Έως τον 20ο αιώνα, οι εμπορικές συναλλαγές επετελούντο δια ανταλλαγής προϊόντων ή υπηρεσιών με αντικειμενικής και καθολικά αποδεκτής αξίας νομίσματα. Η αγοραστική αξία εκείνων των μικρών μεταλλικών δίσκων εξηρτάτο από την εσωτερική αξία του μετάλλου τους (χρυσού ή αργύρου), η οποία καθοριζόταν από την σπανιότητα, την ανθεκτικότητα αλλά και την ομορφιά του. Ωστόσο, το νόμισμα δεν εθεωρείτο εξαρχής ως ένα κομμάτι γυαλιστερού μετάλλου. Ήταν μία εκλεπτυσμένου γούστου μικροτεχνία, στην οποία απεικονίζοντο συμβολικές παραστάσεις. Αυτές οι παραστάσεις, όπως συνέβαινε και σε άλλα είδη δημόσιας τέχνης (π.χ. αρχιτεκτονική), μπορεί να εξυπηρετούσαν την προπαγάνδα του εκάστοτε καθεστώτος (π.χ. κεφαλές ηγεμόνων), λατρευτικές συνήθειες (π.χ. θρησκευτικά σύμβολα), την ανάμνηση ιστορικών, λαογραφικών ή μυθικών στοιχείων και, σε κάθε περίπτωση, την αισθητική ευαρέσκεια του χρήστη τους. Στην αρχαία Ελλάδα, φερ' ειπείν, τις μήτρες των νομισμάτων πολλές φορές τις σχεδίαζαν καταξιωμένοι γλύπτες.
 |
| Αργυρό τετράδραχμο από την Πάνορμο της Σικελίας (405-380 π.Χ.). Στον εμπροσθότυπο απεικονίζεται η νύμφη Αρέθουσα πλαισιωμένη από δελφίνια και, στον οπισθότυπο, γυναίκα αρματοδρόμος που στεφανώνεται υπό της Νίκης. |
