεμικό μοντέλο εθνικισμού μάλλον δεν είναι λειτουργικό στην εποχή μας.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης -και το υποτιθέμενο «τέλος της ιστορίας» κατά τον F.Fukuyama8, επήλθε μία τρομερή ιδεολογική σύνθεση από τον κλασικό φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό, η οποία εκφράζει οικονομολογικά καπιταλισμό και κοινωνιολογικά αριστεροσύνη (π.χ. ασύδοτο δικαιωματισμό). Αυτή είναι η ιδεοληψία των θεσμών που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου και η κατάργηση των εθνών είτε ως οριοθετημένες περιοχές είτε ως πολιτισμικές οντότητες συνιστά προτεραιότητά της. Ως Έλληνες -με τόσο ισχυρή παράδοση και ιστορία- δεν έχουμε ανάγκη ξένα πρότυπα εθνικισμού, προκειμένου να αντισταθούμε σε αυτές τις μεθοδεύσεις διατηρώντας την ταυτότητά μας (μολονότι η δημιουργική αφομοίωση μεμονωμένων στοιχείων και η συνεργασία με ομοπαθείς του εξωτερικού μπορεί να αποβούν αποτελεσματικές επιλογές).
Το γεγονός ότι κάποιοι Ευρωπαίοι τον 18ο αιώνα απετύπωσαν έναν ορισμό του εθνικισμού δεν διαγράφει την πρότερη ύπαρξη εθνών. Μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνος (480 π.Χ.), οι Αθηναίοι απέρριψαν πρόταση ειρήνης των Περσών και -σύμφωνα με την Ηροδότου Ουρανία 144.2,3- εξήγησαν τον λόγο στους Λακεδαιμονίους: «Πολλά τε καὶ μεγάλα ἐστὶ τὰ διακωλύοντα ταῦτα μὴ ποιέειν μηδ᾽ ἢν ἐθέλωμεν, πρῶτα μὲν καὶ μέγιστα τῶν θεῶν τὰ ἀγάλματα καὶ τὰ οἰκήματα ἐμπεπρησμένα τε καὶ συγκεχωσμένα, τοῖσι ἡμέας ἀναγκαίως ἔχει τιμωρέειν ἐς τὰ μέγιστα μᾶλλον ἤ περ ὁμολογέειν τῷ ταῦτα ἐργασαμένῳ, αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι.» Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι, καίπερ προαιώνιοι εχθροί απορρίπτοντες την προοπτική ενιαίου εθνικού κράτους, ανεγνώριζαν την ελληνική ταυτότητά τους. Άλλωστε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες (στους οποίους οι Μακεδόνες βασιλείς -που θα υλοποιούσαν την πανελλήνια ιδέα- είχαν την τιμητική τους) προορίζονταν για Έλληνες.
Από κοινωνιολογική σκοπιά, ας συμφωνήσουμε ότι έθνος αποτελεί ένας λαός με συνείδηση των στοιχείων που τον διαφοροποιούν από τους άλλους. Το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, το ομόθρησκον και εγώ προσθέτω την εθνική συνείδηση και την κοινή πατρίδα-γη συνιστούν τους σημαντικότερους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των μελών ενός έθνους, οι οποίοι δεν απαντώνται κατ’ ανάγκη σε όλα τα «έθνη» (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Στον αραβικό κόσμο -ιδίως του Μεσαίωνα- προείχε η κοινή θρησκεία και δευτερευόντως η συνδεδεμένη με αυτήν γλώσσα. Στο -διάδοχο της ελληνικής αρχαιότητας- Βυζάντιο η σημασία του έθνους ήταν δυναμική9. Αρχικά, στα πλαίσια της ρωμαϊκής οικουμενικότητας, γινόταν αναφορά στο «έθνος των Χριστιανών». Μετά την αποσκίρτηση των πολιτισμικά αλλοτρίων Χριστιανών της ανατολής, η έννοια του «Ρωμαίου» απέκτησε πολιτιστική χροιά. Τελικά, με την πρώτη άλωση και τον συγχρωτισμό με Λατίνους, άρχισε να σχηματίζεται ένας πιο προσδιοριστικός, σχεδόν φυλετικός, νεοελληνικός εθνικισμός. Πρόκειται για μία γνήσια και συγκλονιστική παλιννόστηση, καθώς στην αρχαιότητα ακολουθήθηκε η αντίστροφη πορεία. Την εποχή των ομηρικών επών δέσποζαν τα ευγενή γένη και η φυλετική κοινωνική οργάνωση. Την Κλασική περίοδο ο Ελληνισμός προσέλαβε έναν περισσότερο πολιτισμικό χαρακτήρα, ενώ κατά την ελληνιστική περίοδο -μετά την αλεξανδρινή κοσμοκρατορία- ο «έλληνας εθνικός» ήταν συνώνυμο του δωδεκαθεϊστή.
Ας εστιάσουμε τώρα σε ένα μείζον ερώτημα. Παράλληλα με αυτές τις μεταβάσεις συνετελούντο (λιγότερες απ’ όσο παρουσιάζονται) μετακινήσεις πληθυσμών και θρησκευτικοί προσηλυτισμοί. Υπάρχει τελικά «ελληνισμός» ή απορρέει από την διανοητική αυταρέσκειά μας; Καταρχάς ας υπερθεματίσουμε ενάντια στους πορδευτικούς ότι, ασχέτως του εάν και πότε επινοήθηκε το έθνος, κανένας δεν δικαιούται να μου υπονομεύσει το δικαίωμα να το αποδεχθώ και συντηρήσω ως ταυτότητά μου. Για εμένα ελληνικό έθνος είναι η βιοπολιτισμική οντότητα που κατοικοεδρεύει στην κορυφή της χερσονήσου του Αίμου τις τελευταίες τουλάχιστον τέσσαρες χιλιετίες. Μου είναι τελείως αδιάφορο εάν οι φορείς του εύστοχα ή άστοχα αποκαλούνται Πελασγοί, Αχαιοί, Έλληνες, Ρωμιοί ή Γραικοί.
Και εδώ έρχεται το δεύτερο ερώτημα. Γιατί βιο-πολιτισμική; Συνδέεται η «φυλή» με τον «πολιτισμό»; Πιθανότατα, αλλά όχι απόλυτα. Η γενετική επιστήμη μας έχει αποκαλύψει πώς κληρονομούνται ορισμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά ακόμη και ψυχασθένειες (π.χ. ο δείκτης κληρονομησιμότητας της σχιζοφρένειας10 έχει εκτιμηθεί στο 79%, ενώ της υπολογιστικής νοημοσύνης11 στο 80%). Η «πολυπαραγοντικότητα» ως αλληλεπίδραση γονιδιακών με περιβαλλοντικούς παράγοντες συνιστά λέξη-κλειδί της σύγχρονης γενετικής, επαληθεύοντας την εμπειρία μας. Τα γονίδια δεν καθορίζουν μόνο χρώμα και σχήμα προσώπου. Αυτή είναι μόνο η κορυφή (ή μάλλον μία εκ των πιο ασήμαντων κορυφών) του παγόβουνου. Θεωρώντας ότι -σε έναν βαθμό συγγενικά- άτομα απαρτίζουν έναν ομοιογενή πληθυσμό και εκφράζουν λίγο-πολύ μερικές κοινές ψυχογενείς κλίσεις, τότε σε επίπεδο πληθυσμού θα διαμορφωθεί μία ψυχολογική συνισταμένη ικανή να παράξει δικό της «πολιτισμό». Δεν είναι ζήτημα ανωτερότητας ή κατωτερότητας πολιτισμών, αλλά διαφορετικότητας και μοναδικότητάς τους. Κατά συνέπεια, έκαστος πολιτισμός μάλλον εκφράζεται αυθεντικότερα σε ορισμένα συγγενή έθνη. Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα στερεότυπα περί αναρχίας και ευρηματικότητας των νοτιοευρωπαίων και πειθαρχίας και μεθοδικότητας των βορειοευρωπαίων ίσως να έχουν κάποια επιστημονική βάση. Το φυσικό ένστικτο να αισθάνεται ένα ον ασφάλειά πλησίον των ομοίων του και να επιδιώκει την συμβίωση με αυτά είναι κοινός τόπος στο ζωικό βασίλειο. Σε μερικά είδη μάλιστα συναντώνται φαινόμενα αγέλης (αν και αυτά από καιρού εις καιρόν εκδηλώνονται και σε έκρυθμες ανθρώπινες μάζες).
Παρά ταύτα, οφείλουμε να αποφύγουμε την παγίδα του θετικιστικού βιολογισμού, εφόσον υφίστανται εισέτι ορισμένα πεδία απρόσιτα για την επιστημονική γνώση. Οι Έλληνες δεν συνδεόμαστε με τους αρχαίους προγόνους μας μονάχα διότι και εμείς -τουλάχιστον σε ένα μεγάλο ποσοστό- ανήκουμε στον μεσογειακό κλάδο της Λευκής Φυλής (όποιος διαβάσει προσεκτικά και κατανοήσει την τελευταία πρόταση εξοβελίζει πάραυτα θεωρίες Fallmerayer, νεοαριστερές εξυπνάδες και λοιπές φανφάρες, χωρίς την παράθεση συγχρόνων επιστημονικών ερευνών των Κ.Τριανταφυλλίδη12, Κ.Rebała13, Ι.Λαζαρίδη14 κ.α.). Σε αυτό το σημείο, θα μου επιτρέψετε να άρω την έννοια του έθνους από τον ζώντα λαό του παρόντος και να την τεντώσω γενικά και αόριστα μέσα στον χωροχρόνο, τον οποίον διασχίζει ένα αιμάτινο ποτάμι παραδόσεων, αντιλήψεων, ελπίδων, αγώνων. Μέσα σε αυτό οι φορείς ενός ιστορικού έθνους λαμβάνουν βάπτισμα πυρός από νεκρούς και αγέννητους. Ετούτοι θα είναι και οι τελικοί κριτές τους (για να παραφράσω την γνωστή ρήση του Κ.Παλαμά, ενός ανθρώπου που αισθανόταν την Ελλάδα).
Η λαογραφία και τα έθιμα, κυρίως στην ύπαιθρο που διαβρώνεται δυσκολότερα από την αστική εκκοσμίκευση, μαρτυρούν με φυσικό αυθορμητισμό την συνέχεια και την εσωτερική ενότητα του Ελληνισμού15. Στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων ενυπάρχουν μοναδικά αρχέτυπα, τα οποία βρίσκουν τρόπο να επιβιώνουν. Η Υπέρμαχος Θεοτόκος αντικατέστησε την Πρόμαχο Αθηνά υπό την μορφή της Αγίας Σκέπης, οι άγιοι Γεώργιος και Τρύφων αντικατέστησαν Δήμητρα και Περσεφόνη ως προστάτες της γεωργίας, ο άγιος Νικόλαος τον Ποσειδώνα. Μέσα στην προθήκη μιας θαυματουργής εικόνας θα αντικρίσουμε ασημένιες πλάκες με κάποιο μέλος του σώματος ως τάματα. Μέσα στην προθήκη ενός μουσείου θα αντικρίσουμε μαρμάρινες πλάκες με κάποιο μέλος του σώματος ως αναθήματα, παρμένα από τον βωμό ενός θαμμένου Ασκληπιείου. Οι καλικάντζαροι ενσαρκώνουν χθόνιους δαίμονες της αρχαιότητας. Το Χριστόψωμο και η Βασιλόπιτα θυμίζουν Θαλύσια και Θαργήλια. Η «θυσία» κόκορα για την θεμελίωση μιας οικείας, τα Χοιροσφάγια και τα (διονυσιακά) Καρναβάλια αναβλύζουν αυτούσια αρχαιότητα. Εν τέλει, μία ενιαία κοινοτική ενσυναίσθηση διαπερνά την Εκκλησία του Δήμου, τις Συνόδους της Ελληνορθοδοξίας, τις Κοινότητες επί Τουρκοκρατίας και το ταπεινό χωριουδάκι της υπαίθρου, στο οποίο δεμένοι μεταξύ τους άνθρωποι διέσωσαν τα παραπάνω. Η επιβίωση όλων αυτών συνιστά Μυστήριο του Γένους μας, της εθνικής Ψυχής.
Η ελληνική ιστορία έχει συνθέσει πολλές μορφές επί των οποίων δύναται να στηριχθεί το πρόταγμα ενός Νεοελληνικού Εθνικισμού, προσαρμοσμένο στα πρωτόγνωρα δεδομένα και τις ανάγκες του 21ου αιώνος. Τα άγια χώματα αυτού του τόπου έχουν φιλοξενήσει, πλάι σε προδότες και άλλους χαμερπείς, πολλούς στοχαστές, ποιητές, ευπατρίδες ακόμη και ευσυνειδήτους πολιτικούς σαν εκείνον τον Καποδίστρια... Θεμέλια υπάρχουν, άπειρα, όπως η λησμονημένη Ελληνορθοδοξία μας. Ιδέες επίσης, εντόπιες και μη. Απομένει η αρμονική σύνθεση τους στα πλαίσια μίας τόσο νέας όσο αρχαίας ιδεολογίας, η οποία θα μπορούσε να ποδηγετήσει έναν «Γ΄ Ελληνικό Πολιτισμό». Όλα τα υπόλοιπα «πολιτικά» θα ακολουθήσουν αυθόρμητα, αφού μέσα στην κοινωνία σχηματιστούν αρκετοί πυρήνες που θα ζούνε αυτήν την ιδεολογία. Επί του παρόντος απίθανο﮲ όμως όχι αδύνατο. Και εσύ, αγαπητέ αναγνώστα, θα μπορούσες να ξεκινήσεις έναν τέτοιο πυρήνα, με τους οικείους σου, με την στάση ζωής σου.
Παραπομπές
2) André Lecours (2000). “Ethnic and Civic Nationalism: Towards a New Dimension”. DOI: 10.1080/13562570020013672
3) Ferenc Fejtő. “Requiem per un impero defunto. La dissoluzione del mondo Austro-Ungarico”, Μιλάνο: Mondadori 1996. σ.431
4) Richard Cottam (1977). “Foreign Policy Motivation: A General Theory and a Case Study”, University of Pittsburgh Press, σ.89
5) Julius Evola. “Codreanu-Σημειώσεις φυλακής: κείμενα για τον Κοντρεάνου και την Σιδηρά Φρουρά”, εκδόσεις Νέα Γενεά: 2018
6) Μάνος Χατζηδάκης (2016). “Ιωάννης Μεταξάς: πορεία προς την δόξα”, εκδόσεις Πελασγός
7) Günter Berghaus (1996). “Futurism and Politics: Between Anarchist Rebellion and Fascist Reaction, 1909-1944”, Berghahn Books
8) Francis Fukuyama (1992). “The End of History and the Last Man”, Free Press
9) Παναγιώτης Χρήστου (1993). “Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων”, εκδόσεις Κυρομάνος, σ.129
10) Hilker R, Helenius D et al (2017). “Heritability of Schizophrenia and Schizophrenia Spectrum Based on the Nationwide Danish Twin Register”. doi: 10.1016/j.biopsych.2017.08.017.
11) Plomin R, Deary I.J. (2015). “Genetics and intelligence differences: five special findings”. Molecular Psychiatry. 20 (1): 98–108. doi:10.1038/mp.2014.105
12) Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης (2016). “Η γενετική καταγωγή των Ελλήνων”, εκδόσεις Κυριακίδη
13) Rebała K, Mikulich AI et al "Y-STR variation among Slavs: Evidence for the Slavic homeland in the middle Dnieper basin
14) https://www.sciencemag.org/news/2017/08/greeks-really-do-have-near-mythical-origins-ancient-dna-reveals. doi:10.1126/science.aan7200
15) Ι. Θ. Κακριδής (1997). “Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση”, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Ι. Σ.
πολυ δυνατο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λεγόμενος «εθνικισμός» του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον Εθνικισμό. Διότι η Αναγέννηση και Διαφωτισμός δημιούργησαν το Φιλελευθερισμό (=ωφελιμισμός, ατομισμός, οικονομισμός, κοινοβουλευτισμός) από τον οποίο ξεπήδησε και η αίρεση του, ο Μαρξισμός (=ωφελιμισμός, συλλογισμός, ακραίος υλισμός, ολοκληρωτισμός). Πρόκειται για φιλοσοφίες ίδιας ουσίας, ίδιου οράματος, ίδιας (αντι)πνευματικότητας, αλλά διαφορετικής μεθοδολογίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα πραγματικό Έθνος (η φυλή, η θρησκεία, η παράδοση, το ιστορικό βάθος, το πολιτιστικό του υπόβαθρο, τους οικογενειακούς δεσμούς) ο απορρίπτονται από το Φιλελευθερισμό ως βαρίδια για τον υλισμό του επειδή εμποδίζουν την ορθολογική σκέψη. Δεν θέλει τον άνθρωπο μέσα στην Ιστορία αλλά έξω από αυτή. Ο Φιλελευθερισμός βλέπει τον άνθρωπο όχι ως πρόσωπο αλλά ως άτομο - καταναλωτή - επενδυτή που βρίσκεται εκτός Ιστορίας και επιβάλλεται να σκέφτεται ορθολογικά, και αρνούμενος την έννοια του θείου έχει την «ελευθερία» στον αυτοπροσδιορισμό, και στην (πνευματική) παραβατικότητα (=αμαρτία) όπως την ομοφυλοφιλία. Δεν δέχεται αέναες αλήθειες διότι τα πάντα στον (πολιτικό) Φιλελευθερισμό καθορίζονται από τον άνθρωπο, από τον τρόπο που αυτός τα αντιλαμβάνεται(= υποκειμενισμός), τα πάντα είναι σχετικά ακόμα και η Αλήθεια του Θεού (θρησκευτικός συγκρητισμός)
Εκείνο, λοιπόν, που υπονόμευσε εκείνες τις αυτοκρατορίες δεν ήταν ο «εθνικισμός» και τα «έθνη-κράτη», αλλά ο Φιλελευθερισμός ο οποίος ήθελε τη δημιουργία «φιλελεύθερων συνταγματικών κρατών». Δηλαδή έχουμε δημιουργία συνταγματικών - αστικών κρατών και όχι Εθνικών κρατών, όπως λανθασμένα υποστηρίζεται συνήθως.
Το μπέρδεμα οφείλεται στο γεγονός ότι για την ενοποίηση των πληθυσμών που θα αποτελούσαν το κάθε αστικό κράτος χρησιμοποιήθηκε και «εθνικιστική προπαγάνδα» ώστε να αποκτήσουν οι πολίτες κοινή συνείδηση και υπερηφάνεια για το νέο «έθνος-κράτος» τους. Τους πολίτες όμως αυτούς τους ενώνει κυρίως η πίστη στο σύνταγμα και φιλελεύθερη-«δημοκρατική» συνείδηση και όχι η πίστη στο Έθνος ως βιολογική, ιστορική και πολιτισμική πραγματικότητα.
Ο αστικός «εθνικισμός» είναι στην πραγματικότητα ένας «συνταγματικός πατριωτισμός» και τίποτε άλλο. Καμία σχέση δεν έχει με τον αληθινό εθνικισμό που αποσκοπεί στην προστασία των στοιχείων που συνθέτουν ένα πραγματικό Έθνος με Ιστορία. Επομένως δεν πρόκειται για «έθνη-κράτη», αλλά για «κράτη-έθνη», διότι ο Φιλελευθερισμός χώρισε τους ανθρώπους όχι σε έθνη, αλλά σε συνταγματικά κράτη από τα οποία ξεπήδησαν διάφορες τεχνητές σε πολλές περιπτώσεις (όχι όμως στην ελληνική περίπτωση) «εθνικές» συνειδήσεις (πχ Αλβανία, Σκόπια, κλπ), αφού τα «έθνη» αυτά δεν προϋπήρχαν των κρατών τους, όπως το Ελληνικό Έθνος.
Δεξιός
Ευχαριστώ, θα το κοιτάξω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που με απασχολεί προς το παρόν είναι να οριοθετηθεί η Δεξιά ιδεολογία και κοσμοαντίληψη. Διότι δυστυχώς είναι λίγοι εκείνοι που έχουν την ικανότητα για κάτι τέτοιο. Στο χώρο μας υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη σύγχυση για το τί είναι δεξιό. Νομίζω ότι μία από τις αιτίες είναι ότι εμείς οι ίδιοι εγκαταλείψαμε τον όρο «Δεξιά» χρησιμοποιώντας είτε τον κοσμικό και περιοριστικό όρο «Εθνικισμός» είτε άλλες φορές την αφηρημένη και άκακη έννοια του Πατριωτισμού, την οποία κακώς προσπαθούμε να την οικειοποιηθούμε, διότι σε αυτήν μετέχουν και οι αριστεροί, αλλά την αντιλαμβάνονται τελείως διαφορετικά από εμάς. Γενικά, δεν υπάρχει «πατριωτικός χώρος». Δεν μπορεί ένα κόμμα τα λέει ότι είναι πατριωτικό. Είναι λάθος. Ο «πατριωτισμός» δεν δηλώνει κάποια ιδεολογική κατεύθυνση. Επίσης και ο όρος «Εθνικισμός», πέρα από τη γνωστή σύγχυση με το ναζισμό, δεν μπορεί να εξηγήσει όλες τις περιόδους της τεράστιας Ιστορίας μας, όπως για παράδειγμα τη βυζαντινή περίοδο, την οποία όμως μπορεί να εξηγήσει ο ευρύτερος και υπερβατικός όρος «Δεξιά».
Ο όρος αυτός θα πρέπει να ξαναμπεί στη βιβλιογραφία με την πραγματική σημασία του. Διότι η Αριστερή κοσμοαντίληψη η οποία αποτελείται από πολλές μορφές δεν αντιμετωπίζεται με την ρητορική του (περιοριστικού) Εθνικισμού ή του (αφηρημένου) Πατριωτισμού, αλλά από την Δεξιά κοσμοαντίληψη
Το πρόβλημα είναι ότι η Δεξιά έχει κάποια στοιχεία που υπάρχουν και σε δυο γνωστικές-αριστερές φιλοσοφίες. Έτσι, αρκετοί συντηρητικοί άνθρωποι την ταυτίζουν με το Φασισμό και προτιμούν το «δημοκρατικό» Κέντρο, ενώ πολλοί πλανεμένοι εθνικιστές την χαρίζουν στον Φιλελευθερισμό και πολεμούν με μίσος την έννοια. Τέλος οι άνθρωποι «της Εκκλησίας» βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση και τη συνδέουν και με τα δύο θεωρώντας το πατριωτισμό και την χριστιανικότητα της απολύτως υποκριτικά.
Όμως η Δεξιά:
1) Δέχεται τον Εθνικισμό, ο οποίος όμως υπάρχει και στο φασισμό (αλλά με αιρετική μορφή). Εμείς λοιπόν θα πρέπει να δείξουμε ότι ο Εθνικισμός μπορεί να είναι δεξιός αλλά και αριστερός. Το καλύτερο βιβλίο για το δεξιό Εθνικισμό είναι του Γιάννη Κολοβού από τα αρχεία του Βεζανή, εκδόσεις Πελασγός.
2) Υποστηρίζει την ατομική ιδιοκτησία και την Ελευθερία, όπως και ο Φιλελευθερισμός. Εμείς όμως θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η Ελευθερία της Δεξιά δεν είναι αυτοσκοπός και ελευθερία επιλογών (όπως στον φιλελευθερισμό και τη νέα αριστερά), αλλά το μέσον για να φθάσει ο άνθρωπος στην Αλήθεια. Στον φιλελευθερισμό η «Ελευθερία» αποσκοπεί στον (υλικό) ωφελιμισμό και στον ηδονισμό, αρνούμενη κάθε έννοια αντικειμενικής και υπερβατικής Αλήθειας, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να οδηγείται στην παραβατικότητα. Ενώ στη Δεξιά η Ελευθερία συνδέεται άμεσα με την Αλήθεια και μάλιστα υποτάσσεται σε αυτήν, χωρίς όμως να εξαφανίζεται τελείως, διότι η Δεξιά σέβεται παρόλα αυτά, την ιδιαίτερη ατομική βούληση
Ο Χριστός είπε «Γνώσεσθε την Αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Αυτό ακριβώς είναι η Δεξιά.
Αυτό που λείπει λοιπόν είναι ένα βιβλίο για τις φιλοσοφικές βάσεις της Δεξιάς σε αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες γνωστικές θέσεις της Αριστεράς
Δεξιός
Εξίσου ενδιαφέρον θέμα προς ανάπτυξη. Μιλώντας ιδεολογικά, δεν μπορώ να διαφωνήσω σε κάτι.
ΔιαγραφήΜιλώντας πολιτικά, ωστόσο, αναγνωρίζω ότι η κατίσχυση μιας νέας ή έστω αναμορφωμένης έννοιας στο πολιτικό προσκήνιο προϋποθέτει την υποστήριξη αυτής από ένα κοινωνικό ρεύμα ικανό να ασκήσει πολιτική. Και όταν μιλώ για πολιτική δεν αναφέρομαι απαραιτήτως σε κομματικές υποθέσεις (άλλωστε κάθε καπετάνιος του χώρου διαθέτει από ένα κόμμα-σφραγίδα, συνήθως περιχαρακωμένο, ώστε να μένει ο πρώτος του χωριού). Εφόσον οι μαζικές αλλαγές (με μακροπρόθεσμο αντίκτυπο) ξεκινούν από την βάση ή δια της βάσεως, σημαντικότερος καθίσταται ο πολιτιστικός πόλεμος (δημιουργία παραλλήλων δομών, παρείσφρηση σε θεσμούς, στην τέχνη κι εν γένει επικοινωνία με τον απλό λαό). Γι' αυτούς τους λόγους η Αριστερά έγινε παντοδύναμη κι εμείς "πουθενάδες". Τα βιβλία από μόνα τους δεν αλλάζουν τίποτε και οι φανατικοί θιασώτες τους συνήθως επαναπαύονται στην φαντασιακή ορθότητα των θεωριών τους (λαμπρή εξαίρεση ο Βεζανής και μερικοί ακόμη μπροστάρηδες).
Για να επανέλθω στο αρχικό ζήτημα, δεν βλέπω κανένα κόμμα-φορέα-δεξαμενή σκέψεως που να προτίθεται να αγωνισθεί -με τα όποια κόστη- για την επαναφορά της Δεξιάς σε ένα υπερβατικό πλαίσιο (πρώτο εμπόδιο θα ήταν η απλή αστικο"δεξιά"). Ενθυμούμαι μονάχα την φιλότιμη προσπάθεια του εξαιρετικού ιστολογίου του Θεοδότου, παλαιότερα και τίποτε πέραν αυτής.
Επειδή ο "χώρος" είναι ανθρωποδιώχτης και χρήζει αντικαταστάσεως, ως ιστολόγιο επιδιώκουμε την (έστω ελάχιστη) προώθηση των σημαινομένων μιας υπερβατικής Δεξιάς, εκείνων των πυλώνων της Παραδόσεως που θα αφύπνιζαν τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταβολής, κάτω από μία "Δεξιά" πνευματική ομπρέλα. Έχω δει ακόμη και αριστερούς που έχουν μεταστραφεί στην ουσία αυτών των υπερβατικών ιδεών πολύ ουσιαστικότερα από πολλούς "εθνικιστές" και "αστικοδεξιούς" (πχ το περιοδικό Ένζυμο).
Ίσως μας βοηθήσουν οι καιροί και, με την άνοδο του φιλελευθέρου ολοκληρωτισμού, οι ιδέες μας (σαν απαγορευμένο ταμπού) ευοδωθούν μέσα στην αναπόφευκτη υφέρπουσα αντίδραση (populism, ταυτοτικά κινήματα, κίτρινα γιλέκα κτλ). Εάν οι ιδέες μας εξαπλώνονταν σε επαρκές ποσοστό της κοινωνίας, τότε θα αναδυόταν αυθορμήτως η χαρισματική ηγεσία που θα προχωρούσε ένα βήμα παρακάτω, όπως ένας Καποδίστριας (στον οποίον ουδείς χώρος έχει να προσάψει κάτι κακό) ή έστω κάτι συγκυριακό, όπως ένας Πούτιν/Σαλβίνι (απλώς κρίνω συμφέρον το πολιτικό έργο των τελευταίων, δεν αξιολογώ ιδέες/χαρακτήρες).
Περισσεύει χρόνος; Δεν γνωρίζω. Έχει ο Θεός...
Εξάλλου οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μετά βίας αλλάζουμε τον εαυτό μας.
Πάντα με απασχολούσε το ερώτημα: γιατί άραγε επικράτησε η Αριστερά στη χώρα μας, παρά τα αναρίθμητα εγκλήματά της αλλά και την ξένη για τον πολιτισμό μας φύση της;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς οι Δεξιοί μετά το 1950 δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το φαινόμενο της Αριστεράς αντιμετωπίζοντας τους αριστερούς μόνο ως εγκληματικά στοιχεία. Ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων τους θεωρούσαν απλή εθνική απειλή, όπου αν επικρατούσαν θα μας έπαιρναν τις περιουσίες και θα μας έβαζαν στο ανατολικό μπλογκ της ανελευθερίας και της αθεΐας.
Για να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό θα πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις, να δεις την προέλευση του, να ορίσεις τη φύση του, να απαριθμήσεις τις μορφές του (εάν είναι παραπάνω από μία) να δεις τι επιδιώκει, πώς ενεργεί και φυσικά αν έχει συμμάχους και ποιοί είναι αυτοί. Οι Δεξιοί όμως, παλαιοί και σημερινοί, δεν απήντησαν ποτέ σε αυτά τα ερωτήματα και δεν διαφώτισαν τον αφελή λαό, αφού ούτε και οι ίδιοι ήξεραν τι ακριβώς πολεμούσαν, όπως δεν γνωρίζουν ακόμη και σήμερα.
Η Αριστερά χαρακτηρίζεται από :
Παραβατικό - αιρετικό πνεύμα,
ΑνΑρχικό ανθρωποκεντρισμό ο οποίος θέλει έναν άνθρωπο-δημιουργό
Υλισμό,
Αντιπαράθεση Ύλης και Πνεύματος,
Αντιπαράθεση Κοσμικού και Υπερβατικού,
Αντιπαράθεση Πίστης και Γνώσης,
Εγωμονισμό, είτε ως ξεχωριστό άτομο είτε ως μια ομοιομορφοποιησμένη συλλογικότητα (φυλή, έθνος, τάξη, θρησκεία, Εκκλησία). Και επομένως αδυναμία συνδυασμού με το «Εμείς»
Υποκειμενισμό,
Σχετικισμό,
Επιβολή «κοσμοδιορθωτικών» ουτοπιών, στη θεωρία, αλλά διστοπιών στην πράξη (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) που οδηγούν σε αντιανθρωπισμό, ρευστότητα των ταυτοτήτων(=διαχωρισμός του «είναι» από το «φαίνεται-δημιουργήθηκε»), ανελευθερία και ομοιομορφοποίηση.
Με άλλα λόγια πρόκειται για την «Άρνηση της Αλήθειας» και την συνεχή προσπάθεια για «απελευθέρωση» του Ανθρώπου από αυτήν, ωθώντας τον στην παραβατικότητα και την Ύβρη.
Εφόσον η Αριστερά είναι Άρνηση έχει πολλές υποστάσεις. Η Αριστερά έχει κυρίως διττή υπόσταση: Φιλελευθερισμός και Μαρξισμός. Αλλά κατά τη γνώμη μου η βάση είναι η πρώτη και όχι η δεύτερη όπως νομίζουμε. Από τις οποίες παράγονται και «αιρέσεις» τους, όπως: ο αναρχισμός(=ακραίος ατομισμός), φεμινισμός, ναζισμός, Νέα Αριστερά (=ταξικός φιλελευθερισμός) και άλλα πολλά αναλόγως το κριτήριο που χρησιμοποιείται.
Δεξιός
Συνέχεια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επικράτηση της Αριστεράς οφείλεται λοιπόν σε μια σειρά από τραγικά λάθη που εξακολουθούν να γίνονται και σήμερα!!!!.
Τα λάθη της Δεξιάς :
Το πρώτο και κυριότερο είναι η αδυναμία κατανόησης της διττής υπόστασης της Αριστεράς. Η Δεξιοί ΠΑΝΤΑ ταύτιζουν την Αριστερά με τον μαρξισμό-κομμουνισμό και την (μαρξικού τύπου) αθεΐα. Καμία συζήτηση για το Φιλελευθερισμό δε γίνεται, διότι θεωρούν ότι «δεν έχει ιδεολογία», οπότε δεν ασχολούνται. Αυτό από μόνο του δημιούργησε μια σειρά από γεγονότα που οδήγησαν στην πολιτική επικράτηση και της μαρξιστικής Αριστεράς. Εδώ θα πρέπει να καταρρίψουμε ένα μύθο. Ο μύθος είναι η ύπαρξη του Κεντρώου Χώρου. Δεν υπάρχει Κεντρώος Χώρος!!. Υποτίθεται ότι το Κέντρο εκπροσωπεί το Φιλελευθερισμό και επομένως αφού είναι «Κέντρο» είναι και διάφορο από την «Αριστερά» που πιστεύει ΜΟΝΟ στον μαρξισμό. ΛΑΘΟΣ!!!! Ο Φιλελευθερισμός αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της Αριστεράς στην εκκοσμικευμένη εκδοχή της (πολιτική, κοινωνικοοικονομική, ηθική) και ουσιαστικά εκφράζει την ουσία της και την αποστολή της, που είναι η «απελευθέρωση» του Ανθρώπου από τους «καταναγκασμούς» (sic) της παράδοσης, της θρησκείας, του πολιτισμού, της (κάθε είδους) ταυτότητας, της ιστορικής προέλευσης και αποστολής, των εθνικών ιδεωδών, της ηθικής, των «στερεοτύπων», της Αλήθειας κλπ. Όλα αυτά όμως πέρασαν και στο Μαρξισμό, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να αποδώσει αυτούς τους καταναγκασμούς (=εποικοδόμημα, αντανάκλαση) στον οικονομικό φιλελευθερισμό-καπιταλισμό(= βάση). Και καλούσε τον προλετάριο να τα απορρίψει όχι για την ατομική ελευθερία του (όπως ο φιλελευθερισμός), αλλά διότι μόνο έτσι θα μπορούσε να περάσει η κοινωνία στον κομμουνιστικό παράδεισο. Δηλαδή η άρνηση του εποικοδομήματος του καπιταλισμού, το οποίο απορρίπτει πρώτος ο φιλελευθερισμός, αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία του κομμουνισμού στον μαρξισμό. Γιαυτό οι μαρξιστές είναι φανατικοί πολέμιοι της παράδοσης, της (χριστιανικής) θρησκείας και του έθνους. Το συμπέρασμα είναι ότι εάν δεν υπήρχε ο μαρξισμός τότε στα αριστερά έδρανα της βουλής θα κάθονταν οι φιλελεύθεροι (ΝΔ, Ένωση Κέντρου, Λεβέντης, Στέφανος Μάνος, Τζήμερος) και γενικά αυτοί θα αποτελούσαν την Αριστερά. Όμως λόγω της εμφάνισης του μαρξισμού και της (αδιάφορης για εμάς τους Δεξιούς) αντιπαράθεσης του με το φιλελευθερισμό, αυτό ο χώρος ήρθε λίγο δεξιότερα, αλλά δεν μπορούσε φυσικά να ταυτιστεί μα τη («κακιά», «αυταρχική», «ανελεύθερη» «αντιδημοκρατική» «εθνικιστική») Δεξιά. Έτσι δημιουργήθηκε το υβρίδιο του Κέντρου.
Δεξιός
Συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έληξε το ελληνοκομμουνιστικός πόλεμος, το αντικομμουνιστικό στρατόπεδο ταυτίστηκε με τη Δεξιά, δηλαδή με τα εθνικά ιδεώδη, τη θρησκεία κλπ. Όμως στο αντικομμουνιστικό στρατόπεδο υπήρχαν πάρα πολλοί φανατικοί αντιδεξιοί, τους οποίους αγνοούσαν οι Δεξιοί. Αυτοί ήταν οι Κεντρώοι. Οι Κεντρώοι (παρά τον πατριωτισμό τους) πάντα αναγνώριζαν την ιδεολογική συγγένεια με την (μαρξιστική) Αριστερά (διότι τους ένωνε ο κοινός παρονομαστής του φιλελευθερισμού αλλά τους χώριζε το οικονομικό και ο σοβιετισμός) και ωθούμενοι από το αντιδεξιό μένος τους κατέληγαν να έλκονται προς αυτήν. Γιαυτό άλλωστε πέτυχε και η τακτική του σαλαμιού στην Ένωση Κέντρου. Όμως την Ένωση Κέντρου την ψήφιζε κυρίως ο δεξιός κόσμος. Έτσι, χρησιμοποιώντας δεξιές ψήφους προωθούσε την μαρξιστική Αριστερά και έκανε όλα τα χατίρια της προωθώντας και την κομμουνιστική προπαγάνδα εναντίον της Δεξιάς.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο βιβλίο του «Δύο λέξεις Αριστερά – Δεξιά» γράφει τα εξής αποκαλυπτικά «Στην Ελλάδα, ο όρος «Αριστερά» είχε για μια μακρά περίοδο περιοριστεί στην κομμουνιστικήή φιλοκομμουνιστική Αρισερά, ελλείψει σοσιαλιστικής ή σοσιαλδημοκρατικής παράδοσης. Σε αντιστάθμισμα, όμως, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ο όρος «Κέντρο», ως δηλωτικός μιας μεγάλης ΑΝΤΙΔΕΞΙΑΣ, προοδευτική, πολιτικά φιλελεύθερης, φιλολαϊκής παράδοσης, που προδικτατορικά έθεσε ζήτημα «Κεντροαριστεράς», με την έννοια αφενός μεν του προοδευτικού και ριζοσπαστικού Κέντρου, αφετέρου δε της μετριοπαθούς και μετωπικής Αριστεράς»
Γενικά, οι Δεξιοί πιστεύουν μέχρι σήμερα ότι το Κέντρο είναι μία αφηρημένη μετριοπαθής Δεξιά. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: είναι μια μετριοπαθής έκφραση της (μαρξιστικής) Αριστεράς. Αλλά για να το πω ακόμα καλύτερα και να γίνει κατανοητό: η μαρξιστική Αριστερά αποτελεί ένα πιο δυναμικό και ανατρεπτικό Κέντρο. Διότι ο μαρξισμός είναι εκείνος που αποτελεί την εξέλιξη του φιλελευθερισμού. Αυτή είναι η αλήθεια που οι Δεξιοί δεν κατανόησαν ποτέ.
Αφού λοιπόν η Αριστερά ταυτίστηκε με το μαρξισμό, όλο το βάρος έπεσε εκεί. Ο,τιδήποτε εθνομηδενιστικό βλέπουν το βαπτίζουν μαρξιστικό, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τις περισσότερες φορές η φιλοσοφική δικαιολόγηση που χρησιμοποιείται δεν ανήκει στο μαρξισμό, αλλά κυρίως στο φιλελευθερισμό (πχ πανσεξουαλισμός, διάφορα είδη «οικογένειας», θρησκευτική ουδετερότητα και συγκριτησμός , ανεθνισμός, αντιφυλετισμός, το να είσαι ό,τι νιώθεις, η θεωρία του φύλου, οι «ελληνοποιήσεις», «προοδευτισμός», «εκσυγχρονισμός», κλπ) Βέβαια, αυτά τα υποστηρίζουν και οι μαρξιστές, αλλά το κάνουν διότι πιστεύουν πως έτσι (μέσω του φιλελευθερισμού) θα επιτύχουν τους ακόμα πιο ανατρεπτικούς μαρξιστικούς στόχους τους. Οι Δεξιοί όμως βλέπουν παντού μόνο μαρξιστές και ποτέ φιλελεύθερους, διότι έτσι τους έχει μείνει από τα παλιά.
Δεξιός
Συνέχεια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δεύτερο βασικότατο λάθος είναι το λεξιλόγιο. Η Αριστερά πήρε από νωρίς τον έλεγχο της ορολογίας των εννοιών. Η Αριστερά όρισε τα πάντα όπως τη συνέφερε και δημιούργησε εξισώσεις όπως Αριστερά = ανθρωπισμός, εργατικές διεκδικήσεις, υποστήριξη των αδυνάτων και των φτωχών, χριστιανισμός στην πράξη, πατριωτισμός, πρόοδος, παιδεία, φιλομάθεια, επιστημονικότητα, ορθή λογική, σοσιαλισμός, οικουμενικό πνεύμα, ειρήνη, ανάπτυξη κλπ
Και ταυτόχρονα όρισε τη Δεξιά με τα αντίθετα των παραπάνω. Και οι Δεξιοί τι έκαναν;;; Απολύτως τίποτα. Εγκατέλειψαν σταδιακά το όρο «Δεξιά» για τον απαράδεκτα αφηρημένο όρο «Πατριωτισμός». Επίσης καταπίνοντας στην μαρξιστική προπαγάνδα χάρισαν τη Δεξιά στο Φιλελευθερισμό!!!! Έτσι, υιοθέτησαν λέξεις όπως «αστική δεξιά», «φιλελεύθερη δεξιά» εννοώντας τον αντιεθνικό φιλελευθερισμό του Κέντρου, και «κεντροδεξιά». Αυτοί οι όροι είναι απαράδεκτοι και αντιλογικοί, διότι ο φιλελευθερισμός, όπως και το Κέντρο, είναι και τα δύο αντιδεξιά. Αυτοί οι όροι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αυτοί οι όροι πρέπει να αφαιρεθούν από τη δεξιά βιβλιογραφία διότι δικαιώνουν την αριστερή προπαγάνδα και δεν μας αφήνουν να ορίζουμε τη σωστά τη Δεξιά.
Η Αριστερά λοιπόν είναι διμορφή. Οι Δεξιοί πολεμούσαν μόνο τη μία μορφή, ενώ η άλλη αλώνιζε και τους έτρωγε από μέσα. Είναι μύθος ότι οι κομμουνιστές επικράτησαν με την προπαγάνδα τους. Ο βασικός λόγος επικράτησης τους οφείλεται στο φιλελεύθερο Κέντρο (Ένωση Κέντρου και ΝΔ) που την προωθούσε μόνον και μόνο για να εναντιωθεί στη Δεξιά. Χωρίς το Κέντρο η μαρξιστές ελάχιστα θα είχαν καταφέρει διότι ο υγιής κόσμος ξεγελάστηκε νομίζοντας ότι ψηφίζει το «δημοκρατικό και πατριωτικό Κέντρο» ενώ ουσιαστικά ψήφιζε τους μηδενιστές φιλελεύθερους και του κομμουνιστές. Οι Δεξιοί όμως δεν το καταλαβαίνουν αυτό ούτε και σήμερα
Επίσης οι Δεξιοί στην (μαρξιστική) Αριστερά αναγνωρίζουν συγκεκριμένες ιδιότητες (πχ άθεοι) και νομίζουν ότι οι μαρξιστές δεν μπορεί ποτέ να είναι (ή να το παίζουν) θρησκευόμενοι και να υπονομεύουν τη θρησκεία μας. Αρνούνται να καταλάβουν ότι η Αριστερά είναι σαν το χαμαιλέοντα και δεν έχει πάντα την ίδια μορφή. Αλλά μπορεί να εισχωρεί σε ΟΛΟΥΣ τους χώρους και να τους διαβρώνει με την ανάλογη προπαγάνδα: στον πατριωτισμό, στον εθνικισμό, στην ορθοδοξία, στον ελληνισμό. Δεν είναι μόνον μαρξιστική ή μόνον φιλελεύθερη. Είναι τα πάντα.
Είναι φυσικό, όταν ο αντίπαλος σε πολεμά από όλες τις πλευρές και εσύ περιμένεις να τον αντιμετωπίσεις μόνο από μία αγνοώντας παντελώς τις υπόλοιπες, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα ηττηθείς!!
Δεξιός
Συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τρίτο βασικό λάθος είναι η αντικατάσταση του όρου «Αριστερά» από άλλους όρους που στερούνται νοήματος, που στην πραγματικότητα προστατεύουν την Αριστερά και δεν την εκθέτουν. Για παράδειγμα λέμε «Νέα Εποχή», ενώ θα έπρεπε να λέγαμε και να γράφαμε «Εποχή της Αριστεράς» και επίσης αντί για του ουδέτερου όρου «Πολιτική Ορθότητα» σωστό θα ήταν να χρησιμοποιούσαμε τον όρο «Αριστερή Ορθότητα». Δεν μπορώ να καταλάβω για αυτή η εμμονή με τον όρο «Νέα Εποχή»;; Δεν καταλαβαίνουν ότι ο όρος αυτό δεν δηλώνει τίποτε για την ταυτότητα του αντιπάλου;;; Πώς φαίνεται ότι οι Δεξιοί ποτέ δεν θα μάθουμε να κάνουμε προπαγάνδα!!!!! Αντί να εκθέτουμε τον αντίπαλο τον προστατεύουμε. Καταρχάς Νέα Εποχή δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Νέα Εποχή, όπως και ο Χριστιανισμός και το Βυζάντιο, καθώς και η Ελληνική Επανάσταση. Άρα αυτός ο όρος κρύβει διανοητικές παγίδες. Οι Δεξιοί δεν έχουν καταλάβει ότι η Αριστερά είναι «πολιτισμός». Ένα «πολιτισμός» άλλος, αντίθετος του ελληνορθόδοξου.
Το ίδιο λάθος το συνεχίζουμε και με άλλους όρους. Αντί να πούμε και να γράψουμε ότι φταίει η Αριστερά, προτιμούμε (κυρίως τις δεκαετίες του 90 και του 2000) να γράφουμε στα βιβλία που διαβάζουν οι Δεξιοί ότι φταίνε για όλες τις συμφορές μας, όπως για τον «εμφύλιο» ότι φταίνε οι εβραίοι (άρα απαλλάσσονται οι κομμουνιστές), οι μασόνοι, οι λέσχη μπίντελμπεργκ, ο αντίχριστος κλπ. Όταν είπα σε ένα χριστιανικό σοβαρό ιστολόγιο ότι η ΝΔ είναι αριστερό κόμμα, η απάντηση από του εξαγριωμένους χριστιανούς σχολιαστές ήταν «η ΝΔ δεν είναι αριστερά αλλά μπιντελμπεργ». Κανείς δεν βλέπει πουθενά την Αριστερά διότι εμείς το επιτρέψαμε αφού αντί να την καταγγείλουμε ασχολούμασταν με τους μασόνους, και του εβραίους μια ζωή.
Επίσης αντί του όρου Αριστερά, χρησιμοποιούμε τον αφηρημένο όρο «προοδευτικοί» που στην πραγματικότητα είναι «προοδευτιστές» το σωστό.
Τέταρτο λάθος είναι κάκιστη οργάνωση της προπαγάνδας μας. Τα βιβλίας μας ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την αποκαστάστη της Ιστορίας του συμμοριτοπολέμου. Φυσικά χρειάζεται αυτό αλλά δεν αρκεί. Διότι η Αριστερά νίκησε επειδή ασχολήθηκε με την πολιτική, φιλοσοφική και οικονομική σκέψη. Εμείς όμως δεν έχουμε βιβλία πολιτικής σκέψης και φιλοσοφίας. Ψάξτε και δεν θα βρείτε ούτε ένα σύγχρονο βιβλίο (των τελευταίων 30 ετών) των δεξιών εκδόσεων που να αναφέρεται στο Φιλελευθερισμό ή στη Δεξιά ιδεολογία με εμπεριστατωμένη ανάλυση όμως, όχι προχειρότητες. Γενικά δεν έχουμε εγχειρίδια πολιτική σκέψης. Αλλά και τα λίγα που μπορεί να έχουμε δεν είναι μνημειώδη έργα και εμπεριστατωμένα ώστε να τα διαβάσει ένας μορφωμένος άνθρωπος. Τα ιδεολογικά βιβλία μας απευθύνονται κυρίως σε απλούς ανθρώπους και σε ηλικίες κάτω των 20 ετών. Δεν είναι βιβλία βιβλιογραφίας. Ενώ τα αντίστοιχα των μαρξιστών είναι πολύ περισσότερα και πιο προσεγμένα. Γενικά ο κόσμος μας δεν διαβάζει βιβλία πολιτική φιλοσοφίας.
Επίσης εμείς οι ίδιοι διαδίδουμε ότι μας έχουν χωρίζει σε δεξιούς και αριστερούς. Ενώ η αλήθεια είναι ότι γεννηθήκαμε χωρισμένοι με άλλη πνευματικότητα και ιδιοσυγκρασία.
Ακόμη, πέφτουμε μόνοι μας στις παγίδες της Αριστεράς.
Για παράδειγμα, πολλοί πλανεμένοι εθνικιστές ασχολούνται με το φασισμό και το ναζισμό, προσπαθώντας να τους αποκαταστήσουν με κάποιο τρόπο χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της «ιστορικής έρευνας για την αλήθεια των γεγονότων». Το κίνητρο τους όμως δεν είναι απλώς η αλήθεια των γεγονότων, αλλά η αποκατάσταση του φασισμού και του Χίτλερ ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ιδεολογικά πρότυπα. Ενώ ταυτόχρονα ταυτίζουν την Δεξιά με το νεοφιλελευθερισμό κλπ. Έτσι δικαιώνουν απόλυτα την μαρξιστική προπαγάνδα διότι ταυτίζουν τον εθνικισμό με το ναζισμό-φασισμό και τη Δεξιά με το φιλελευθερισμό-καπιταλισμό. Αυτό δηλαδή που λένε οι μαρξιστές από τότε που υπάρχουν.
Δεξιός
Συνέχεια και τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά συμπεράσματα. Για να αντιμετωπίσουμε την Αριστερά θα πρέπει καταρχάς να πάρουμε μαθήματα προπαγάνδας από εκείνη. Θα πρέπει ξεκινήσουμε από τον ορισμό της, τη φύση της αλλά και τις πολλές μορφές της Αριστεράς, διότι δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι που δεν γνωρίζεις απόλυτα. Έπειτα θα πρέπει να αποβάλουμε όλους εκείνους τους όρους που προκαλούν σύγχυση όπως «αστική δεξιά», διότι η Δεξιά είναι μία και μόνο μία. Ο όρος «Δεξιά» να ξαναμπεί στα ΕΞΩΦΥΛΛΑ των βιβλίων μας αντί του όρου «Εθνικισμός». Πρέπει να εκσυγχρονιστούμε. Διότι τα περισσότερα βιβλία μας είναι σαν να βρισκόμαστε ακόμα στο 1950 και πολεμάμε την απλή και ξεκάθαρη προπαγάνδα του ΚΚΕ. Και να γράφουμε μνημειώδη βιβλία πολιτικής σκέψης!!!!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα γιατί τα λάθη που έχω εντοπίσει είναι όντως πολλά. Αλλά στο τέλος θα γίνω κουραστικός
Χρόνια σας Πολλά για αύριο!!!
Δεξιός
Ευχαριστώ! Η ιστορική σας ανάλυση ήταν εύστοχη. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο αρμοδιότερος για την ονομασία και τον ορισμό μιας ιδεολογίας είναι ο φορέας της. Από την στιγμή που ο μπουμπούκος, ο Βορίδης, ο Κυρανάκης και ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού φάσματος έχουν/είχαν υιοθετήσει τους όρους "αστική δεξιά", "κεντροδεξιά" κτλ το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να εξηγήσω ότι είναι αδόκιμοι κατά το δικό μου ντετερμινιστικό σύστημα. Εάν είμαι μάγκας, ας μεγαλώσω πολιτικά ή κοινωνιολογικά, μετακινώντας το παράθυρο Overton προς το μέρος μου και επιβάλλοντας την αναγνώριση του δικού μου συστήματος.
ΔιαγραφήΕπιπλέον, πιστεύω ότι η αποφασιστική ρητορική για την επαναφορά της παραδοσιοκεντρικής/(καθ' ημάς) Δεξιάς ορολογίας στον δημόσιο διάλογο είναι ευθύνη ενός πολιτικού κινήματος και μόνον. Η υβριδική προπαγάνδα, όμως, πρέπει να τελείται εμμέσως. Ο χ-ψ-ζ καλλιτέχνης-ηθοποιός-δημοσιογράφος που εδώ και δεκαετίες ακτινοβολούσε ύπουλα τις ιδέες του, φρόντιζε να κρύβεται πίσω από την εκάστοτε εργασιακή αυθεντία του, κατονομάζοντας σπανιότατα την πολιτική καταβολή της ατζέντας του.
Πόσοι και ποιοι δικοί μας προτίθενται να αναλάβουν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Όπως επισημάνατε, η "λαϊκή δεξιά" βάση της, οι "νοικοκυραίοι", οι ψηφοφόροι της "παλιάς νδ" είναι πολιτικά ανάπηροι και ο λόγος τους, στην καλλίτερη περίπτωση, θυμίζει τη δεκαετία του 50. Γι' αυτό δεν με ενδιαφέρει ο προσεταιρισμός ενός τέτοιου (πνευματικώς;) μεσηλίκου κοινού. Χρειαζόμαστε νέο αίμα, εκσυγχρονισμό και επιτέλους μια κάποια ακαδημαϊκή αξιοπιστία στα όσα λέμε!
Το κάθε πολιτικό κίνημα ανήκει στην εποχή του. Μετά την κατάληψη όλων των δυτικών πανεπιστημίων από τους σοφούς της Φρανκφούρτης και την μηδενιστική επέλαση των (μετα)φουκοϊκών κι εν γένει του ψυχικώς Αριστερού μεταμοντερνισμού, έχει καταργηθεί ο συστηματικός πολιτικός διάλογος. Ζούμε σημεία των καιρών, της δυτικής παρακμής. Όλα τα κόμματα έχουν παντού την ίδια ατζέντα και η πολιτική εξορία της Δεξιάς δεν συνιστά εθνικό μας προνόμιο.
Τουλάχιστον στο εξωτερικό υφίστανται μερικοί αντισυστημικοί φάροι, μια "Νέα Δεξιά", μια "εναλλακτική δεξιά" κτλ Εδώ στην Ελλάδα δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ γνήσια πολιτική έκφραση της παραδοσιοκρατικής Δεξιάς που οραματίζεστε. Χρειάζεται πολλή δουλεία και θεμέλια επί κινουμένης άμμου.