Μια κριτική για την ταινία "Αδέσποτα κορμιά"

 Γράφει ο Στέργιος Καπρίνης, Ψυχίατρος.

"Αδέσποτα κορμιά". 

Παρένθετη μητρότητα, άμβλωση, ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία, παρουσιάζονται ως τρεις θεμελιώδεις πτυχές του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση του σώματός μας. 

Όπως σε κάθε δικαίωμα, έτσι κι εδώ υπάρχουν όρια. Η (μη αλτρουιστική, εμπορευματοποιημένη) παρένθετη μητρότητα υποβιβάζει την κυοφορούσα γυναίκα σε σκλάβα με σκοπό την αναπαραγωγή και την απανθρωποποιεί, αφού θεωρεί δεδομένο πως η έγκυος δεν θα αναπτύξει συναισθήματα για το παιδί που κυοφορεί επειδή υπέγραψε ένα συμβόλαιο και πήρε κάποια λεφτά. Το δικαίωμά να γίνεις γονιός, για ποιο λόγο πρέπει να παραβιάζει το δικαίωμα μιας μάνας να μεγαλώσει όλα της τα παιδιά; Η γυναίκα- "νοικιασμένη μήτρα" δεν έχει δικαίωμα να μετανιώσει; Πώς θα επηρεάσει η εγκυμοσύνη της τις σχέσεις της με τον δικό της κοινωνικό περίγυρο; Με τον άντρα και τα παιδιά της; Με την οικογένεια και τους φίλους της; Αυτοί δεν έχουν "κορμιά" που επηρεάζονται αρνητικά από τις αποφάσεις αυτού που πληρώνει; Ως ανθρωπότητα δεν δίνουμε διαρκή αγώνα εναντίον της δουλείας και της σκλαβιάς; Για ποιον λόγο να ανεχτούμε αυτό το πισωγύρισμα; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αγοράζεται με λεφτά; 

Η άμβλωση δεν αφορά μόνο τη γυναίκα που κυοφορεί, αλλά και τον άντρα που την κατέστησε έγκυο και θέλει να γίνει πατέρας, και τους γονείς της που θέλουν να δουν εγγόνι, και τον αδερφό της που δεν μπορεί να κάνει παιδί και θα ήθελε να μεγαλώσει ένα παιδάκι που να είναι αίμα του. Αφορά και το έμβρυο, το οποίο ο νομοθέτης θεωρεί ενίοτε άνθρωπο (σε ανδρόγυνα όπου ο σύζυγος πεθαίνει όσο η σύζυγος είναι έγκυος, το παιδί έχει κληρονομικά δικαιώματα όντας αγέννητο ακόμα). 

Όσο για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία... Έχετε μιλήσει με συγγενείς αυτόχειρων; Πόση ψυχολογική βία εισέπραξαν από την αυτοκτονία του αγαπημένου τους; Πόσο πολύ τους τραυμάτισε αυτή η πράξη; Πόσο πολύ τούς ταλαιπώρησε βυθίζοντάς τους στην αυτομομφή και την αναρώτηση πώς θα μπορούσαν να είχαν βοηθήσει ώστε ο αγαπημένος τους να μην είχε αυτοκτονήσει; Σε όλη αυτή τη βία κάποιοι θέλουν να εισάγουν και τον ιατρικό κόσμο, αποστολή του οποίου είναι να είναι σύμμαχος της ζωής και όχι του θανάτου. Τι πλήγμα θα επιφέρει στις σχέσεις εμπιστοσύνης γιατρού-ασθενούς η συνειδητοποίηση πως ο καλός μας ο γιατρός κάθε Τετάρτη απόγευμα γίνεται δήμιος; 

Τα σώματα, και όχι τα κατακερματισμένα κορμιά, δεν είναι αδέσποτα. Ανήκουν. Όχι μόνο στον καθένα και στην καθεμία μας, αλλά σε όλους όσους μάς αγαπούν. Σε όλους όσους μάς έχουν δώσει ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, σε όλους όσους παρηγορήσαμε, διασκεδάσαμε, αγαπήσαμε με την παρουσία μας, με ένα βλέμμα μας, με ένα χαμόγελό μας. 

Ο άνθρωπος με το σώμα του ζει σε κοινωνία. Και με τις επιλογές του οφείλει πάντα να το αναγνωρίζει. Αλλιώς, κι ο βομβιστής αυτοκτονίας δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να ασκεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κορμιού του.