Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Σαρρῆ "Στὴν Αὐγὴ τῶν Εἰδώλων: ὁ Φρειδερῖκος Νίτσε ὡς προφήτης τοῦ μηδενός", Ἐκδόσεις Ἔξοδος 2025, σελ.101-120.
[...] Ἡ σχετικὴ μὲ τὸν Νίτσε βιβλιογραφία βρίθει -ἀπὸ τὴν μία πλευρά- ἀναλύσεων ποὺ τὸν χαρακτηρίζουν ὡς πρόδρομο τοῦ φασισμοῦ καί, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, φωνῶν ποὺ τὸν ὑπερασπίζονται διαχωρίζοντάς τον ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ καπηλεία τοῦ ἔργου του. Αὐτὴ ἡ κατηγορία «ὑπερασπιστῶν» τοῦ Νίτσε, ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποτελοῦν ἐνθέρμους θαυμαστές του, παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ ἐνεχείρισε στὸν Μουσσολίνι ὡς δῶρο γενεθλίων τὰ ἅπαντα τοῦ Νίτσε τὸ 1943 [163] καὶ μερίμνησε, ὥστε νὰ διανεμηθοῦν 150.000 ἀντίτυπα τοῦ «Τάδε ἔφη Ζαρατούστρα» σὲ Γερμανοὺς στρατιῶτες κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο [164]. Ἀμφότεροι οἱ δικτάτορες ἐκτιμοῦσαν ἰδιαίτερα τὸν Νίτσε -δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία περὶ αὐτοῦ [165]. Ὡστόσο, οἱ «ὑπερασπιστές» τοῦ Νίτσε ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ φασιστὲς καὶ οἱ ἐθνικοσοσιαλιστὲς παραποίησαν τὶς ἰδέες τοῦ Νίτσε, γιὰ νὰ τὶς ἐκμεταλλευθοῦν πολιτικά. Κατὰ τὴν γνώμη τοῦ γράφοντος, πάντως, αὐτοὶ οἱ καλοπροαίρετοι ὑπερασπιστὲς ἀφορμῶνται ἀπὸ ἕνα ἠθικὸ ἐφαλτήριο, καθὼς στὴν πλειονότητά τους ἔχουν ἀναγνωρίσει τὸν φασισμὸ σὰν τό «κακό» στρατόπεδο τῆς ἱστορίας καὶ τὴν δημοκρατία σὰν τό «καλό». Ὑπ’ αὐτῆς τῆς θεωρήσεως «ἀγχώνονται» νὰ ἀποκαταστήσουν ἠθικὰ τὸν «ἀνηθικιστή» Νίτσε. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, βέβαια, ἀψηφοῦν ἀθέλητα τήν, ἀορίστου κυριολεξίας, νιτσεϊκὴ ἐπιταγὴ περὶ ὑπερβάσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ.
