Προμηθέως Πῦρ
(ἔμμετρο δωδεκασύλλαβο)
Ἡ βούλησίς σου γέννησε μικρούς θεούς
καθώς καί τήν ὀργήν ἀπό θεούς σκαιούς.
Τό γένος τῶν ἀνθρώπων θέει συνεχῶς.
Τόν Ὄλυμπον ἐγγίζει πιά ὁλοταχῶς,
διά τοῦ δώρου σου, τῆς θέρμης τοῦ φωτός.
Σέ ἐνθυμεῖται ἕνας ἄραγε θνητός;
Ἴσως νά μήν ἔπρεπε σ’ αὐτούς νά δώσης
τήν πυρά καί οὔτε βάσανα νά νιώσης.
Εἰς τόν Καυκάσο δεμένος ὑποφέρεις.
Πλέον εἶσ’ ἐγκλωβισμένος καί τό ξέρεις.
Μά πιό ἐλεύθερο δέν σ’ ἔχω δεῖ ποτέ.
Πονεῖς ἀλλά ἀγάλλεσαι, ἀγαπητέ!
Ἔκλεψες τό πῦρ ἀπό θεούς θυμώδεις.
Κεῖνοι τῆς καρδίας σου τό πῦρ νά κλέψουν
δέν δυνήθησαν· ἀκόμη προσπαθοῦνε.
Ὅλο τ’ οὐρανοῦ τό ὕδωρ νά τό σβήση
δέν θ’ ἀρκέση καί αὐτό θά τούς πονέση.
Μήν ἀνησυχῆς γι’ ἀμνήμονες ἀνθρώπους!
Δέν χρειάζεται πολλοί νά θυμηθοῦνε.
Μόν’ ὁ Ἡρακλῆς, πού θά ‘ρθῆ νά σέ σώση.
Ιωάννου Σαρρή
από το βιβλίο "Αἰωνία Ἑλλάς: μία ποιητική νοσταλγία",
εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου