Βιβλιοπαρουσίαση: "Η εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο" του Γεωργίου Σύρου

   Προτού αναφερθούμε στα περιεχόμενα αυτού του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου, ας διατυπώσουμε ένα γενναίο πλην αδιάψευστο αξίωμα. Η Αλήθεια, ιδίως η απτόμενη ανθρωπιστικών πεδίων, πρέπει να αναζητείται έξωθεν του ελληνικού πανεπιστημίου. Κάθε έδρα αυτού αποτελεί τσιφλίκι ενός καθηγητού αναδειχθέντος υπό συστήματος ευνοιοκρατίας και συνδιαλλαγών και κυριολεκτικώς ανεξελέγκτου. Ουδόλως τυχαίως, αυτό το πανεπιστήμιο κατέστη σφηκοφωλεά της μηδενιστικής μετανεωτερικής Αριστεράς, προωθεί επιγόνους του Φαλμεράϋερ και κρατεί μακριά του ανθρώπους σαν τον Κ.Παπαρρηγόπουλο, τον Π.Κονδύλη και τον Δ.Νανόπουλο. Βεβαίως, η όποια ανεπάρκεια των φερομένων ως ακαδημαϊκών δεν δύναται να νοθεύσει τις θεωρητικές αρχές και επιταγές της ακαδημαϊκής ερεύνης. Και θαρρώ πως το παρόν πόνημα, με 1150 βιβλιογραφικές παραπομπές και υποδειγματική χρήση της ελληνικής γλώσσης, είναι καθ' όλα αξιόπιστο ακαδημαϊκά. H "εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο" του νομικού και ιστορικού ερευνητή Γεωργίου Σύρου (Εκδόσεις Έκτωρ, 2020) ερείδεται σε μία εντυπωσιακή αποδελτίωση εκατοντάδων πρωτογενών πηγών της αρχαιοελληνικής και όχι μόνο γραμματείας. Επιπλέον, παρατίθενται ισάριθμα αποσπάσματα κειμένων, προκειμένου να είναι εφικτή η σύγκρισή τους με το πρωτότυπο. Πρόκειται για ένα έργο ζωής, που έλειπε από την ελληνική βιβλιογραφία και είχαμε ανάγκη. 

   Ο σκοπός του βιβλίου διατρανώνεται στον τίτλο του: είναι η απόδειξη του γεγονότος ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πλήρη συνείδηση των ιδιαιτεροτήτων που διέκριναν τις κοινότητές τους από τους "βαρβάρους", ότι ανεξαρτήτως της πολιτικής οργανώσεως των πόλεων-κρατών υφίστατο ένα ενιαίο έθνος Ελλήνων. Από την ομηρική εκστρατεία των Αχαιών και τους πανελληνίους Ολυμπιακούς αγώνες έως τους Περσικούς πολέμους και το όραμα του Ισοκράτους περί ενοποιήσεως των Ελλήνων που εξεπλήρωσαν οι Μακεδόνες, καταδεικνύεται εύκολα και αναντίρρητα η πολιτισμική και κατ' επέκταση εθνική ενότητα των απανταχού Ελλήνων. Αυτή η πραγματικότητα έρχεται σε ρήξη με την θεωρία της Νεωτερικότητος, δηλαδή του φιλοσοφικού ρεύματος που ποδηγέτησε την δυτική σκέψη μετά τον Διαφωτισμό, σύμφωνα με την οποία η εθνική συνείδηση έπεται της οικονομικής και πολιτικής οργανώσεως ως παράγωγό της. Ωστόσο, το έθνος -δηλαδή η κοινότητα που σχηματίζει το κράτος- προϋπάρχει του κράτους. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, παρά την πολιτική διάσπασή των, φαίνεται ότι είχαν ολιστικότερη αντίληψη της έννοιας του έθνους. Κατά τον Ηρόδοτο, το Ἔθνος πηγάζει από μία κοινότητα, της οποίας τα μέλη έχουν κοινή καταγωγή (ὅμαιμον), κοινή παράδοση, κοινή θρησκεία και κοινή γλώσσα. Ο κ.Σύρος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο ὅμαιμον, διότι αποτελεί την εννοιολογική συνιστώσα του έθνους που έχει βληθεί πλείστα από τις νεωτερικές ιδεοληψίες. Από τα ομηρικά γένη έως την κλασική Αθήνα, όπου πολίτης εθεωρείτο όστις είχε και πατέρα και μητέρα αθηναϊκής καταγωγής, καταδεικνύεται εξίσου εύκολα και αναντίρρητα η αξία αυτής της συνιστώσας στην συνείδηση των Ελλήνων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, καταρρίπτεται και η σύγχρονη θεωρία της Μετανεωτερικότητος που υποστηρίζει με βλακώδες θράσος ότι τα έθνη και οι φυλές συνιστούν κοινωνικά κατασκευάσματα της ρομαντικής περιόδου. 

Ο Περικλής Γιαννόπουλος περί ξενομανίας

Ακολουθεί ένα πάντα επίκαιρο άρθρο του χειμαρρώδους ελληνολάτρη λογοτέχνη, δοκιμιογράφου και μεταφραστή Περικλή Γιαννόπουλου αναφορικά με μία γνώριμη σε μας "κατάρα" των νεοελλήνων. («Ἡ ξενομανία», Ὁ Νουμᾶς, ἀρ. 5, 16-1-1903)

Ἡ ξενομανία

    Εἶνε ἀδύνατον νὰ ἀρχίσῃ δημιουργία Ἑλληνικῆς ζωῆς ἐνόσῳ ὅλα τὰ πράγματα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸ πρῶτον κουρέλι τοῦ λίκνου -καὶ ὅλων τῶν ἰδεῶν- μέχρι τοῦ τελευταίου κουρελίου τοῦ τάφου, εἶναι ξένα.

    Τὸ κτύπημα τῆς ξενομανίας εἶνε τὸ πρῶτον κίνημα, ὁ πρῶτος ἀγὼν τῶν ποθούντων νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ μίαν ἀρχὴν Ἑλλάδος.

    Ἡ ξενομανία εἶνε χωριατιά. Εἶνε προστυχιά. Εἶνε κουταμάρα. Εἶνε ἀφιλοτιμία. Εἶνε ἀφιλοπατρία. Καὶ εἶνε ξυππασιά. Καὶ εἶνε ἀμάθεια.

Η παγκοσμιοποίηση ως εσχατολογικό όραμα

Ένας από τους πολύ μυστηριώδεις και συμβολικούς πίνακες που φιλοξενεί το μυστηριώδες αεροδρόμιο του Denver στις ΗΠΑ. Όλοι τους αναβλύζουν έναν αλλόκοτο εσχατολογικό χαρακτήρα, ίσως  προσδοκίες (ή ανησυχίες) για το μέλλον. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο δημιουργός τους Leo Tanguma (ή όποιος του έδωσε τις παραγγελίες) συμμερίζεται το χιλιαστικό όραμα μιας νέας, παγκοσμιοποιημένης εποχής.

    Οι τυποποιημένες ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις των ακαδημαϊκών δεν έχουν ακόμη απαγκιστρωθεί από τις μηχανικιστικές αγκυλώσεις της νεωτερικότητος. Πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός αναζητείται απεγνωσμένα κάποια ορθολογική αιτία, κατά κανόνα οικονομιστική. Εν τούτοις, καθ' όλην την διάρκεια της νεωτερικότητος, δεν εξέλιπαν οι διανοητές που διέβλεπαν θρησκευτικά ή ψυχογενή κίνητρα στην βούληση προσώπων καθορισάντων τον ρου της ιστορίας. Στον δυτικό κόσμο, ήδη από τον 19ο αιώνα, ο ιουδαϊκής καταγωγής Friedrich J. Stahl και η Δεξιά αντιδιαφωτιστική αντίδραση των de Maistre και Donoso Cortes είχαν θέσει τα θεμέλια μίας "πολιτικής θεολογίας". Στον 20ο αιώνα, την σκυτάλη τους παρέλαβε ο Carl Schmitt, ενώ παράλληλα o Max Weber στοιχειοθετούσε την προτεσταντική καταβολή του καπιταλιστικού πνεύματος. Στην παρούσα μελέτη δεν προτιθέμεθα να καταδείξουμε την ανόητη μονομέρεια της αναγωγής κάθε κοινωνικού φαινομένου σε σχέσεις παραγωγής, αλλά το πώς μία μυστικιστική δοξασία έχει συνδιαμορφώσει το χιλιαστικό όραμα μερικών εκ των ισχυροτέρων ανθρώπων του πλανήτου. 

    Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες θεωρήσεις πολιτικής θεολογίας του περασμένου αιώνος, περιέχεται στα συγγράμματα του Eric Voegelin [1]. Σύμφωνα με τον Voegelin, οι αρχαίες αντιλήψεις του Γνωστικισμού [2] έχουν επιβιώσει υπό εκκοσμικευμένη μορφή σε νεωτερικά ιδεολογήματα, όπως ο κομμουνισμός, ο ναζισμός και ο προοδευτικός (και παγκοσμιοποιητικός στις μέρες μας) φιλελευθερισμός. Περί της γνωστικής θρησκείας, η οποία αντιστρέφοντας την Παλαιά Διαθήκη  πίστευε εν ολίγοις ότι ο υλικός κόσμος μας δημιουργήθηκε από τον διάβολο, έχουμε ομιλήσει σε προγενέστερη δημοσίευση στην Φιλαλήθεια. Τι σχέση όμως θα μπορούσαν να έχουν οι προαναφερθείσες, φαινομενικά αλληλοαποκλειόμενες ιδεολογίες, τόσο μεταξύ τους όσο και με μια αρχαία αίρεση; Ο Voegelin επισημαίνει ότι όλες τους αντιλαμβάνονται τον κόσμο μας ως προβληματικό ή -στην καλλίτερη περίπτωση- ατελή. Πρέπει να τον αλλάξουν, οικοδομούντες μία καθολική ουτοπία, έναν παράδεισο επί γης. Σε αυτήν την αλλαγή, στην ανθρώπινη "πρόκληση του Εσχάτου" πρέπει να πρωτοστατήσει η ομάδα των ολίγων εκλεκτών φορέων της "Γνώσεως του καλού και του κακού", οι οποίοι μπορεί να αποκαλούνται κομισάριοι, υπεράνθρωποι ή φιλελεύθεροι ακτιβιστές. Και ένας άλλος σύγχρονός του Γερμανός φιλόσοφος, ο Hans Blumenberg, υπεστήριξε πως η Νεωτερικότητα συνέστησε ένα "δεύτερο κύμα Γνωστικισμού", διότι οι αντιλήψεις της περί εκπορεύσεως του κακού στον κόσμο (βλ. την έννοια της "θεοδικίας" στον Leibniz) εμπνέονται από τo γνωστικό σύστημα του Μαρκίωνος (2ος αιών μ.Χ.) [3].

    Ολίγες δεκαετίες πρωτύτερα, ο φιλόσοφος της ιστορίας Oswald Spengler είχε επίσης διαγνώσει στον σοσιαλισμό το απεγνωσμένο κυνήγι του "Εσχάτου", ενός παραδείσου επί γης που δεν θα γνώριζε χρονικούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς. Εκείνος, ωστόσο, το απέδωσε στην ευρύτερη φιλοσοφία του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος επιδιώκει εις άπασες τις εκφάνσεις του διαρκή κίνηση προς το άπειρο και την υπέρβαση των ορίων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, δικαιολογείται η ομοειδής εσχατολογική μεγαλομανία που διαπνέει και τις υπόλοιπες δυτικές ιδεοληψίες (*ας θυμηθούμε εν προκειμένω τον Francis Fukuyama, ο οποίος την δεκαετία του 1990 ισχυρίσθηκε ότι η επικράτηση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιήσεως θα φέρει το "τέλος της ιστορίας") [4]. Βασικά, το κοινό αυτό γνώρισμα των νεωτερικών ιδεολογιών ερείδεται στην γραμμική αντίληψη της ιστορίας, δηλαδή στην πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα εξελίσσεται συνεχώς προς το καλύτερο, πλησιάζοντας μία τέλεια κατάσταση. Για τον υλιστή Marx αυτή η πρόοδος βασιζόταν στον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, ενώ, σύμφωνα με τον ιδεαλιστή πρόδρομό του Hegel, αυτή βασιζόταν στην διαρκή προσέγγιση της γνωσιακής αλήθειας, μέσα από την επανάληψη του διαλεκτικού σχήματος θέση-αντίθεση-σύνθεση. Η γραμμική αντίληψη φθάνει ακόμη πιο πίσω στην δυτική ιστορία, έως τον χιλιασμό του Joachim της Fiore (1135-1202), ο οποίος χώριζε την ιστορία του ανθρώπου σε τρεις εποχές και πίστευε ότι στην τελευταία, την "εποχή του Πνεύματος", η κοινωνία θα καταστεί ουτοπία αγάπης και ελευθερίας, με τις πρότερες ιεραρχικές δομές της (όπως η Εκκλησία) να εξαλείφονται ως αχρείαστες [5].  

Περί τῆς ελληνικῆς φιλοσοφίας ὡς παιδαγωγοῦ τῶν Ἑλλήνων πρός τόν Χριστιανισμόν

Σ.τ.Δ.: Ακολουθεί μία διαφωτιστική πραγματεία του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης (1846-1920) με θέμα την κοσμοϊστορική συμβολή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στην εξοικείωση των προγόνων μας με τον Χριστιανισμό και την κατά Θεία Οικονομία διάδοση του Χριστιανισμού διαμέσου του Ελληνισμού. Ο Άγιος Νεκτάριος, επικαλούμενος τον Κλήμη Αλεξανδρέα, εξηγεί γιατί το Ευαγγέλιο δεν γράφηκε τυχαία στην ελληνική γλώσσα και πώς αυτό πλήρωσε τις πνευματικές ανησυχίες των Ελλήνων. Μία ηχηρή απάντηση σε όσους προσπαθούν να υψώσουν τείχη μεταξύ Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, με τσιτάτα και παρερμηνεία ιστορικών γεγονότων. 

Όταν οι "χαμένοι της παγκοσμιοποίησης" αντιδρούν

    Δύο ημέρες μετά την εξέγερση της 6ης Ιανουαρίου 2020 στο Καπιτώλιο, ο βουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Καιρίδης, με καταφανή αλαζονεία και ομοφυλοφιλική αυταρέσκεια, περιέγραψε στην εκπομπή της μπολσεβίκας Στεφανίδου στον Alpha με τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τον οργισμένο λαό[1], τις δεκάδες εκατομμυρίων μικρομεσαίων Αμερικανών που εναπέθεσαν τις ελπίδες τους στο πατριωτικό πρόγραμμα του Τραμπ και ποδοπατήθηκαν από κάθε συστημικό θεσμό. Συγκεκριμένα, τους απεκάλεσε "ψεκασμένους συνωμοσιολόγους" και "χαμένους της παγκοσμιοποίησης", ενώ προσέθεσε ότι αυτή η αμόρφωτη πλέμπα υπάρχει και στην Ελλάδα και απειλεί παντού την φιλελεύθερη δημοκρατία τους. 

   Στο παρόν άρθρο δεν προτιθέμεθα να σχολιάσουμε το ήθος αυτού του θεσμικού ασπονδύλου της Νέας Δημ(ι)οκρατίας, που άλλωστε έχει προβεί σε διάφορες προκλητικές δηλώσεις στο παρελθόν (π.χ. ότι οι Έλληνες είναι παιδιά των Οθωμανών[2], ότι η αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας ήταν προϊόν "γενοκτολαγνείας"[3] κ.α.). Η δήλωσή του είναι αντιπροσωπευτική ενός ευρύτερου κανόνα, μιας επιβεβλημένης καθεστωτικής ρητορικής, η οποία παρουσιάζεται ίδια και απαράλλακτη σε όλον τον δυτικό κόσμο. Σήμερον, η ευρηματικότητα εκλείπει ακόμη και από την προπαγάνδα. Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και όχι μόνον απλώς μεταφράζουν τα εγκάθετα δελτία τύπου του CNN και του Associated Press. Μάλιστα, όσο πιστότερες είναι οι μεταφράσεις ενός καναλιού που ευρίσκεται χαμηλά στην παγκόσμια πυραμίδα της ελεγχόμενης ενημέρωσης, τόσο εγκυρότερο θεωρείται αυτό στην επαρχία του. Κάπως έτσι, λοιπόν, ο ελληνόφωνος ΣΚΑΪ έγινε "θεσμικό κανάλι".  

   Όλα τα "καθώς πρέπει θεσμικά μέσα" παρουσίαζαν εδώ και μήνες τον Τραμπ σαν παράφρονα και την πιθανότατα μεγαλύτερη νοθεία της ανθρώπινης ιστορίας σαν χαζή θεωρία συνωμοσίας. Παρά τις 1000 ένορκες καταθέσεις σε 6 διαφορετικές Πολιτείες[4] (αυτές που έκριναν το αποτέλεσμα) καταγγέλλουσες νοθεία και τις αναρίθμητες θεσμικές παρατυπίες[5], όπως η καταγγελθείσα  πλαστογράφηση της ημερομηνίας αποστολής επιστολικών ψήφων στο Μίσιγκαν από το τοπικό ταχυδρομείο, όπως το γεγονός ότι πολιτειακοί υπάλληλοι στην Γεωργία έδιωξαν τους εκλογικούς επόπτες από το τμήμα καταμέτρησης, δήθεν για να συνεχίσουν άλλη μέρα και αμέσως ξετρύπωσαν ένα κρυμμένο κασόνι ψήφων και συνέχισαν την καταμέτρηση (το βίντεο εδώ)[6]. Παρά την δυνατότητα του λειτουργήσαντος στις κρίσιμες Πολιτείες ηλεκτρονικού συστήματος ψηφοφορίας της Dominion να εφαρμόζει συντελεστές βαρύτητας στις ψήφους[7], την σύνδεση των μηχανημάτων του στο διαδίκτυο την ημέρα των εκλογών[8], τα πολλά προσπελάσιμα κενά στην ασφάλειά του[9] και το γεγονός ότι όλες οι αποδεδειγμένες "κατά λάθος" μεταφορές ψήφων ήταν προς τον Μπάιντεν[10]. Παρά την απίθανη συσσώρευση στατιστικών παραδοξοτήτων, που έγκεινται στον θρίαμβο του Τραμπ στις 18 από τις 19 (αμφίρροπες) κομητείες που από το 1980 έως το 2016 προέβλεπαν τον νικητή[11] και την απροσδόκητη ήττα του σε κάστρα συντηρητικών και πιο συγκεκριμένα σε 3-4 μεγαλουπόλεις που συμπωματικά μαγνητίζουν τις περισσότερες καταγγελίες! 

Πώς τα έθνη θα υποδουλώνονται μέσω ψηφιακού φακελώματος: Η συνέντευξη του Yuval Harari στην «Κ»

    Στις 4/10/2020, το ένθετο περιοδικό "Κ" της Καθημερινής δημοσίευσε μία πολύ ενδιαφέρουσα πλην όμως ανησυχητική συνέντευξη που παρεχώρησε ο διεθνούς φήμης Ιουδαίος και φιλελεύθερος φιλόσοφος της ιστορίας Yuval Noah Harari στον εκπρόσωπο του βαθέος ελλαδικού κράτους Αλέξη Παπαχελά. Η συνέντευξη πραγματεύεται κυρίως τις πιθανές συνέπειες της ραγδαίας αναπτύξεως της τεχνητής νοημοσύνης (AI) στα πλαίσια της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιήσεως. Ο Harari υποστηρίζει ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος θα βασίζονται στην συλλογή και την εκμετάλλευση προσωπικών δεδομένων σε μαζική ψηφιακή κλίμακα. Τα διάφορα ενδεχόμενα που απορρέουν από αυτήν την βάσιμη πρόβλεψη μας θυμίζουν εύλογα δυστοπίες επιστημονικής φαντασίας. Στην πρόσφατη ανάλυση για το "Great Reset" που δημοσιεύσαμε στην Φιλαλήθεια έγινε ακροθιγής αναφορά στο ζήτημα αυτό. Παρακάτω ακολουθεί το βίντεο με ολόκληρη την συνέντευξη και γραπτή αναπαραγωγή επιλεγμένων αποσπασμάτων.

Χριστός ετέχθη!

Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,

οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη.

Ἐν τῷ σπηλαίω τίκτεται, ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων

ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν καὶ Ποιητὴς τῶν ὅλων.

Πλῆθος Ἀγγέλων ψάλλουσι τὸ Δόξα εν Υψίστοις,

πρὸ πάντων δ' ἀξιόνεται ἡ τῶν ποιμένων πίστις.

(Aπόσπασμα από παραλλαγή των χριστουγεννιάτικων Καλάντων-"Καλήν εσπέραν άρχοντες".)

Η «απάτη» του Διεθνούς Δικαίου

   Η νομική είναι μια περίεργη επιστήμη (αν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως τέτοια) η οποία αποσκοπεί στην ερμηνεία και την εφαρμογή των νόμων, των "κανόνων δικαίου". Οι νόμοι και εν γένει το "δίκαιο" ορίζονται και επιβάλλονται σε μία κοινωνία από το υπερκείμενο κράτος της, δηλαδή από μια εξουσία που κατόπιν ενός "κοινωνικού συμβολαίου" μονοπωλεί το "νόμιμο" δικαίωμα ασκήσεως βίας. Η ελεύθερη άσκηση βίας μεταξύ των μελών της κοινωνίας θα οδηγούσε σε αναρχία, χάος και "αδικίες", καθώς θα κέρδιζαν οι ισχυρότεροι (όπως στην άγρια φύση) και οι πιο ανέντιμοι. Απεναντίας, η βία του κράτους, εφόσον η εξουσία αυτού έχει παγιωθεί υπό την συναίνεση των πολιτών, εφαρμόζεται αντικειμενικά έναντι οποιουδήποτε μέλους της κοινωνίας, βάσει των σταθερών και καθολικώς αποδεκτών κριτηρίων που ονομάζονται νόμοι. Η παράβαση των νόμων εκ μέρους ενός πολίτη επισείει μια προκαθορισμένη κρατική τιμωρία (μέσω βίας που συνήθως μεταφράζεται σε στέρηση δικαιωμάτων του), προκειμένου να επαναφερθεί στα νομικώς προκαθορισμένα όριά του. Επομένως, η εφαρμογή του νομικού δικαίου προϋποθέτει ένα κράτος, έναν ανώτατο φορέα κοινωνικώς αποδεκτής βίας, περιφρουρούσης την τάξη και την δικαιοσύνη στην κοινωνία. 

   Η επιτυχία ενός νομικού δικαίου εξαρτάται από την αποδοχή του από τα μέλη της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται. Εάν διαφέρει ριζικά από τα ήθη και τα έθη της πλειοψηφία της, τότε θα περιπέσει σε αχρηστία μη εφαρμοζόμενο ή θα τροποποιηθεί κάποτε από το κράτος, ώστε να μην απολέσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ή θα καταπέσει μαζί με το ίδιο το κράτος. Κατά συνέπεια, είναι επιτυχημένο εφόσον εκφράζει τις ηθικές αξίες της αντίστοιχης κοινωνίας. Όμως οι ηθικές αξίες συνιστούν μία πολιτισμικής εκπορεύσεως μεταβλητή. Διαφοροποιούνται από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή, όπως διαφοροποιούνται οι διάφοροι πολιτισμοί. 

Τι είναι το "Great Reset";

 "The pandemic gives us this chance: it represents a rare but narrow window of opportunity to reflect, reimagine and reset our world"[1], Klaus Schwab

Γράφει ο Γιάννης Σαρρής 

  Τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει αίσθηση η διαδικτυακή διασπορά μίας πόζας του Κ.Μητσοτάκη εν μέσω τηλεδιασκέψεως, με ένα περίεργο βιβλίο τοποθετημένο σε περίοπτο σημείο του γραφείου του. Το βιβλίο που μελετούσε ο ελλαδίτης πρωθυπουργός έχει τίτλο "Covid-19: The Great Reset" ("η μεγάλη επανεκκίνηση/αναδιάταξη") και εκδόθηκε από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum, WEF) στα πλαίσια του ετησίου συνεδρίου του στο Νταβός της Ελβετίας, τον Ιούλιο του 2020. Δεν πρόκειται για μια απλή περίσταση. Στο συνέδριο αυτό συμμετέχει η οικονομική και πολιτική ελίτ του πλανήτη, από κοινού με  την στρατευμένη "ιντελλιγέντσια" και τα δημόσια πρόσωπα, που έχουν αναλάβει εργολαβικά -και μετά θρησκολήπτου ζήλου- την προώθηση της Παγκοσμιοποιήσεως και του συνοδού της μεταμοντέρνου ιδεολογικού χυλού (αποδόμηση ταυτοτήτων, διαφορετικότητα, προαγωγή "ευαλώτων" ομάδων, οικολογία κ.τ.λ.). Στην εποχή μας υφίστανται διάφορες συναφείς μαζώξεις ελιτίστικου χαρακτήρα, άλλες φανερές (επιτροπές Ο.Η.Ε., Ευρωπαϊκή "Κομισσιόν", WEF) και άλλες πλειότερο καταχθόνιες (Λέσχη Bilderberg, Τριμερής Επιτροπή κ.τ.λ.). Το προαναφερθέν βιβλίο, λοιπόν, το έχουν συγγράψει οι αρχιλομπίστες Klaus Schwab και Thierry Malleret. Ο Schwab είναι ο άνθρωπος που ίδρυσε το WEF το 1987, με διακηρυγμένο σκοπό να "βελτιώσει τον κόσμο". Κάπως έτσι εξηγείται η στάση του "καλού παιδιού" της Ευρώπης Μητσοτάκη, ο οποίος σαν το "σπασικλάκι" σπεύδει να υιοθετήσει αψήφιστα και εμφατικά κάθε νεολογισμό αρεστό στις ελίτ των Βρυξελλών, του ΟΗΕ κ.τ.λ. Εισέτι παραμένει αλήστου μνήμης η διακήρυξη της άνωθεν εμπνευσθείσης προθέσεώς του να "αντιμετωπίσει δραστικά" τον "λαϊκισμό" και τον "νατιβισμό" (=ιθαγενισμό) των Ελλήνων[2]. 

Η εν λόγω πόζα του Μητσοτάκη

Ο Klaus Schwab και το εξώφυλλο του "έργου" του.

 

   Το εν λόγω γεγονός θα μπορούσε να είναι σύμπτωση ήσσονος σημασίας, εάν δεν συντονιζόταν με παρεμφερή στάση και άλλων ομογαλάκτων "μαϊντανών" της παγκοσμιοποιήσεως. Ένας έτερος θαμώνας του συνεδρίου, ο Καναδός πρωθυπουργός Justin Trudeau, σε σύντομη ομιλία του στην Σύνοδο του Ο.Η.Ε. της 29ης/09/2020, δήλωσε ότι η πανδημία προσφέρει την ευκαιρία για μια παγκόσμια επανεκκίνηση με στόχο την ισότητα, την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής κ.τ.λ., σύμφωνα με την "Agenda 2030" του Ο.Η.Ε. για "βιώσιμη ανάπτυξη": ("This pandemic has provided an opportunity for a reset. This is our chance to accelerate pre-pandemic efforts to re-imagine economic systems that actually address global challenges like extreme poverty, inequality and climate change")[3]. Η επόμενη διάσκεψη του WEF έχει προγραμματισθεί για τον Ιανουάριο 2021, αφού θα έχει ενδεχομένως επικρατήσει στην Αμερική ο παγκοσμιοποιητής Joe Biden, και φέρει ως τίτλο: "The Great Reset: A Unique Twin Summit to Begin 2021"[4]. Είναι πασίδηλο επομένως ότι διάφορα ισχυρά άτομα ανά την υφήλιο, εκμεταλλευόμενα την πανδημία, προωθούν ένα "reset", μια "ατζέντα". Προτού την αναλύσουμε, εξάγοντας συμπεράσματα για το άμεσο μέλλον, οφείλουμε να συνοψίσουμε το περιεχόμενο του προκειμένου βιβλίου. 

Ο βίος του Αγίου Χριστοδούλου του Νεομάρτυρος

Γράφει ο Αθανάσιος Κουκόπουλος, Τμήμ. Ιστορίας-Αρχαιολογίας Α.Π.Θ.